Wanneer je een burn-out hebt

Een burn-out zoals ze het noemen. ‘Ja, het is maar net hoe je het wilt noemen’, was mijn reactie. Uitgeput zijn, de simpelste handelingen niet meer kunnen uitvoeren, prikkelbaar, allerlei lichamelijk klachten, een gedachtegang die regelmatig op hol slaat, denken dat de problemen alleen maar erger worden. Ja, een burn-out. Maar wat is er dan gebeurd? ‘Tja, wat is er niet gebeurd…’

Een paar maanden terug is er een burn-out geconstateerd. Schijnbaar is mijn vuurtje uitgebrand. Voor mij was het al een tijdje duidelijk. Door mijn lege agenda heb ik het een lange tijd kunnen verbloemen. Ook niet verkeerd. Overigens, niet iedereen hoeft toch altijd te weten dat het allemaal even te veel is geworden? In stilte ging ik door, liep ik hier en daar vast en zocht ik nog iets stiller hulp. Diep vanbinnen voel ik een taboe om te zeggen dat het niet zo lekker gaat, om te delen dat ik mijn werkzaamheden niet meer aankan. Misschien nog wel een groter taboe om te zeggen dat ik een hulpverlener heb ingeschakeld. Uiteindelijk verlangen we denk ik allemaal naar een succesvol en onafhankelijk leven, vrij kenmerkend van Nederland. Nu ik dit deel, kan ik ook meteen vertellen dat het niet de eerste keer is dat ik uitgeblust ben. De eerste keer werd het niet herkend en ben ik er op wonderbaarlijke wijze anderhalf jaar later overheen gekomen. Achteraf zie ik dat Jezus mij gedragen heeft. En daar zijn we weer, terug bij af. Dezelfde symptomen al een maand of 9 lang. De ene dag wat sterker aanwezig dan de ander, maar zeker niet afwezig. Wellicht herken je jezelf hierin en vind je het lastig om het met andere te delen. Het geeft niets. God ziet jou en Hij hoort jou. Hij houdt van jou.

Een tijd terug heb ik tieners een avond over genezing voorbereiden. O, wat zou het fijn zijn, dacht ik bij de voorbereidingen van die avond, als er iemand voor mij ging bidden, Jezus mij geneest en ik de volgende dag opsta zonder enige klachten. En daar gaan de woorden van een vriend door mijn hoofd heen ‘Omarm het proces, geef jezelf wat tijd’. We zijn al ik weet niet hoeveel maanden verder, hoeveel meer tijd moet ik mezelf nog geven?! Mijn geduld was op, ik wil er echt helemaal klaar mee zijn! Waarom duurt dit zo lang?! Is de Heer er wel? En weer die woorden ‘Omarm je proces, geef jezelf wat tijd’.

