Het wonder van een vertwijfeld ‘waarom heeft U mij verlaten?’

De zonovergoten vroeg-zomerdag verandert uit het niets in een donker decor van diepzwarte nacht. Ineens word deze duisternis verlicht door een lichtflits. Daar, nog één. En nog één. Onweer! Bliksem en dondergrollen wisselen elkaar af om naar de knallende intro begeleid te worden door een spetterende regenbui. Het onstuimige weer buiten de ziekenhuismuren weerspiegelt mijn binnenste. Plotseling gebeurt er iets, wat ik nooit meer zal vergeten: een bliksemschicht dringt dwars door de muren heen die mij omgeven en slaat rechtstreeks in mijn lijf. Met elke vezel van mijn lichaam en mijn zijn voel ik deze energie. Wat een kracht. Ontlading. Nog geen seconde later volgt een oorverdovende donder: Yahweh. Ik ben, Ik was en Ik zal er zijn.

Eindelijk is het weer lente! De natuur ontwaakt en overal ontstaat er nieuw leven. Dromerig sta ik daar en geniet van wat mijn spiegelbeeld bevestigt: nieuw leven in mij. God heeft weer een wondertje geplant in mijn buik. Ons familiegeluk is perfect. Een broertje of zusje voor onze geliefde oudste.

Totdat…

de zonovergoten vroeg-zomerdag verandert uit het niets in een donker decor van diepzwarte nacht:

Zwetend word ik wakker met tranen in mijn ogen. Snel leg ik de hand op mijn buik en vermaan me tot rust. ‘Het was maar een droom, Bo!’

En toch blijft die dag mijn moederinstinct aankloppen en vertelt mij dat ik het kleine wondertje nooit zal zien ademen, lachen en opgroeien. Nooit zal ik hem kunnen vertellen, hoeveel we van hem houden en wie hem zo schitterend ontworpen heeft, hem een plek in ons gezinnetje gegeven heeft.

Mijn nachtmerrie wordt bittere realiteit…

Daar lig ik dan in die veel te steriele kamer. Mijn lieve zus heeft mij met het veel te vroeggeboren, volmaakte, levenloze minimensje zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gebracht, en nu moet ik hier dus afwachten totdat ik naar de O.K. gebracht wordt voor de curettage.

Wat had ik het fijn gevonden tegen iemand te kunnen spreken, maar er is niemand.

Ik ben alléén. Van God en mens verlaten.
Het enige wat ik nu nog voel is leegte.
Letterlijk. En figuurlijk.
Door de muren hoor ik de doffe klanken van opgewekte stemmen en ergens huilt een baby… BAM!
Tranen barsten los, net als een regenbui tijdens een stevig onweer:

“God, bent u er wel?!

WAAAAAROM?

Laat U zien, als U echt bestaat!

Laat me weten dat U er bent.

Hier. Nu. Altijd.

Ik kan niet meer.”

Ineens wordt deze duisternis verlicht door een lichtflits.

Daar, nog één.

En nog één. Onweer!

Bliksem en dondergrollen wisselen elkaar af om naar de knallende intro begeleid te worden door een spetterende regenbui!

Het onstuimige weer buiten de ziekenhuismuren weerspiegelt mijn binnenste. Plotseling gebeurt er iets, wat ik nooit meer zal vergeten:

Een bliksemschicht dringt dwars door de muren heen die mij omgeven en slaat rechtstreeks in mijn lijf. Met elke vezel van mijn lichaam en mijn zijn voel ik deze energie. Wat een kracht. Ontlading. (Job 37:12 )

Nog geen seconde later volgt een oorverdovende donder:

Yahweh. Ik ben, Ik was en Ik zal er zijn. (Job 37, 5)

Rust. Stilte. Vrede.

Een sprankeltje hoop ontsteekt een klein wakkerend vlammetje dat steeds groter wordt en langzaam maar zeker de leegte opvult met zijn licht. Het diepgewortelde vertrouwen wakkert weer langzaam op:

‘Ik ben’ is Zijn naam – Hij is.

Dit moet, nee: dit mág mij genoeg zijn!

Het zal nog een lange weg zijn, de weg van herstel. Maar ik hoef hem niet alleen te gaan: voor, achter en aan mijn zijde loopt mijn God. Als ik struikel zal Hij mij optillen. Als ik moe ben, ga ik zitten en leun ik met mijn hoofd aan zijn sterke schouders om even uit te rusten. Als ik twijfel en hem vol verdriet ermee confronteer, kijkt Hij me liefdevol aan en zegt:

“Hey, jij. Ik hoor wat je zegt, lieverd. Ik heb je tranen gezien.¹ Ik ken je verdriet en weet precies wat je nodig hebt. ²  Wees maar stil nu, weet, Ik ben God. ³ Ik zal je helpen. Dat is zeker. ⁴ Vertrouw mij maar gewoon. Ik blijf steeds dicht bij je. Dus wees maar niet bang. ^{5 “}*

Aan de slag!

Dit is een waargebeurd fragment uit mijn leven. Ik wil je ermee bemoedigen en je (opnieuw) voorstellen aan mijn Vader: dé God, YAHWEH! Alleen al één ding dat ik tijdens deze hele situatie van vreugde naar verdriet, van ontvangen en (veel te vroeg) weer loslaten, geleerd heb: wat mij ook gebeurt, wat ik doe of ik ook niet doe: Hij is er! Dat klinkt misschien wel bijna cliché, maar het is toch echt dé essentiële factor voor een eerlijke relatie met Hem: het intense, diepe vertrouwen in die God, die deze wilskracht ‘in God te vertrouwen’ tenslotte ook in ons mensen gelegd heeft.

Het wonder is niet altijd dat je situatie gelijk veranderd wordt, maar wel hoe je ernaar kijkt en hoe je erop reageert.

• Herken je het gevoel van eenzaamheid, leegte, intens verdriet of ondraaglijke pijn? Wat deed of doe jij in die momenten?
• Zie je God als iemand die ‘boven’ je staat en ben je bang of aarzelend in het uitspreken van je diepste angsten, twijfels en (negatieve) gevoelens naar Hem toe? Hoeft niet! Je mag alles tegen hem zeggen of zelfs eruit schreeuwen. No worries. Hij kan het aan! En trouwens: wist je dat de mooiste liederen zijn ontstaan uit schaamteloze, eerlijke vragen aan onze grote God? (Aanrader: check de Psalmen!)
• Blijf die intense momenten waarin God zich zichtbaar maakt, koesteren. Blijf ze herinneren.
  Hij blijft steeds dicht bij je! En jij? Blijf vooral jezelf, niet alleen om mensen, maar bovenal om je relatie met God! Hij stelt absoluut geen eisen binnen je relatie, maar hij is wel altijd op zoek naar eerlijke aanbidders. En ja, ik geloof dat ook het uitschreeuwen naar God als je het niet meer verder weet, het met je ellende naar God toe komen, eerlijke aanbidding is.
• Neem nog even de tijd en luister naar dit mooie lied.

 

^*
1 2 Koningen 20:5
² Psalm 38:10
³ Psalm 46:11
⁴ Jesaja 41:13
⁵ Deuteronomium 31:8