De ‘fear of missing out’, en dat voor een kerkdienst?

Laat ik er maar gelijk eerlijk over zijn, dan heb ik dat gehad: ik heb niet altijd zin om naar een kerkdienst te gaan. Ik verwacht dat ik daar niet de enige in ben. Eerder schreef ik al een blog over die niet al te perfecte kerk van me, klik hier om deze blog nog eens terug te lezen. Onze gemeente is vrij groot, waardoor we zes dominees hebben. Fijn, maar ook lastig. De ene dominee heeft dit, de andere dat. De een spreekt toch nét iets meer aan dan de ander. Bij de ene dominee worden er wel gezangen gezongen en bij de andere dominee niet. Kijk, daar ga ik het weer over de nadelen hebben. Heel menselijk, vooral kritiek geven. Toch wil ik je vandaag vertellen over een andere ervaring. De meesten van jullie kennen vast het begrip FOMO, de ‘Fear Of Missing Out’. Normaal gesproken heb je dat bij feestjes ofzo, waar je niet naartoe kan. Maar last hebben van FOMO als het om een kerkdienst gaat, kan dat ook?

Vorig jaar zomer was ik op vakantie naar Barcelona. Samenvatting: zon, zee en op zondag toch maar een kerkdienst luisteren voordat we weer naar het strand vertrokken. En soms heb je dat, dat een kerkdienst je ineens aanspreekt. De liederen, de preek, de sfeer. En dat was zo’n moment, niet verwacht, daar in ons appartement in een mooi, zonnig land. Ineens besefte ik het me: “Wait, what? Heb ik nou echt last van de ‘Fear Of Missing Out’ voor een kerkdienst?  

Misschien voel jij je helemaal op je plek in de kerk waar je naartoe gaat. Misschien voel je je helemaal niet thuis en ben je zoekende. Dat kan allebei, maar vandaag wil ik met jullie kijken naar het belang van de kerkdienst, juist in onze moderne maatschappij.  

Rust 

Hoe verlangen we, juist in deze drukke tijd, wel niet naar rust. Tenminste, als ik voor mezelf spreek: enorm! Het is zo mooi als de kerk als een oase van rust voor je kan zijn. Als Jezus rust zocht, zocht Hij die rust bij zijn Vader. Wij mogen ook rust zoeken bij onze Vader, we mogen Hem ontmoeten in een kerkdienst om uit te rusten van alle drukte van doordeweeks.  

Prioriteit 

Een heel mooi betoog van Stefan Paas – Theoloog des Vaderlands – las ik in de Visie. Er stond boven: ‘Waarom ik elke zondag naar de kerk ga’. Stefan is geen kerkganger, schrijft hij. En toch zit hij zo ongeveer elke zondag in de kerk. Waarom? Omdat hij zichzelf de vraag stelt wie of wat uiteindelijk de meeste prioriteit heeft in zijn leven. Naar de kerk gaan wil zeggen dat hij voor één ochtend zijn agenda, keuzevrijheid en behoeften aan de kant zet. Ook zijn – en ons – weekritme valt onder God, naar de kerk gaan is voor Stefan de belijdenis dat hij zelf niet de meester is van zijn lot.  

In de Bijbel staat een bekende tekst die ook alles te maken heeft met het stellen van prioriteiten: 

“Maar zoek eerst het Koninkrijk van God en Zijn gerechtigheid, en al deze dingen zullen u erbij gegeven worden.”
(Mattheüs 6:33, HSV) 

Zoek éérst Gods Koninkrijk! Dat is het allerbelangrijkste. De rest zal je gegeven worden. Ik denk dat de kerk een plek is om Gods Koninkrijk te zoeken. Dat wil niet zeggen dat het de enige plek is, maar in combinatie met de rust van het vorige punt, is het een fijne, mooie plek om Hem te zoeken.  

Gemeente-zijn 

Het allermooiste aan lid zijn van een kerk, vind ik het gemeente-zijn. Of je nou lid bent van een gemeente van 100 man of je hoort bij een gemeente met 8000 gemeenteleden, er is saamhorigheid. Tenminste, dat is de bedoeling. In een kerkdienst kun je het ervaren, door een korte blik, een lach. Na een kerkdienst kun je het ervaren, tijdens een kop koffie en een goed gesprek. Wat zegt de Bijbel eigenlijk over gemeente-zijn? 

“Zo roep ik, de gevangene in de Heere, u op tot een wandel die de roeping waarmee u geroepen bent, waardig is, in alle nederigheid en zachtmoedigheid, met geduld, door elkaar in liefde te verdragen, en u te beijveren om de eenheid van de Geest te bewaren door de band van de vrede: één lichaam en één Geest, zoals u ook geroepen bent tot één hoop van uw roeping, één Heere, één geloof, één doop, één God en Vader van allen, Die boven allen en door allen en in u allen is.”
(Efeziërs 4: 1-6, HSV) 

Wauw, Paulus heeft het hier over de band van de vrede. Dat vind ik zó mooi klinken! Het gaat hier over één zijn, gemeente-zijn. Eén lichaam, een hand, een voet of een oor, maar allemaal met onze eigen gaven. Gaven die we mogen inzetten in onze gemeente, binnen of buiten de kerkdienst. Eén Geest. We worden allemaal door Gods Geest geleid, al is het soms op heel verschillende manieren. Eén hoop, ons staat allen dezelfde toekomst te wachten waarop we mogen hopen. Eén Heere, we hebben allemaal dezelfde Verlosser. Eén geloof, hoewel we ons geloof allemaal anders vormgeven draait het om Jezus en zijn werk aan het kruis. Eén doop, of het nou volwassendoop of kinderdoop is, met de doop belijden we allen kinderen van God te zijn. Eén God en Vader, door Jezus is God de Vader van ons allemaal!  

Tijdens een kerkdienst zoeken we rust, stellen we prioriteiten en ervaren we het één zijn met onze gemeenteleden. Hoewel je er misschien – net zoals ik – niet altijd zin in hebt, kan een kerkdienst een bron zijn van (bijna) alles waar we naar zoeken en naar verlangen.  

Aan de slag! 

Heb je ook weleens geen zin om naar de kerk te gaan? Luister eens naar het lied ‘Breng ons samen’ en bedenk waarom je naar de kerk gaat. Wat is het doel voor jou? Schrijf het eens op. Mij helpt het om dat voor mezelf helder te krijgen, keer op keer.  

Breng ons samen, één in uw naam. 

Ieder is welkom hier binnen te gaan. 

Samen, één door de Geest; 

verbonden in liefde, die U aan ons geeft.  

Naar: ‘Visie – Waarom ik elke zondag naar de kerk ga‘ (Stefan Paas)