Lessen van Prediker, deel 2: genieten van het gewone

Heb je jezelf (of God) eerlijke vragen gesteld gisteren? Prediker geeft daarin een ontzettend goed voorbeeld. Ik hoop dat het je heeft geholpen zelf dit soort vragen te stellen, aan God of gewoon in je hoofd. Vandaag gaan we het hebben over het tweede deel: genieten van het gewone, en de les die Salomo ons daarin leert. Die twee mogen (moeten?) namelijk hand in hand gaan.

De tekst van gisteren wordt namelijk direct opgevolgd door deze:

Het is het beste voor een mens om te eten en te drinken en te genieten van wat hij met zijn harde werken heeft bereikt. Maar ik heb ontdekt dat dat iets is wat God geeft. Want wie kan eten en drinken en genieten, zonder Hem? (Prediker 2:24-25, BasisBijbel)

Meer naar het einde van het boek zegt Salomo iets vergelijkbaars:

Geniet dus maar van je eten en drinken en wees vrolijk. Want dan doe je wat God heeft bedoeld. Trek mooie kleren aan en verzorg je goed. Geniet van het leven, samen met de vrouw van wie je houdt. Geniet alle dagen van het zinloze leven dat God je heeft gegeven onder de zon. Want dat is je enige beloning voor al je gezwoeg onder de zon. (Prediker 9:7-9, BasisBijbel)

Is dit niet ontzettend troostend en net zo helend als de woorden van gisteren? Het feit dat dit direct volgt op zijn vragen over het troosteloze van het bestaan maakt het des te beter.

Genieten van het gewone: het doet ertoe!

Soms voelt het alsof het ‘gewone’ er niet toe doet. ‘Gewoon’ eten, drinken, werken, leven. Alsof het leven meer moet zijn dan dat. Vooral op sociale media kunnen we er wat van. We delen onze hoogtepunten (daar zijn dat soort apps nou eenmaal voor) en het lijkt alsof het alledaagse er geen plek heeft.

Of we denken dat het gewone leven niet is waar God te vinden is. Het moet bijzonder, groots. God ervaren kan alleen op bepaalde momenten, die we moeten opzoeken.

Toch maken we daar een denkfout, als we Salomo mogen geloven. Want het gewone, dat ís waar God is. Dat ís wat Hij geeft. ‘Wie kan eten en drinken en genieten, zonder Hem?’ Simpel!

Ten minste, zo klinkt het. Want hoe vaak gaan we er niet aan voorbij? Zitten we in het (standaard)ritme, spelen we het riedeltje af, is er weer een dag voorbij. Zou er een reden zijn dat Salomo de teksten van vandaag en gisteren zo naadloos op elkaar laat aansluiten?

Genieten van het gewone mag een balsem voor de ziel zijn

Het leven kan zinloos voelen, ja. Het is goed om daar eerlijk over te zijn, naar jezelf én naar God. Hij is niet bang voor je vragen.

Tegelijkertijd mag Salomo’s suggestie van vandaag, genieten van het gewone, als antwoord op die vragen klinken. Mag het een remedie zijn om niet te verzakken in een blijvend troosteloos gevoel. Wat als het genieten van het gewone een soort van balsem voor je ziel mag zijn? Je hoeft niet op zoek naar grote momenten, onhaalbare doelen, overdreven gevoelens om je een bepaald gevoel over je leven te geven. En je hoeft óók niet te blijven zitten in troosteloze gevoelens.

Je mag het vinden in het gewone, alledaagse. De momenten dat je aan tafel zit en je boterham smeert. Of je op je werk bent en een e-mail tikt. God is dáár. En, zoals de NBV zegt, ‘Hij ziet alles wat je doet allang met welbehagen aan’. Ik vind die woorden zó troostend en bemoedigend.

Aan de slag!

Dus hoe we doen we dat in de praktijk? Na het stellen van de eerlijke vragen van gisteren – hoe maken we de overgang? We vestigen onze aandacht op de simpele dingen. Het maakt niet uit op welk moment je dit leest. Bedenk eens drie alledaagse dingen waar je vandaag dankbaar voor bent. Zet daarna twee timers, noem ze ‘Waar ben ik dankbaar voor?’ en verdeel ze over de rest van je dag. Elke keer als er een timer afgaat bedenk je weer drie dingen. Zo leren we genieten van het gewone, één moment per keer. 

Wil je meer in dit onderwerp duiken? Dan is ‘Liturgie van het alledaagse’ van Tish Warren een goede leestip!