De zonovergoten vroeg-zomerdag verandert uit het niets in een donker decor van diepzwarte nacht. Ineens word deze duisternis verlicht door een lichtflits. Daar, nog één. En nog één. Onweer! Bliksem en dondergrollen wisselen elkaar af om naar de knallende intro begeleid te worden door een spetterende regenbui. Het onstuimige weer buiten de ziekenhuismuren weerspiegelt mijn binnenste. Plotseling gebeurt er iets, wat ik nooit meer zal vergeten: een bliksemschicht dringt dwars door de muren heen die mij omgeven en slaat rechtstreeks in mijn lijf. Met elke vezel van mijn lichaam en mijn zijn voel ik deze energie. Wat een kracht. Ontlading. Nog geen seconde later volgt een oorverdovende donder: Yahweh. Ik ben, Ik was en Ik zal er zijn.
Eindelijk is het weer lente! De natuur ontwaakt en overal ontstaat er nieuw leven. Dromerig sta ik daar en geniet van wat mijn spiegelbeeld bevestigt: nieuw leven in mij. God heeft weer een wondertje geplant in mijn buik. Ons familiegeluk is perfect. Een broertje of zusje voor onze geliefde oudste.
Totdat…
de zonovergoten vroeg-zomerdag verandert uit het niets in een donker decor van diepzwarte nacht:
Zwetend word ik wakker met tranen in mijn ogen. Snel leg ik de hand op mijn buik en vermaan me tot rust. ‘Het was maar een droom, Bo!’
En toch blijft die dag mijn moederinstinct aankloppen en vertelt mij dat ik het kleine wondertje nooit zal zien ademen, lachen en opgroeien. Nooit zal ik hem kunnen vertellen, hoeveel we van hem houden en wie hem zo schitterend ontworpen heeft, hem een plek in ons gezinnetje gegeven heeft.
Mijn nachtmerrie wordt bittere realiteit…
Daar lig ik dan in die veel te steriele kamer. Mijn lieve zus heeft mij met het veel te vroeggeboren, volmaakte, levenloze minimensje zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gebracht, en nu moet ik hier dus afwachten totdat ik naar de O.K. gebracht wordt voor de curettage.
Wat had ik het fijn gevonden tegen iemand te kunnen spreken, maar er is niemand.
Ik ben alléén. Van God en mens verlaten.
Het enige wat ik nu nog voel is leegte.
Letterlijk. En figuurlijk.
Door de muren hoor ik de doffe klanken van opgewekte stemmen en ergens huilt een baby… BAM!
Tranen barsten los, net als een regenbui tijdens een stevig onweer:
“God, bent u er wel?!
WAAAAAROM?
Laat U zien, als U echt bestaat!
Laat me weten dat U er bent.
Hier. Nu. Altijd.
Ik kan niet meer.”
Ineens wordt deze duisternis verlicht door een lichtflits.
Daar, nog één.
En nog één. Onweer!
Bliksem en dondergrollen wisselen elkaar af om naar de knallende intro begeleid te worden door een spetterende regenbui!
Het onstuimige weer buiten de ziekenhuismuren weerspiegelt mijn binnenste. Plotseling gebeurt er iets, wat ik nooit meer zal vergeten:
Een bliksemschicht dringt dwars door de muren heen die mij omgeven en slaat rechtstreeks in mijn lijf. Met elke vezel van mijn lichaam en mijn zijn voel ik deze energie. Wat een kracht. Ontlading. (Job 37:12 )
Nog geen seconde later volgt een oorverdovende donder:
Yahweh. Ik ben, Ik was en Ik zal er zijn. (Job 37, 5)
Rust. Stilte. Vrede.
Een sprankeltje hoop ontsteekt een klein wakkerend vlammetje dat steeds groter wordt en langzaam maar zeker de leegte opvult met zijn licht. Het diepgewortelde vertrouwen wakkert weer langzaam op:
‘Ik ben’ is Zijn naam – Hij is.
Dit moet, nee: dit mág mij genoeg zijn!
