Gods plan met je leven – ‘Ja, maar ik wil dít niet…’

Het is een jaar later. Lauren hangt languit op de bank en laat haar benen over de leuning bungelen. Op – en neer. Op – en weer neer. Onwillig hoort ze het tikken van de klok aan. Ja, ze had samen met God besloten welke studie ze zou gaan doen. God, het middelpunt van haar bestaan. En wat geniet ze van haar studie! Boeiende lessen, gave studiegenoten. Heerlijk! Toen was daar ineens… ja, wat eigenlijk? Tijdens het bidden was daar die stem. Geen geluid, maar een ruisen in haar hart, als het suizen van een zachte stilte. Toen wist ze het: dat was God. Het zachte suizen maakte haar duidelijk dat Hij iets van haar vroeg. Iets dat ze al jaren voor zich uitschoof, maar niet aandurfde. En, als ze eerlijk was, ook niet wilde: het vergeven van haar grootste vijand.  

In het eerste deel van deze mini-serie over Gods plan gaat het over een aantal teksten uit Spreuken. Eén tekst die er voor mij uitspringt, is deze:  

We may throw the dice, but the Lord determines how they fall.
– Spreuken  16: 3 (NIV).  

Vrij vertaald betekent dit: ‘Wij kunnen de dobbelstenen gooien, maar de  HEER bepaalt hoe ze terechtkomen’. Ik liet zien hoe juist dit vers mij vertrouwen gaf in belangrijke beslissingen die ik moest nemen. Ik wist: wát ik ook zou kiezen, God zou zorgen dat ik op de goede plek terecht kwam.   

Voorbeeld 

Dit is niet altijd zo geweest. Het verhaal van Lauren uit de inleiding? Dat is mijn verhaal. Het geeft niet altijd vertrouwen, als we horen dat God bepaalt hoe ons leven loopt. Leven volgens Gods plan is soms letterlijk doodeng. En daarnaast: je moet het maar net willen, de dingen die God je laat zien…  Degene vergeven die mij beschadigd had, zou betekenen dat ik uit mijn comfortzone moest stappen en contact op moest nemen met iemand die mij getraumatiseerd had. Dat durfde ik niet en dat wilde ik niet.  

En jij? 

Ik weet niet in welke situatie jij zit. Vergeving is één thema, maar Gods plan is zoveel groter dan dat. Misschien heeft God je laten zien dat je de zending in moet. Of misschien wil Hij wel dat je de hebzucht aan de kant schuift, omdat Hij dat ziet als afgoderij. Wat het dan ook is: je durft je niet over te geven aan Gods plan, of je wilt het simpelweg niet.   

De vraag is: mag dat? Mag je tegen God in gaan? Mag je je eigen weg bepalen? En als je dat doet, ís het dan wel je eigen weg, of bepaalt God uiteindelijk toch waar je terechtkomt?   

Mozes en Jona 

Mag je tegen God ingaan? Politiek correct: nee. Maar Mozes deed het toch (zie deel 2 uit deze mini-serie). En God stuurde geen steekvlam uit die brandende braamstruik om hem te verteren. Diezelfde Mozes ging vaker tegen Gods plannen in en nog steeds werd hij niet verteerd. Sterker nog: God sprak met hem, zoals een man met zijn vriend spreekt. Dus mag je tegen God ingaan? Ik denk dat de Bijbel duidelijk laat zien dat we onze angsten, twijfels, vragen, onwil en woede voor God neer mogen leggen.  

Mag je dan wel je eigen weg bepalen? Ook hier is het politiek correcte antwoord dat je gewoon moet doen wat God zegt. Hij is God, Hij heeft ons gemaakt en heeft recht op ons leven. Toch was Jona het niet eens met Gods plan en hij ging ervandoor. Diep indringend vind ik de tekst:   

Maar Jona stond op om naar Tarsis te vluchten, weg van het aangezicht van de HEERE.
– Jona 1: 3 (HSV).  

Zwart op wit staat hier, dat Jona tegelijk met het vluchten voor Gods plan ook de aanwezigheid van de Heer ontvluchtte. En waarom? Omdat hij niet wilde doen wat God van hem vroeg (Jona 4:2-3). En ja, uiteindelijk zorgde God ervoor dat Jona toch naar Ninevé ging.  Er zijn ook verhalen bekend van mensen, die God indringend vroegen om zijn plannen te wijzigen en waarin God zich liet ‘verbidden’ (zie bijvoorbeeld 2 Koningen 20). Gods plan werd gewijzigd op aandringen van sterfelijke mensen.   

Gevolgen 

Mozes was bang en worstelde met God, om maar niet mee te hoeven werken aan Gods plan. God overtuigde hem van zijn aanwezigheid, leerde Mozes Hem te vertrouwen en ging uiteindelijk zelfs vriendschappelijk met Mozes om. Jona wilde niet meewerken aan Gods plan en vluchtte weg van God. Ellende op ellende dreef hem uiteindelijk terug naar God. Jona gehoorzaamde God tegen wil en dank en bleef als een bitter hoopje mens over, die niet kon genieten van de genade van God.   

Keus 

Hebben we een keus als God iets van ons vraagt? Jazeker. We hebben de keus om daarover te worstelen met God, of zonder God. Doen we dat met God, dan overtuigt Hij ons van zijn aanwezigheid en liefde. We zullen genieten van de grootse genade die Hij ook door ons leven wil doen. Misschien wijzigt Hij zijn plan zelfs wel op onze gebeden…  Worstelen we zonder God tegen Gods plan, dan is Hij nog steeds de grote Aanwezige. Maar dan kunnen we dat als pure ellende ervaren en als verbitterde mensen eindigen.   

Lang geleden had ik, net als Lauren, de keus: vergeven, of niet. Zolang ik niet leefde volgens Gods plan, bleef Hij op afstand. Zodra ik vergeving had uitgesproken, was de verbinding met God hersteld. En dat niet alleen: het is het begin geworden van een proces waarin veel mensen bemoedigd zijn door Gods glorieuze, genezende genade.   

Aan de slag! 

Luister eens naar het lied ‘Thy will be done’, en vraag God naar zijn plan voor jouw leven, nu, op dit moment. 

Wat komt er in je gedachten? 

Kun je je daarin vinden, of komt alles in je ertegen in opstand? 

Breng dit in gebed bij God en zoek de komende tijd naar antwoorden die God je geeft.  

Wat neem je jezelf vandaag voor: worstel je met God bij alles wat God van je vraagt, of voer je je strijd liever ‘weg van het aangezicht van de Heer’? 

Lees ook deel 1 en 2 over ‘Gods plan met je leven’.