“Noem mij Mara”: hoe voorkom je bitterheid?

Hoeveel kan een mens aan? Waarom voelt het alsof het leven de ene persoon toelacht, terwijl de ander nog amper is bijgekomen van de ene tegenslag, om de volgende alweer te verduren te krijgen? Hoe voorkom je bitterheid?

Toen zij zag dat zij (Ruth) zich vast voorgenomen had met haar mee te gaan, hield zij op tot haar te spreken. Zo gingen zij samen verder, tot zij in Bethlehem kwamen. En het gebeurde, toen zij Bethlehem binnenkwamen, dat de hele stad over hen in rep en roer raakte, en de vrouwen zeiden: Is dit Naomi? Maar zij zei tegen hen: Noem mij niet Naomi, noem mij Mara, want de Almachtige heeft mij grote bitterheid aangedaan. Ik ging vol weg, maar de Heere heeft mij leeg laten terugkeren. Waarom zou u mij Naomi noemen, nu de Heere tegen mij getuigd heeft en de Almachtige mij kwaad heeft gedaan?
– Ruth 1:18-21 (HSV)

Naomi is een vrouw die leefde in de tijd van het Oude Testament. Haar naam betekent ‘aangenaam’. Er heerst hongersnood en Naomi vertrekt samen met haar man en twee zonen naar het land van Moab. Hier verliest zij haar man, een erg verdrietige gebeurtenis. Haar twee zonen trouwen met Moabitische vrouwen; Ruth en Orpa. Maar ook haar zonen sterven. Een nachtmerrie om je man en je kinderen te moeten begraven.

Zodra de hongersnood voorbij is, besluit Naomi om terug te gaan naar Bethlehem. Haar schoondochter Ruth staat erop om met haar mee te gaan. Bij terugkomst wordt Naomi herkend, maar ze is heel duidelijk. Het glas is niet meer halfvol, er is haar te veel kwaad overkomen. Haar naam dekt niet meer wat ze nu is: verbitterd. “Noem mij Mara”, zegt ze, wat ‘bitter’ betekent.

Soms kan het voelen alsof een ander alleen maar geluk kent, of maar hele kleine ongelukken. Het lijkt wel uit evenwicht, wanneer jij of een dierbare het één na het ander op het bordje krijgt. Het is voor te stellen dat Naomi zich ook zo heeft gevoeld. Zij heeft drie mannen in haar leven: haar man en haar zonen. Alle drie overlijden ze. Hoeveel verlies kan een mens aan? Ze was vol, maar is nu leeg. Verbitterd.

Gelukkig blijft deze bitterheid niet. Ruth trouwt met een aanverwant van Naomi en baart een zoon. Naomi verzorgt deze jongen. Ik kan me voorstellen dat deze kleine jongen Naomi’s hart weer heeft gevuld met liefde. En deze jongen werd uiteindelijk de opa van David, uit wiens nageslacht Jezus werd geboren.

Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Laten we waken voor bitterheid en zelfmedelijden, en dit ombuigen naar vertrouwen en dankbaarheid. Het gras is niet groener bij een ander. We hoeven het niet te begrijpen, maar we mogen erin berusten dat God het beste met zijn kinderen voorheeft. God ís genade. In je pijn en verdriet mag je bij Hem komen, maar ook met je blijdschap en dankbaarheid.

Aan de slag!

Neem vanavond een paar minuten de tijd om terug te kijken naar de dag en bedenk drie dingen, hoe klein ook, waar je dankbaar voor bent.

Als je dit elke dag doet, zul je merken dat je op deze manier waakt voor bitterheid.