Nu jaagt de dood geen angst meer aan?

‘Vader, als U het wilt, neem dan deze beker van mij weg. Maar laat niet wat Ik wil, maar wat U wilt gebeuren.’ Uit de hemel verscheen Hem een engel om Hem kracht te geven. Hij werd overvallen door doodsangst, maar bleef bidden; zijn zweet viel in grote druppels als bloed op de grond. – Lucas 22: 42-44. (NBV) 

De dood… wat kan het een worsteling zijn voor ons christenen.  Uiteraard niet alléén voor christenen, maar van ons wordt verwacht dat we ondanks de dood nog hoop hebben, toch?
Zoals beschreven in 1 Tessalonicenzen 4: 13-14:
Broeders en zusters, wij willen u niet in het ongewisse laten over de doden, zodat u niet hoeft te treuren, zoals zij die geen hoop hebben. Want als wij geloven dat Jezus is gestorven en is opgestaan, moeten wij ook geloven dat God door Jezus de doden naar zich toe zal leiden, samen met Jezus zelf.
(NBV) 

Maar hoe moeilijk is het, om écht hoop te ervaren, terwijl een dierbare van je de strijd met die ziekte lijkt te verliezen? Of als je plotseling wordt geconfronteerd met het overlijden van een geliefde? Kun je dan echt volmondig zeggen dat je hoop hebt? Dat je bijna een soort van blijdschap ervaart omdat je weet dat een dierbaar persoon van jou bij God is of naar Hem toe gaat? Is dat écht mogelijk? 

Weet God wel echt wat ik doormaak? 

Voor degene die sterft, kan het rust geven om te weten waar hij of zij naartoe gaat. Vreugde, misschien ook wel. Verlost van het lijden, verlost van alle pijn. Hoop op die andere wereld, waar er Iemand is die op je wacht, die je verlost van alle ellende.
Maar dan… de achterblijvers. Natuurlijk biedt het troost te weten dat diegene is verlost, maar jij dan? Zij dan? Degene die achterblijven? Soms kan het dan net voelen alsof God niet weet wat je doormaakt, toch? Maar is dat ook zo? 

Was het niet God, die ook zijn enige Zoon moest loslaten, om Hem te geven aan de mensheid? 

Was het niet Jezus, die het zó ontzettend goed had bij de Vader, maar van wie de Vader zei: ‘Ga, mijn Zoon. Ga. Ik moet je loslaten zodat jij datgene kunt volbrengen wat alleen jij kunt doen.’  

Hoeveel verdriet moet het de Vader gekost hebben om zijn Zoon te moeten laten gaan en dan nog wel naar een wereld waar Hij het veel slechter zou hebben. Jezus had het goed, Hij was Thuis, bij God, zijn Vader. Hij had alles wat Hij maar wenste. Maar God wist dat Jezus’ komst op aarde nodig zou zijn om de relatie tussen God de Vader en de mens te herstellen. Jezus moest zijn ‘behaaglijke’ plek opgeven, om naar een slechte wereld te gaan. De Vader wist wat Jezus te wachten stond. En wist Hij het zelf niet ook? 

God kent al je tranen, Hij kent je verdriet

Ook wij moeten mensen loslaten. Of God niet weet wat jij doormaakt? Absoluut weet Hij dat. Alleen het troostende is, dat Hij de omgekeerde weg ging. Hij kwam van een hemels paradijs naar een duistere wereld, en wij… wij mogen die andere weg gaan. De weg naar het Licht.
Of dat gemakkelijk is? Absoluut niet! Want het is het grote onbekende. Tegelijkertijd mogen we weten dat God goed is, en dat er absoluut een schitterende plaats voor ons en jouw geliefde is bereid.  

Mogen wij dan niet bidden om genezing? Ja zeker wel. Ook Jezus bad net voor zijn sterven nog: Vader, als U het wilt, neem dan deze beker van mij weg. Maar laat niet wat Ik wil, maar wat U wilt gebeuren. (Lucas 22: 42, NBV)
Ook Jezus vroeg aan zijn Vader of God het plan toch niet om wilde gooien. Zo mogen ook wij bidden om genezing, om het omgooien van de situatie. We lezen dat ook Jezus bleef bidden (Lucas 22: 44). Echter zegt Hij ook tegen God de Vader: ‘Maar laat niet wat Ik wil, maar wat U wilt gebeuren.’
En misschien is dat nog wel het moeilijkste… Stel dat Gods plan toch niet is dat hij, zij of ik genees(t)? Kunnen wij dan net als Jezus bidden…?

God ziet je en weet wat jij doormaakt

Lieve zus, misschien sta jij op dit moment wel voor en met een ander voor al deze vragen. Weet dan, dat God ècht weet wat jij doormaakt. God zelf moest zijn zoon loslaten, maar ook Jezus weet wat je doormaakt. In Lucas 22 vers 44 lezen we dat Jezus in zware zielenstrijd kwam en dat Hij grote druppels bloed zweette (HSV), als dat geen angst is?
Na een tijd van lijden kwam er bij Jezus echter volledige overgave en was het laatste dat Hij zei: ‘Vader, in Uw handen beveel ik Mijn geest.’ En toen Hij dat gezegd had, gaf Hij de geest. (Lucas 23: 46, HSV) 

Mijn diepe wens en gebed voor jou is, jij die op dit moment misschien wel zoveel van deze vragen herkent, voor jezelf of voor een ander, dat met Gods hulp (je hoeft het niet alleen te doen!), er volledige overgave mag komen van het leven.
Want: Hoe zou jij aan Gods aandacht kunnen ontsnappen, hoe aan Zijn blikken ontkomen? Al klom je op naar de hemel – Hem tref je daar aan, al lag je neer in het dodenrijk – ook daar is Hij. (naar: Psalm 139: 7-8) 

Dank zij U, o Heer des levens,
die de dood zijt doorgegaan,
die uzelf ons hebt gegeven
ons in alles bijgestaan.

Dank voor wat U hebt geleden,
in uw kruis is onze vrede.
Voor uw angst en diepe pijn,
wil ik eeuwig dankbaar zijn.

Aan de slag! 

Misschien is deze overdenking op dit moment niet voor jou van toepassing, God-dank daarvoor.
Maar misschien ken je wel mensen in je omgeving die lijden door ziekte, of die kortgeleden of langer geleden iemand hebben verloren in dit leven? Probeer vandaag of deze week die mensen eens te bemoedigen met een bezoekje, een lieve kaart of een attentie.
Laten we met elkaar lichaam zijn, en lijden met hen die lijden.