Het zal nog een lange weg zijn, de weg van herstel. Maar ik hoef hem niet alleen te gaan: voor, achter en aan mijn zijde loopt mijn God. Als ik struikel zal Hij mij optillen. Als ik moe ben, ga ik zitten en leun ik met mijn hoofd aan zijn sterke schouders om even uit te rusten. Als ik twijfel en hem vol verdriet ermee confronteer, kijkt Hij me liefdevol aan en zegt:
“Hey, jij. Ik hoor wat je zegt, lieverd. Ik heb je tranen gezien.1 Ik ken je verdriet en weet precies wat je nodig hebt. 2 Wees maar stil nu, weet, Ik ben God. 3 Ik zal je helpen. Dat is zeker. 4 Vertrouw mij maar gewoon. Ik blijf steeds dicht bij je. Dus wees maar niet bang. 5 “*
Aan de slag!
Dit is een waargebeurd fragment uit mijn leven. Ik wil je ermee bemoedigen en je (opnieuw) voorstellen aan mijn Vader: dé God, YAHWEH! Alleen al één ding dat ik tijdens deze hele situatie van vreugde naar verdriet, van ontvangen en (veel te vroeg) weer loslaten, geleerd heb: wat mij ook gebeurt, wat ik doe of ik ook niet doe: Hij is er! Dat klinkt misschien wel bijna cliché, maar het is toch echt dé essentiële factor voor een eerlijke relatie met Hem: het intense, diepe vertrouwen in die God, die deze wilskracht ‘in God te vertrouwen’ tenslotte ook in ons mensen gelegd heeft.
Het wonder is niet altijd dat je situatie gelijk veranderd wordt, maar wel hoe je ernaar kijkt en hoe je erop reageert.
*
1 2 Koningen 20:5
2 Psalm 38:10
3 Psalm 46:11
4 Jesaja 41:13
5 Deuteronomium 31:8
Begin je dag goed en ontvang iedere ochtend de Zij Lacht overdenking in je mailbox!
Begin je dag goed en ontvang iedere ochtend de Zij Lacht overdenking via WhatsApp
Met onze boeken en Bijbels helpen wij jou om de Bijbel beter te leren lezen, begrijpen en leven.
In onze besloten Facebookgroep met meer dan tweeduizend leden kun je je aansluiten bij een Zij Lacht (bijbelstudie)groep, of je kunt er zelf een starten!
Door onze site te bezoeken, ga je akkoord met ons privacybeleid met betrekking tot cookies, trackingstatistieken, etc.
12 reacties op “Het wonder van een vertwijfeld ‘waarom heeft U mij verlaten?’”
Wauw, wat tof dat je dit met ons wilt delen! Dankjewel.
♡
Oh Deborah, wat een aangrijpend verhaal! Van troost en bevrijding (op deze bevrijdingsdag ) ik ken soortgelijke ervaringen in tijden van diep verdriet. En ik denk dan altijd aan het slot van Psalm 27,zoals ik die als kind uit mijn hoofd moest leren:
Zo ik niet had gelloofd dat in dit leven, mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou.., Mijn God waar was mijn hoop, mijn moed gebleven? Ik was vergaan in al mijn smart en rouw…..het eindigt met: eacht dan, verlaat je (vertrouw) op de Heer.
Hij laat nooit los wat Zijn hand begon.
Dat is bevrijdingsdag!!!
Mooi, Bep! Thnx voor je reactie…
Amen, zo is het 🎉
Zo ontroerend eerlijk en ook zo waar! Heb ik zelf ook ervaren dat als je het in je ellende en zorgen uitschreeuwt naar God, naar Jahweh ( Ik be en zal er zijn) dat Hij er dan is en Zijn armen om je heen slaat. Ik moet dan altijd denken aan Jacob die met God vocht, dat mag.
Ja, Netty. Dat is zeker een goeie: net als Jacob! 💕
Wauw Debora wat knap dat je dit deelt! Bedankt ❤️ Heel erg mooi en leerzaam voor ons hoe je juist toen God vond!
Dankjewel dat je dit met ons hebt gedeeld! ❤️ Prachtig geschreven!
Super mooie en bemoedigende overdenking. Thnx for sharing!!
Mooi, kwetsbaar, bemoedigend, prachtig..dankjewel..!
Bedankt voor het delen
Dank je wel!