Schrijf snel op je boodschappenlijstje: goud, witte kleren en ogenzalf

Ik hoorde een man zingen en ik schrok. ‘Red mij niet’ luidde de titel van zijn lied. Vol verbijstering luisterde ik naar de woorden die hij zong: ‘Leg een steen onder je kussen, brand voor mijn part een kaars, slacht een lam, maar red mij niet.’ Ik hoorde een andere man zingen en ik schrok opnieuw. Keith Green was zijn naam, hij was een enthousiast evangelist en hij zong over een wereld met biljarden stervenden.

En toen zei hij: “God wil niet dat mensen verloren gaan. Hij wil dat elk mens tot de heerlijkheid Gods zal komen. Ik sprak mensen en vroeg hen: wat doe jij voor God? En ze antwoordden: ‘Ik ben een bankier voor Christus. Ik ben een advocaat voor Jezus. Ik ben een student voor Jezus. Ik ben een fietser voor Jezus.’ Want ja, je plakt een visje op je T-shirt en je mag jezelf christen noemen.

Ga de wereld in!

Alleen die mensen vergeten een Bijbelvers: ‘Ga de wereld in en verkondig het evangelie.’ Ja, zeg je nu misschien. Maar die tekst is voor de apostelen. Die tekst staat in de Bijbel voor de zendelingen, voor vrijgezelle vrouwen die nooit trouwen. Die oproep geldt voor échte christenen die over de zee gaan en zichzelf weggeven ergens in de Amazone.

Maar ik zeg jullie: de wereld gaat verloren, omdat wij niks doen. Het is onze fout. Deze generatie christenen is verantwoordelijk voor deze generatie zielen op de aarde.”

Ik ben lauw

Waarom schrok ik zo van beide mannen? Ik schrok omdat ik dacht: hoe kan het eigenlijk? Hoe kan het dat ik huiver van een lied zoals ‘Red mij niet’, maar aan de andere kant weiger de wereld in te gaan? Ben ik wel een lichtdrager of durf ik nog geeneens te fluisteren over het Licht en heb ik mijn hoofd vol gestopt met films en gesprekken en bezigheden die me niet eens vervullen?

Hoe kan het dat ik niet heet of koud ben, maar zo vreselijk lauw?

Ik weet dat er ook in de Bijbel een voorbeeld staat van zelfs een hele gemeente die als lauw getypeerd wordt. Door God zelf notabene. God schrijft hen een brief, met daarin de volgende woorden:

De brief van God

Ik ken uw werken, en weet dat u niet koud en niet heet bent. Was u maar koud of heet! Maar omdat u lauw bent en niet koud en ook niet heet, zal Ik u uit Mijn mond spuwen.
(…)
Ik raad u aan dat u van Mij goud koopt, gelouterd door het vuur, opdat u rijk wordt, en witte kleren, opdat u bekleed bent en de schande van uw naaktheid niet openbaar wordt. En zalf uw ogen met ogenzalf, opdat u zult kunnen zien.

– Openbaring 3: 15-18 (HSV)

Nee, de gemeenteleden van Laodicea waren niet koud. Want mensen met een koud hart houden geen rekening met God. Maar de gemeente was ook verre van heet. Ze waren lauw. Ze hadden gehoord hoe Jezus de toorn van God had geblust. Met zijn eigen bloed dat uit zijn kapot geraspte huid gutste. Maar die boodschap deed hen niet meer zoveel. Het was iets vanzelfsprekends geworden.

Gods aanbod

En precies dat is voor God zo’n bittere pil. Hij zal de gemeenteleden als lauw, vies water uit zijn mond spuwen. Maar eerst komt Hij nog naar hen toe. Hij waarschuwt. Hij wil hen door middel van deze brief wakker schudden. Dat is nog eens genade!

God zegt: Jullie hebben drie dingen nodig. Goud, witte kleren en ogenzalf.

Met deze drie dingen raakt God de Laodicenzen in het hart. Want de Laodicenzen waren rijk. Maar ze hadden niet door dat ze échte rijkdom misten. Ze droegen zwarte kleren die in de mode waren in plaats van Gods witte kleren. En ze vertrouwden op de medicijnen die geproduceerd werden door de beroemde medische opleiding in Laodicea. Maar die medicijnen konden hun zondige hart niet genezen.

Goud, witte kleren en ogenzalf

God biedt de gemeente Zijn goud aan. Een schat in de hemel. Hij wil de gemeenteleden kleden met de witte, reine klederen van het heil. En Gods ogenzalf is het medicijn die wél hun hart genezen kon. Gods ogenzalf opent blinden de ogen voor Hem.

Goud, de witte kleren en ogenzalf zijn wezenlijke dingen, ook voor ons. We hebben die dingen nodig voor de eeuwigheid. God wilde de Laodicenzen duidelijk maken dat ze de eeuwigheid vergaten. Ze sloegen hun tentpinnen steeds dieper in deze aardbodem en de hemel hing er een beetje bij.

Ik herken dat bij mijzelf. Ik denk veel vaker aan mooie plaatjes op Instagram en aan nieuwe kleren dan aan de hemel.

Gericht op het aardse of op het hemelse?

Maar Ann Voskamp schreef ergens: “Je denkt vast niet aan mooie plaatjes op Instagram als je bij de rivier van het leven staat die als een stortvloed van heerlijkheid uit de troonkamer van God stroomt. Je hunkert vast niet naar een opknapbeurt voor je huis, als je ziet hoe in lompen gehulde kinderen uit de sloppenwijken van Kenia in de open armen van de Koning der koningen rennen, als Hij daar aan de poort van de hemel staat. Als je staat aan de voeten van Jezus dan denk je vast niet dat je meer mode in je kast had gewild, terwijl je meer mensen in het Koninkrijk had kunnen brengen.”

Gods goud, witte kleren en ogenzalf kan je op elk moment kopen. En ze zijn nog gratis ook. Ze zorgen ervoor dat je weer in vuur en vlam komt te staan. Met deze dingen op zak wil je niets liever dan mensen bereiken die schreeuwen: ‘Red mij niet’, maar die redding toch zo vreselijk nodig hebben.

Jezus

“Heer”, fluister ik. “Ik heb goud, witte kleren en ogenzalf nodig. Wilt U het me geven?”

Er wordt iets in mijn armen gelegd. Een Kindje, gehuld in witte kleertjes. Veel kostbaarder dan goud. Zijn zachte huidje voelt als zachte zalf. Met dat Kindje in mijn armen sta ik op en loop naar buiten, de donkere, dwalende wereld in. In mijn hart is een vlammetje gaan branden. Telkens kijk ik even naar het Kind. Elke keer als zijn warme oogjes mij ontmoeten, weet ik het weer: dit Kind is alles wat ik nodig heb. Hij is het waard om te gaan.

Aan de slag!

Benieuwd naar de evangelist Keith Green? Hier kan je het lied horen wat mij raakte. Jesus Commands Us To Go!