Messiascomplex – een verhaal over de kracht van woorden

Het marktplein is altijd druk en gezellig. Kinderkopjes, mensen die klusjes doen, lachen en praten en een eenzame houten kist omgekeerd in het midden van het plein. Waarom? Wacht maar af. 

Er loopt iets naar de kist toe. Met een dof geluid raakt de schoenzool het hout wanneer de spreker erop stapt en over de mensen begint te spreken:  “Ik ben Geld. Ik ben je messias. Zolang je genoeg van mij in je leven hebt, hoef je je nergens zorgen om te maken. Ik beloof een perfect leven, bij elkaar geshopt als het moet. De mensen die je zeggen dat je op een dag ‘de prijs zult moeten betalen’? Pfff. Antwoord hen dit: ‘Kom maar op, ik ben rijk genoeg!’” 

 Geld is net van de kist afgestapt als Imago erop gaat staan en het woord neemt.  

“Ik ben Imago. Ik ben je messias. Geld is prima, maar als mensen je als rot zien zullen ze je voor altijd vermijden. Nee, perfectie is het antwoord! Ik beloof je geen makkelijk leven zoals Geld daaro, maar ik beloof je dat je er zult komen als je maar hard genoeg werkt. Volg de regels. Bedenk er een paar extra. Natuurlijk kan je neerkijken op mensen die het niet zo goed doen als jij! Jij hebt immers Imago en zij niet. Misschien leren ze er nog wat van.” 

De mensen kunnen het niet helpen. Ze moeten wel luisteren. Woorden worden herhaald rond het plein als de woorden van Geld en Imago hun plek innemen. In fluisteringen worden ze herhaald: “nergens zorgen om maken…” “…perfectie…” “volg de regels”.  

Imago is eindelijk klaar met praten en Verdienste neemt zijn plaats. 

“Ik ben Verdienste. Ik ben je messias. Wat maakt het uit hoe andere mensen je zien? Jij verdient het beste, dus zorg maar dat je het krijgt! Met hand en tand als het moet. Klauw je een weg naar boven, waarom ook niet? Je verdient het! Neem een extra biertje, je verdient het! Laat je niet tegenhouden, want er is niks wat je niet kan doen als ik bij je ben. In deze wereld is het jij en ik. Niemand anders, niks anders, want dat is alles wat je nodig hebt.” 

Eén voor een nemen ze plaats op de kist en spreken hun woorden. Ze zijn welsprekend, woorden vloeien prachtig uit onzichtbare verrotte monden. Sommige mensen stoppen om te luisteren, anderen gaan gewoon door met hun dagelijkse dingen. Het maakt niet uit, de woorden verspreiden zich toch wel. De mensen gaan naar huis, onbewust delen van zinnen bij zichzelf herhalend terwijl ze naar huis lopen. “Je verdient het…” “…perfectie…” “…Waarom ook niet?”  

Angst gaat staan. “Luister naar hen met hun messiascomplexen. Ze beloven zulke grote dingen, maar ze zien the big picture niet. Ik wel. Dus, laat me je een vraag stellen: weet je zeker dat je het wel goed genoeg doet? Weet je het absoluut, 100% zeker? Hun dingen maken allemaal geen fluit uit als je het verkeerd hebt. Je weet dat de gevolgen enorm zullen zijn! Misschien toch nog even checken of je niet iets belangrijks vergeten bent? Er zal sowieso iets ergs gebeuren, daar kan je zeker-” haar woorden vervagen.  

Grappig hoe ze wegkrabbelen bij het geluid van sandalen op steen.  

Het is alsof de tijd stilstaat. De voetstappen van de Man echoën over het doodstille marktplein. Alle mensen zijn gestopt met wat ze aan het doen zijn en volgen Hem met hun ogen. Hij straalt autoriteit uit. Hij loopt naar de houten kist. Hij gaat erop zitten en begint dan te spreken.  

“Ik ben je Messias.” 

Hij kijkt eerst naar Geld, die eruitziet alsof het wil wegrennen of overgeven, of beide tegelijk. 

“Niemand kan twee heren dienen, want of hij zal de één haten en de ander liefhebben, of hij zal zich aan de één hechten en de ander minachten. U kunt niet God dienen en de mammon.”
(Mattheüs 6:24, HSV) 

Imago loopt leeg onder zijn blik als de Messias spreekt: 

“Ik wil barmhartigheid en geen offer. Want Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen tot bekering te roepen, maar zondaars.” 
(Mattheüs 9:13, HSV) 

Waarde deinst terug, niet in staat om zijn ogen van Hem af te keren. 

“En u zult de Heere, uw God, liefhebben met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand en met heel uw kracht. Dit is het eerste gebod. En het tweede, hieraan gelijk, is dit: U zult uw naaste liefhebben als uzelf. Er is geen ander gebod groter dan deze.” 
(Markus 12: 30-31, HSV) 

Voor een paar seconden is het stil, dan spreekt Angst, voor de Spreker zich tot haar kan richten. Het gebaart naar het plein, naar de mensen.
“Ze zullen nooit goed genoeg zijn.” Angst laat een tevreden glimlach toe, genietend van het feit dat deze waarheid de Spreker van z’n stuk zal gaan brengen. Maar de woorden galmen nog na over het plein als de Spreker glimlacht en langzaam opstaat. Angst duikt in elkaar alsof het geslagen gaat worden wanneer Hij zijn arm uitstrekt. De Spreker glimlacht wel, maar er is vuur in zijn ogen als zijn mouw wegvalt en het licht het lelijke litteken op zijn pols raakt. 

“Ik ben genoeg” 

De woorden slaan in als een bliksemschicht. Angst en Verdienste en Imago en al die anderen krabbelen weg, zo ver mogelijk weg in een naamloze massa, weg van deze Waarheid, terwijl de woorden overal rond het plein herhaald worden. “Ik ben genoeg.” “Ik ben genoeg.” “Ik ben genoeg.” De mensen verzamelen zich om Hem heen als de Messias weer op de kist gaat zitten. 

Het is nog geen troon, maar voor nu is het genoeg. 

Aan de slag! 

Welke sprekers staan er bij jou nog op het marktplein?  

Welke woorden herhaal jij onbewust? 

Zoek uit wat de Bijbel hierover zegt, spreek die waarheid hardop uit en stuur ze weg in Jezus’ naam!