Psalm 131 – tot rust komen bij God

Hoe David ons laat zien dat we bij God diepe innerlijke rust kunnen vinden

Samen zitten ze in een zachte stoel bij het raam. Hun ogen kijken dromerig naar buiten. Ze genieten van elkaars aanwezigheid. Mikal misschien nog wel meer dan haar kleine Hannah; zij denkt terug aan de strijd die het kostte om Hannah te leren dat ze geen verzadiging meer kon halen aan haar borst. Haar dochter moest ‘groot’ worden. Hannah was boos geworden, had zich dramatisch op de grond gegooid en met haar vuistjes de grond bewerkt. Mikal had haar laten begaan en was verder gegaan met wat huishoudelijke bezigheden. Na een tijdje hoorde ze dat Hannah tot rust kwam. Ze snikte nog wat na, terwijl ze naar Mikal toe liep en haar handjes uitstak om opgetild te worden. Mikal knuffelde haar en ging met haar bij het raam zitten. Geen melk, maar wel in stilte genieten van het samenzijn.

Ik vermoed dat David zoiets voor zich zag, toen hij Psalm 131 schreef. De rust die eruit spreekt raakte mij. In Psalm 131 staat (HSV):

“HEERE, mijn hart is niet hoogmoedig,

mijn ogen zijn niet trots,

ook wandel ik niet in dingen

die te groot en te wonderlijk voor mij zijn.

Voorwaar, ik heb mijn ziel tot rust en tot stilte gebracht,

als een kind dat de borst ontwend is, bij zijn moeder,

mijn ziel is in mij als een kind dat de borst ontwend is.

Israël, hoop op de HEERE,

van nu aan tot in eeuwigheid.”

Profileren?

Mogelijk werd David beschuldigd van trots en schreef hij daarom deze psalm. Dacht men dat hij zichzelf teveel profileerde, toen hij op de vlucht was voor Saul? We weten het niet met zekerheid. David schrijft in ieder geval dat hij zich niet beter voelt dan een ander of een ander minder goed vindt dan zichzelf. Hij probeert niet méér te zijn dan wie hij is, of méér te begrijpen dan wat God hem heeft laten zien.

Wij leven in een maatschappij, waarin we gestimuleerd worden onszelf te profileren. Alles moet bijdragen aan de persoonlijke ontwikkeling van het individu. David laat zien dat het veel beter is om niet zoveel met onszelf bezig te zijn. Voordat we het doorhebben, voelen we ons beter dan een ander of zoeken we naar manieren om dingen die we niet kunnen begrijpen een plek te geven in ons beperkte brein. Dat heeft invloed op onze relatie met God. Uiteindelijk ‘helpt’ dit ons niet dichter naar God toe, maar verder van Hem af.

Niet iets, maar Iemand

Ik kan mij periodes herinneren, waarin de controle over mijn leven mij uit handen gleed. Ik probeerde mijn issues met de Heer te delen en geloofde dat Hij mij zou helpen. Het probleem was, dat ik dacht dat Hij op mijn manier zou helpen, maar Hij deed dat op zijn manier. Niet door te voorzien in wat ik vond dat ik nodig had, maar door te voorzien in Zichzelf. Het gevolg was dat ik mij, bij wijze van spreken, als een kleine Hannah dramatisch op de grond wierp en God verweet dat Hij niet deed wat ik in gedachten had. Totdat mijn emoties uitgeraasd waren en ik ontdekte dat het de Heer er niet om te doen is dat Hij in mijn verlangens voorziet, maar dat ik genoeg leer hebben aan Hem Zelf. Vanaf dat moment kon ik tot rust komen, midden in de storm die ik toen ervaarde.

David schreef daar decennia geleden al over. Hij kon genieten van het samenzijn met zijn Heer, zonder verder iets van Hem te verwachten. David was niet bezig met zijn eigen positie ten opzichte van God en anderen, maar kon verstild genieten van het zijn met zijn ‘Ik zal zijn’.

Dezelfde God

Hoe is dat bij jou, geliefde dochter van ‘Ik ben’? Als je merkt dat Hij jou niet geeft wat jij in gedachten hebt… wat gebeurt er dan in jou? Word je onzeker, bang of boos als de kleine Hannah? Onthoud dat God zich niet van jou afgekeerd heeft om jou alleen te laten. Hij is de grote Ik Ben. Hij is bij jou. Zou het misschien zo kunnen zijn, dat de Heer weet dat het tijd is dat je ‘van de borst af gaat’? Dat Hij je wil leren genoeg te hebben aan Hem en jou, samen in een zachte stoel bij het raam?

David bracht bewust zijn ziel tot rust. Dat leverde iets fantastisch op: een diepe innerlijke vrede, door samen te zijn met zijn God, zonder iemand te moeten zijn of zonder dat God Iemand voor hem moest zijn. Om jaloers op te worden. Of niet… want God is nu dezelfde als toen. Tijd om (opnieuw) onze ziel tot rust te brengen bij God. Dat levert een vrede op, die in Jezus alle begrip te boven gaat (Filippenzen 4:5-7). Let’s go for that!

De inhoud van deze blog is gebaseerd op de uitleg van David Guzik op zijn site ‘Enduring Word’.

Aan de slag!

• Hou je van muziek? Luister eens naar het lied ‘More than anything’ van Natalie Grant. Mooie quote: ‘Help me want the Savior more than the saving’.
• Liever gelijk praktisch toepassen?
  David schrijft dat hij zijn ziel (actief) tot rust heeft gebracht, om samen met God te kunnen zijn. Hoe doe jij dat? Welke tip heb jij voor andere Zij Lacht-lezeressen?
• Nog even verder studeren?
  Job zegt in zijn boek (vrij vertaald uit Job 30: 10-16): ‘HEER, ik roep tot U, maar U antwoordt mij niet. Ik sta hier, maar U let niet op mij. U bent veranderd… U bent toch de God Die Uw hand uitsteekt naar iemand die vanuit zijn pijn om hulp roept? Maar toen ik van U het goede verwachtte, kwam het kwade. Toen ik hoopte op licht, kwam er duisternis.’
  
  Wat herken jij van jezelf in Jobs leven en/of houding ten opzicht van God? Wat vind je zijn uitspraken?
  
  Hij zegt aan het eind van het boek (vrij vertaald naar Job 42:1-6): ‘Ik weet dat U alles kan en niets voor U onmogelijk is. Ik heb gesproken over dingen die ik niet begreep, die te wonderlijk voor mij zijn en die ik niet weet. Ik had over U gehoord, maar nu heb ik U met eigen ogen gezien. Daarom veracht ik mijzelf; ik heb diep verdriet en spijt over wat ik tegen U gezegd heb…’ 

Wat is de grote les van Job?

Hoe zie je dit terug in Psalm 131?

Wat wil jij van Job en David leren (of juist niet)?