Tevreden als een gespeend kind

Ik hou van de psalmen. Ik hou van de woorden die David (en anderen) gebruikt om zijn gevoelens naar God uit te drukken. Zo eerlijk. Zo raak. David gebruikt ook vaak beeldspraak in de psalmen. In de 131^e psalm heeft hij het over een kind dat de borst ontwend is, een gespeend kind.  

“Immers heb ik mijn ziel tot rust en stilte gebracht als een gespeend kind bij zijn moeder; als een gespeend kind is mijn ziel in mij.”
(Psalmen 131:2, NBG51)

In de HSV-vertaling staat voor het woord ‘gespeend’: de borst ontwend.  

“Voorwaar, ik heb mijn ziel tot rust en tot stilte gebracht, als een kind dat de borst ontwend is, bij zijn moeder, mijn ziel is in mij als een kind dat de borst ontwend is.”
(Psalm 131:2, HSV)

Maak voor jezelf een plaatje. Misschien moet je de tekst even nog een keer lezen en daarna je ogen dicht doen. Wat zie je?  

Gespeend kind

David heeft het hier over een gespeend kind, een kind dat de borst ontwend is. En dit kind zit bij zijn moeder. Het is geen baby meer die bij zijn moeder aan de borst drinkt, nee het kan zelf eten. Maar het zit wel bij zijn moeder op schoot. Rustig en stil.  

De psalm begint met een belijdenis van David. Hij vertelt aan God dat hij niet hoogmoedig is en streeft naar hoge dingen.  

“Een pelgrimslied, van David.  HEERE , mijn hart is niet hoogmoedig,  mijn ogen zijn niet trots, ook wandel ik niet in dingen die te groot en te wonderlijk voor mij zijn.”
(Psalm 131:1, HSV) 

Tevreden

Dat is nogal wat hè, wat David hier over zichzelf durft te zeggen. Durf jij het hem na te zeggen? In ieder geval spreekt er zekerheid uit deze verzen. David lijkt te weten waar hij mee bezig is en op welke weg hij wandelt. Hij weet dat dit de plek is waar God hem wil hebben. Hij wandelt vol vertrouwen in de dingen die bij hem passen.
Verlang jij daar ook naar? Dat je kan zeggen dat je wandelt in dingen die niet te groot zijn, maar die goed zijn voor jouw leven? Of kun je dit misschien net als David getuigen? Dat God je op zijn weg heeft geleid en je omringt met dingen die goed zijn voor jou. Wat heerlijk. Dan herken je jezelf vast in het beeld wat David hierna schetst, het beeld van het gespeende kind. Tevreden. Rustig en stil.  

Er klinkt in deze psalm iets van kracht en onafhankelijkheid door.
We weten allemaal dat een kind niet vanaf dag 1 van de borst ontwend is. Nee, als het net geboren is, zijn als het goed is de eerste geluiden luide kreetjes om melk uit de borst van mama. De dagen daarna is dat het enige wat een baby kan. Huilen (of krijsen) als hij honger heeft. En als het verzadigd is, daalt de rust en stilte weer neer. Wat een prachtig gezicht is dat. Pure tevredenheid. Maar hier gaat het dus over een kind wat de borst ontwend is en toch die pure tevredenheid kent.  

Geborgen

Wat zegt dit beeld over de toestand van David? Volgens mij heeft David iets geleerd, wat wij allemaal moeten leren als we opgroeien in genade. Het beeld roept iemand in gedachten die geprobeerd heeft ten volle te leven: vol ambitie, kracht en kennis. Met hoge doelen en dromen. Maar het is iemand die ontdekt dat de kans op teleurstelling, stress, opbranden en vernedering op de loer ligt. En vroeg of laat ontdekt hij dat dit niet lang vol te houden is. Hij moet terug naar de basis. Zijn drijfveren, motivatie, roeping, naar de voeding. Zijn bron die hem in leven houdt.  

Hij brengt zichzelf actief tot bedaren en tot rust. Hij weet op tijd zijn voeding binnen te krijgen en op tijd bij moeder op schoot te zitten. In rust en stilte. Hij heeft het niet nodig om te krijsen om voeding te krijgen. Nee, hij kan op eigen benen staan en met rust zijn weg gaan. En op zijn tijd mag hij veiligheid zoeken bij mama. Geborgen. De Engelse Amplified Bible schrijft het zo prachtig.  

“Surely I have calmed and quieted my soul; Like a weaned child [resting] with his mother, My soul is like a weaned child within me [composed and freed from discontent].”
(Psalmen 131:2, AMP)

Bedaard. Gesust. Kalm. Bevrijd van ontevredenheid. Wat een heerlijke toestand. David heeft geleerd om zijn gevoelens bij God te brengen. Hij heeft geleerd om op zijn tijd voeding te krijgen en geborgenheid bij God te zoeken. Daardoor kan hij met zekerheid en vertrouwen zeggen dat zijn hart niet trots is en zijn ogen niet hoogmoedig. Hij mag in geloof wandelen in de dingen die voor hem zijn. Tevreden. Als een gespeend kind.  

Aan de slag!

Herken jij jezelf in het beeld van David? Waarom wel of juist niet?  

Roept dit beeld bij jou nog andere beelden op?  

Maak voor jezelf een creatieve verwerking van het beeld wat jij krijgt bij deze psalm. Deel het met ons, daar worden we blij van!  🙂