Waar blijven de vruchten?

Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. Heel havo 5 is een week in Engeland. We slenteren door de straten van London, maar mijn voeten willen niet meer verder. Er zit een bedelaar aan de kant van de weg. Gebogen hoofd, gekruiste benen. “Wat is er?” Mijn vriendin blijft naast me stilstaan. Ze volgt mijn blik. “Ach… Hebben we niet wat eten voor haar?” Ze rommelt in haar rugzak. “Niets.” Er begint iets te zoemen in mijn hoofd. ‘Jouw Bijbel. Geef haar jouw Bijbel. Ze heeft jouw Bijbel nodig.’ Wie is dat? Wie zegt dat? God misschien? Ik deel mijn gedachten met mijn vriendin. Ze staart me even heel verwonderd aan. Dan knikt ze. “Doen joh!”

Daar ga ik al. Onzeker loop ik op de vrouw af. Het Boek brandt op mijn rug. Ik neem een flinke hap moed, rits mijn rugzak open en buig me naar de vrouw toe. Opeens doet zij haar hoofd omhoog. Felle ogen priemen in de mijne. Ze trekt haar mond open. Verrotte tanden. En een vloek. Recht in mijn gezicht. “I don’t want God. I don’t want this.”

Ik zie geen vrucht op mijn werk!

O nee, wat nu? Ik kan mezelf wel voor het hoofd slaan. Heb jij dat ook weleens? Je krijgt een idee in je hoofd – de stem van God? Je luistert. Maar het gaat mis. Je goedbedoelde woorden schieten in het verkeerde keelgat van de ander. Of je aangeboden hulp wordt afgewezen. Help!
Je hebt meteen spijt van je actie. De volgende keer láát je het wel om nog eens te luisteren naar een spontane ingeving.

Ik ben eigenwijs van aard, misschien is dat de reden dat ik de Bijbel gewoon voor de voeten van de vrouw neerleg, daar op de koude grond in London. Ik doe alsof ik haar niet heb verstaan en loop bij haar vandaan. Maar achterom kijken, durf ik niet. Wat zal de vrouw met die Bijbel doen? Stel dat ze het vertrapt, verscheurt?

Jaren verstrijken. Eindelijk spreek ik weer eens af met mijn vriendin. “Weet je nog van die reis naar London?” zegt ze tegen me. “En van die zwerfster en de Bijbel? Soms ben ik zo benieuwd wat er gebeurd is met die Bijbel.” Ik knik. Ik weet het nog en ook ik ben er benieuwd naar.

De reis van Gods woorden

Mijn oog valt op een boek uit mijn boekenkast. “Het lied van de Herder” luidt de titel. Het verhaal begint met een vrouw die haar jas naar de wasserette brengt. In haar jaszak laat ze een briefje achter met daarop de woorden van Psalm 23. Dit briefje ondergaat een wonderlijke reis. Overal laat het een spoor achter. Steeds wordt de psalm bij toeval gevonden en weer achtergelaten, en opnieuw gevonden. Door een moslimgezin, een kunsthandelaar, in een hotelkamer en in een tattooshop. Elke keer wordt er iemand veranderd door een regel uit de psalm.

“Ik heb zo’n gevoel dat die Bijbel daar in Engeland iemand de goede weg heeft gewezen”, zegt mijn vriendin. Ik schud mijn hoofd. Zou mijn Bijbel een reis hebben afgelegd in London, net zoals die psalm dat deed in het leesboek? Ik kan het me niet voorstellen. Bovendien: de meeste mensen komen tot geloof door langdurig contact te hebben met een christen, toch? Niet door een Bijbel die een tienermeisje ergens op de straatstenen achterlaat. “Eerlijk gezegd denk ik dat de Bijbel al snel bij het vuilnis is beland”, reageer ik. Mijn vriendin zegt tegen me dat ik Jesaja 55 maar eens lezen moet. ‘s Avonds sla ik mijn Bijbel daarom bij dat hoofdstuk open.

Want Mijn gedachten zijn niet uw gedachten,

en uw wegen zijn niet Mijn wegen,

spreekt de HEERE.

Want zoals de hemel hoger is dan de aarde,

zo zijn Mijn wegen hoger dan uw wegen

en Mijn gedachten dan uw gedachten.

Want zoals regen of sneeuw

neerdaalt van de hemel

en daarheen niet terugkeert,

maar de aarde doorvochtigt

en maakt dat zij voortbrengt en doet opkomen,

zaad geeft aan de zaaier en brood aan de eter,

zo zal Mijn woord zijn dat uit Mijn mond uitgaat:

het zal niet vruchteloos tot Mij terugkeren,

maar het zal doen wat Mij behaagt,

en het zal voorspoedig zijn in hetgeen waartoe Ik het zend.”

– Jesaja 55: 8-11 (HSV)

Eens dragen wij schoven

Even ben ik stil. Lees ik het goed? Niet vruchteloos? Het zal voorspoedig zijn? Ja, het staat er echt. Blijkbaar laat God ons op allerlei manieren zijn Woord zaaien en zorgt Hij zelf dat het ergens groei geeft. Ook al zien we dat zelf niet. Wonderlijk.

Ik denk aan die dag waarop de bedelaar mijn aandacht trok. Ik heb vaak gedacht dat ik iets doms deed destijds, iets wat geen effect zou hebben. Maar nu ik dit bijbelgedeelte heb gelezen, weet ik dat het niet vruchteloos was. Jij en ik mogen leven met deze zekerheid. Al zaaien we langs steenharde wegen, ooit dragen onze armen schoven. Schoven zo zwaar, dat we nauwelijks nog adem hebben om te zingen.

Aan de slag!

Luister naar dit lied. Welk werk je ook doet met het oog op Gods koninkrijk, je arbeid is niet tevergeefs. Misschien lukt het niet, word je uitgelachen of leveren je acties niets op. Houd moed. Weet dat het nooit tevergeefs is wat je voor God doet.

Vandaag daag ik je uit om ergens een bijbeltekst achter te laten. In de trein. Op je werk. In de zak van die ene jas die je naar de kringloop brengen wilt. Of waar dan ook. Er gaat immers kracht uit van een bijbeltekst. Misschien heb je dat zelf al eens gemerkt. Ze zetten een hart in vuur en vlam. Dode botten komen in beweging.

Bid of God zegen wil geven. Zodat iemand misschien wel door die ene tekst het spoor vindt naar de kribbe, waar een Kindje wacht om in de armen genomen te worden.

Bronnen
Het boek waarover ik schreef, vind je hier.

Schrijfster
Deze overdenking is geschreven door Corline Hoefnagel. Corline studeert de pabo en blogt. Twinkelende kinderogen maken haar blij, ze vertelt graag verhalen en heeft een hart voor vluchtelingen. Ze houdt van jurkjes, praatpoppen en kloosters, van struinen door de bossen en de geur van verse thee. Zij Lacht als ze een prachtige zonsondergang ziet, ijs eet of als een kleuter uit haar stageklas spontaan een knuffel geeft.