Naast de ongelofelijk vele vervelende en moeilijke momenten is het zo dat ik deze keer anders deze tijd doormaak dan de vorige keer. Nu heb ik (helaas) al ervaren hoe het is om ‘uitgebrand’ te zijn en herken ik nu het een en ander. Tevens is dit geen excuus om te zeggen dat het nu minder erg is. Wel heeft het mij geholpen om bewust en eerder stil te staan en even het gas los te laten. Een burn-out is iets wat we allemaal mee kunnen maken, christelijk of niet. Voor mij was het vrijwel duidelijk dat ik dit niet alleen hoef mee te maken. Vanaf dag één heb ik besloten mijzelf te zeggen dat God met mij is. Ook al voelt het niet zo, ik wéét dat Hij er is. Dat zegt Hij in Zijn Woord. Toen heb ik besloten om, ondanks alle nare gedachtegangen, niet één moment eraan toe te geven en daarmee de duivel te laten rommelen in mijn leven. Heeft hij niet al genoeg gedaan? Ik ben echt helemaal klaar met hem. Ineens besefte ik dat ik vast gestrikt zit ik de touwen van de duivel en hij mij laat geloven dat het vlammetje uit is, burn-out. Terwijl ik mijzelf aan het los vechten was uit die touwen, liet God mij weten dat ik de controle mocht loslaten. Let Go(d). En Zijn Stem sprak: ‘Omarm je proces, geef jezelf wat tijd.’. Let Go(d) betekent voor mij dat ik verstrikt in de touwen niet tegen hoef te stribbelen. Dat ik daar verstrikt mág staan en recht in de ogen van de duivel mag zeggen dat Hij absoluut geen kans maakt en de Heer mij redt! Halleluja! Letterlijk ben ik omarmd door touwen in dit proces. Haasten heeft ook geen zin meer. Zelf kom ik hier alleen met ontzettend veel moeite uit en zal het niet veel sneller gaan. Ik besloot om te ontspannen en de tijd los te laten. De touwen gaan echt niet ineens weg, besef ik mij. Ik neem de tijd om God op te zoeken, van mezelf te genieten en gesprekken te plannen met de hulpverlener. Er blijven momenten dat de touwen snijden en pijn doen, dat de duivel woorden tegen mij spreekt die mijn hart doorboren. Er zijn momenten dat ik helemaal op ben en dat het even niet meer gaat. Logisch, want de touwen zitten strak en het is absoluut geen pretje. Maar nee, niet één moment geef ik mij over aan degene die mij vastgebonden heeft! Al sterf ik in deze touwen, bij de Heer zal ik eindigen! Nee, niet één moment zal ik de naam van degene verheerlijken dit mij hier heeft neergezet! Ik heb besloten mezelf tijd te geven en af te wachten wat de Heer gaat doen. Steeds weer zie ik hoe er een touw van mij afglijdt en geniet, ja geniet ik van het moment om te zien dat de duivel verslagen wordt! Nog steeds doen de touwen zeer, maar langzamerhand zie en voel ik dat het beter gaat, dat ik mij beter kan bewegen en dat de Heer mij vrijmaakt. Ja, het duurt lang, maar wat geniet ik ervan hoe Jezus regeert in dit proces! Ja, het is zwaar, maar wat is het bemoedigend om te zien dat God mij kracht geeft en ik weer een dag heb overwonnen! En ja, ik heb een burn-out, maar nee, de vlam is niet uit!

‘Wees altijd blij in de Heer! Ik zeg het nóg een keer: wees blij! Maak je nergens zorgen over, maar vertel in gebed aan God wat je nodig hebt. Dank Hem ook voor alles. Dan zal de vrede van God, die wij met geen mogelijkheid kunnen begrijpen, jullie hart en jullie gedachten beschermen in Jezus Christus. En, broeders en zusters, richt je gedachten op alles wat waar, eerlijk, heilig, vriendelijk, mooi en goed is.’
(Filippenzen 4:4, 6-8)

‘Ik kan alle dingen aan, dankzij Christus die mij kracht geeft.’
(Filippenzen 4:13)

Aan de slag!
Er zijn moment dat we vast in de touwen zitten. Of dit nu komt door een burn-out, ziekte, stoornis of verslaving. Het kan zelfs zijn dat je de dood op dit moment in de ogen aankijkt of deal je met gevoelens die je vanbinnen kapot maken. Wanneer we diep van binnen naar ons zelf kijken, is er altijd iets wat ons vasthoudt, iets waar we (on)bewust tegen (willen) vechten. Wellicht ben je al tijden bezig om jezelf los te vechten. Wat ben je ontzettend sterk! Je hebt je best gedaan en je nu mag rusten. Omarm het proces, geef jezelf wat tijd. Houd vol.

Note: twee weken geleden heeft deze blog door een foutje twee uurtjes online gestaan. Als je ‘m dubbel leest: sorry! Het kan dan zijn dat je de overdenking van 9 juni nog niet hebt gelezen – je leest ‘m hier!