Nooit meer alleen zijn – is dit jouw verlangen?

04

nov

Corline Hoefnagel

Ik staar naar mijn bureau in de klas. Het ligt bezaaid met papieren en stapels schriften. Mijn broodtrommel staat er wat verdwaald tussen. “Echt een chaos,” mompel ik zacht. Ik zak in mijn bureaustoel en verzamel moed om de rotzooi op te ruimen en daar voel ik het: alleen. Ik voel me alleen. Terwijl de kinderen buiten tikkertje spelen en uit de lerarenkamer gelach klinkt, zit ik hier in mijn uppie in mijn lokaaltje – alleen.

Eenzaamheid

Ik kan er niets aan doen. Niets of niemand kan het tegenhouden: het lege gevoel in mijn maag. Die druk op mijn borst. De pijn bij het ademen. Een steek in mijn hart. Ik wou dat het overging, maar het komt altijd terug. Op de raarste momenten. Nu bijvoorbeeld – vlak voordat de bel in mijn oren zoemt en ik weer les moet geven. Of thuis in bed, als ik daar in de duisternis naar het plafond staar. Het is er. Ineens. Onaangekondigd. Het beklemmende gevoel van eenzaamheid.

Nooit meer alleen

Een paar dagen later zit ik op zondag in de kerk en lezen we het Avondmaalsformulier. En daar is ineens dat zinnetje wat mij omhelst, vol liefde, en me niet meer loslaat. “Opdat wij nooit meer door Hem verlaten zouden worden.”

Nooit meer alleen zijn. Wat moet dat fijn zijn! Ik laat de woorden tot mijn hart doordringen en ga in gedachten terug naar het moment waarop die belofte tot stand werd gebracht.

Terug in de tijd

Een schreeuw. Bitter. Verdrietig. Ik schrik ervan. Ik sta op de heuvel Golgotha. Het is aardedonker. De schreeuw komt van een kruis vandaan. Een kruis dat bovenop de heuvel staat geplant en boven alles uit torent. Eén van de gekruisigden schreeuwt. “Mijn God!” schreeuwt Hij. “Mijn God!” Even blijft het stil. Dan, jammerend: “Waarom hebt U mij verlaten?”

Ik loop dichterbij. Deze Gekruisigde – wat voor een eenzaamheid ondergaat Hij wel niet? Het ziet eruit alsof Zijn hart breekt. Alsof Hij van Iemand wordt losgescheurd. Kippenvel krijg ik als ik Zijn lichaam in het duister zie trillen. Het lijkt erop alsof Hij nog meer wil schreeuwen, maar er komt geen geluid uit Zijn keel. Alsof Hij huilen wil, maar Zijn tranen vinden geen weg naar beneden.

Opeens kijkt Hij me aan. Hij kijkt me in mijn ogen, Hij kijkt recht mijn hart en Hij zegt niets, helemaal niets. Maar dat geeft niet. Want ik herken Hem al. Het is Jezus die daar hangt. Jezus, die me nu aankijkt en wiens blik verandert van diepe verlatenheid naar berusting. Alsof Hij weet waarvoor Hij lijdt, nu Hij naar mij kijkt.

Hij deed het voor mij

Ik knipper met mijn ogen en ben weer in het heden. Het helpt me om me zo in te leven in een bijbelgedeelte. Te doen alsof ik er zelf bij ben. Het helpt me om te herinneren: Hij deed het voor mij.

En Hij deed het ook voor jou.

Eenzame mensen

Daar aan het kruis, in die diepe eenzaamheid, zag Jezus de mensen voor zich. Hij zag David op de dag dat hij Psalm 22 schreef. Uitgeteerd. Radeloos. Hij zag oude mensen in de avond van hun leven, eenzaam wegkwijnend. Hij zag het meisje van 17 dat haar ogen sloot en hoopte dat ze nooit meer wakker worden zou. En de moeder aan de rand van het kleine grafje, met de lege plek in haar armen en de lege plek in haar huis. Het deed zo’n gruwelijke pijn. Hij zag de student die niet meer wist hoe ze normaal op haar benen moest staan. Want ze stortte in elkaar – letterlijk en figuurlijk. Ze had te horen gekregen dat haar broer was overreden door een vrachtwagen.

Eén voor één kwamen ze voorbij. De mensen die ‘s nachts onbedaarlijk huilen in hun kussen. En de mensen die zacht snikken op het toilet om daarna met een glimlach weer naar buiten te lopen en zich sterk te houden.

Hij deed het voor jou

Jezus zag jou ook. Voor jou hing Hij daar. Voor jou moest Hij de grote leegte die aan Hem vrat doorstaan. Hij onderging de meest ondraaglijke eenzaamheid, zodat jij en ik nooit meer door God verlaten zouden zijn.

“Hij heeft Zich met lichaam en ziel aan het kruishout vernederd tot in de allerdiepste smaad en angst der hel, toen Hij met luide stem riep: ‘Mijn God! Mijn God! Waarom hebt U mij verlaten?’ Opdat wij door God aangenomen en nooit meer door Hem verlaten zouden worden.”

Waarheid boven gevoel

En al voel je het niet, al voel ik het niet, al lijkt zelfs ons hele gevoel dat zinnetje uit het Avondmaalsformulier tegen te spreken – toch weet ik dat het waarheid is. Dat ik nooit alleen ben. Never. Nooit. Wat ik ook doe, waar ik ook ben, hoever ik ook dwalen zal – verlaten word ik nooit. Want God is bij mij.

Al steeg ik op naar de hemel, U bent daar;
of legde ik mij neer in de hel, zie, U bent daar.
Nam ik vleugels van de dageraad,
woonde ik aan het einde van de zee,
ook daar zou Uw hand mij leiden
en Uw rechterhand mij vasthouden.
– Psalm 139: 8-10 (HSV)

Aan de slag!

Luister naar dit lied: I will never leave you.

Deel deze overdenking

  1. Marjan schreef:

    Wat een geweldige bemoediging!

    • Corine schreef:

      Jarenlang heb ik mij eenzaam gevoeld. Heb het gezocht bij mijn ouders, mijn vrienden, mijn man en telkens was er die teleurstelling. Tot God bij mij kwam in een intens eenzaam moment en ik Hem altijd bij mij weet. Die rust, die veiligheid, het vertrouwen dat het altijd goed komt, die gun ik iedereen!

  2. Evi schreef:

    Dankjewel Corline voor deze mooie woorden. Mooi lied ook!
    Ik moest bij het lezen denken aan het lied Nooit meer alleen (opwekking 698) en Nooit ver bij jou vandaan (Matthijn Buwalda).
    Zijn ook aanraders om even te luisteren 🙂
    Fijne dag allemaal en weet dat je nooit alleen bent!

  3. pieternella schreef:

    Hallo Corline. Wat een bemoediging de Heere weet op welk moment we het nodig hebben. Ik kom net bij man vandaan, hij woont in een verpleeghuis. Hij was verdrietig omdat hij de Heere kwijt was. Ik mocht hem wijzen op de troost van het kruis waar Jezus uitriep: Mijn God waarom heb Gij mij verlaten, omdat wij nooit meer door Hem worden verlaten. Niet weten dat de overdenking hier ook overging, Het kwam voor mij als een bevestiging. As=ls we in Zijn handpalmen zijn gegraveerd kan de boze ze niet uit Zijn hand rukken. Allen een fijne dag
    Pieternella

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

© 2023 Zij Lacht | Nederlands-Vlaams Bijbelgenootschap