Ontwaak! Kom uit je loopgraaf!

Het was precies zo’n dag als deze. De wind loeide boven de loopgraven en de soldaten hadden verkleumde handen van de kou. De geur van explosieven drong door in de neus van de vernielde mannen, die half overeind in de loopgraven zaten. In tegenstelling tot de vorige dagen was het rustig. Geen geschiet. Geen geschreeuw. De rust van kerstavond. Maar plotseling – één van de Engelse soldaten veert overeind. “Ik hoor iets,” sist hij tegen de anderen.

Zijn ogen staan groot, zijn stem klinkt gespannen. “Ik hoor muziek.” Snel schoudert hij zijn geweer. Dan, heel zacht, horen de anderen het ook. Zuivere, hemelse muziek. Een bekende melodie: Stille nacht, heilige nacht.

Zingende stemmen

De Engelsen kijken elkaar aan. Vanuit de verte klinken warme mannenstemmen. “Ze z… zingen.” stottert een soldaat. Hij grijpt zijn verrekijker en tuurt er doorheen. Modderige aarde… Dikke rollen prikkeldraad… Ratten… Lijken… Maar daar achter, in het kamp van de Duitsers… Een paar mannen, midden op het veld. Ze zingen!

Wat klinkt dat mooi. Wat klinkt dat vredig. De soldaat – hij weet niet half wat hij doet, maar gooit zijn geweer van zich af en klimt de houten ladder op. Andere soldaten volgen aarzelend zijn voorbeeld.

Boven de loopgraaf is het ijzig koud. Maar dat deert de soldaten niet. Ze hebben zin om mee te zingen met het overbekende kerstlied. Eén voor één vallen ze in:

Silent night, holy night
All is calm, all is bright

De Duitsers aan de overkant kijken op, op in het gezicht van hun vijanden. Als het lied uit is klinkt het: “Merry Christmas English soldiers! We will not shoot tonight, we’ll sing!”

Een lied in de duisternis

Kerstbestand 1914. Middenin de hel op aarde, brak er een lied door in de duisternis. Aan deze geschiedenis moest ik denken toen ik de volgende woorden uit de Bijbel las:

Ontwaak, ontwaak,
bekleed u met uw kracht, Sion,
trek uw mooiste kleren aan,
Jeruzalem, heilige stad!
Want voortaan zal in u
geen onbesnedene of onreine meer komen.
Schud het stof van u af, sta op,
zet u neer, Jeruzalem,
maak de ketenen om uw hals los,
gevangene, dochter van Sion!

(…)

Breek uit in gejubel, juich tezamen,
puinhopen van Jeruzalem,
want de HEERE heeft Zijn volk getroost,
Hij heeft Jeruzalem verlost.

– Jesaja 52: 1, 2 en 9 (HSV)

Jij in jouw loopgraaf

Een simpel lied lokte de soldaten destijds uit hun loopgraven. En jij, in jouw loopgraaf, hoor je de stem die zingt? Er is er Eén die jou met zijn stem uit jouw loopgraaf probeert te lokken. Jouw loopgraaf die je hebt gebouwd omdat je al maandenlang vecht. Vecht tegen jezelf. Of tegen anderen. Tegen alle tegenslagen die op je pad gekomen zijn. Of misschien vecht je tegen de Allerhoogste. Omdat je niet door Hem overwonnen wil worden.

Wat de reden ook is, luister! Iemand zingt: ‘Ontwaak! Schud het stof van u af en sta op!’

Misschien denk je: ík ontwaken? Degene die ontwaken moet, is God! Boven mijn hoofd liggen de brokstukken van mijn leven. En Hij heeft me daar niet voor behoed! Je zingt het eigenlijk terug, richting God:

Jesus, when you gonna wake up
When you gonna wake up?
How can you sleep when we’re in need?

-Porter’s gate-

God, U moet ontwaken!

Dat waren precies de woorden van het volk Israël. Ze waren weggevoerd door wrede overheersers. Die deden alsof de ziel van de Israëlieten straten waren. Straten waarover ze heen konden lopen. Vreselijk. Jeruzalem was een puinhoop. Er was verwoesting en ondergang, honger en zwaard. De mensen waren uitgeput. Ze schreeuwden het uit richting God:

Ontwaak, ontwaak, bekleed u met kracht, arm van de Heere! Ontwaak als in de dagen van weleer, als bij de generaties van vroeger eeuwen!
– Jesaja 51:9 (HSV)

Jij moet ontwaken

Maar God kaatst de bal dus terug. Niet God moet worden wakker gemaakt. In werkelijkheid moet het volk zelf ontwaken. Want dat Israël er zo slecht aan toe is, komt uiteindelijk door hun eigen schuld. Ze hebben God vergeten. Nu moeten ze weer tot God naderen.

Nee, ik zeg niet dat de puinhoop in je leven is veroorzaakt door jou zelf. Maar uiteindelijk is het wel onze eigen schuld dat wij mensen huilen en zuchten hier op aarde. Omdat we in het paradijs God zijn vergeten.

Kom uit je loopgraaf!

God schudt ons wakker. Weet je waarom? Hij heeft je niet bestemd om in je loopgraaf te blijven zitten. Verstopt voor God en anderen. Verscholen in het donker. Wachtend op je dood. God heeft jou bestemd om uit je loopgraaf te komen en te leven. Hij wil vrede met je sluiten. Hij zingt: bekleed je met macht! Want jij bent bestemd om zo te zijn. En maak de ketenen van je hals los. Stap uit je slavenbestaan. Nader weer tot God. Dan wacht er een prachtige toekomst.

Aan de slag!

“Schud het stof van je af en steek je hoofd boven je loopgraaf. Sta op en schitter!”

Hoe kun jij aan deze opdracht gehoor geven?