Jouw tranen zijn kostbaar voor God, dus verstop ze niet langer

‘Het klinkt raar, maar ik ben gewoon een soort van opgelucht dat jij óók die momenten kent dat je Hem minder of soms niet ervaart.’ Dit is een reactie van iemand op een WhatsApp-bericht dat ik stuurde. Ik vind het niet raar klinken, ik heb het namelijk ook weleens nodig om bepaalde ‘struggles’ van iemand te horen, om op die manier bevestigd te krijgen dat ik niet de enige ben die met bepaalde zaken worstelt. Het was goed om eerlijk te zijn over het feit dat ik wel weet dat God dichtbij is, maar dat ik het momenteel zelf niet zo ervaar. God lijkt juist ver weg. Alles lijkt dor en droog, het enige wat het allemaal vochtig kan houden zijn mijn tranen. Maar die tranen stop ik weg. Vandaag een eerlijk verhaal over tranen. Kostbare tranen die tevoorschijn mogen komen en dan liefdevol bewaard worden.  

Ik ben een persoon die gemakkelijk haar tranen kan laten gaan. Tranen van geluk, ontroering, ontlading, verontwaardiging, verdriet, noem het maar op. Als iets mij op een bepaalde manier raakt, gaat de sluis open en komen er tranen. Als ik thuis lekker lui op de bank naar een film aan het kijken ben en er komt een zielige scene voorbij, voel ik mijn dochter al naar me kijken of ik al mee zit te huilen. “Lekker hoor, even een potje janken!”, knipoog ik dan naar haar. 

Maar nu is het anders. Ik zit niet helemaal lekker in m’n vel. Ik voel me wat neerslachtig en ik heb nergens zin in. Er komt weinig uit mijn handen, terwijl mijn hoofd vol zit met ideeën en plannen. Mijn tranen zitten steeds erg hoog en lijken op ongepaste momenten tevoorschijn te willen komen. Ik voel me onrustig, en God? God lijkt te zwijgen in dit alles. Hij voelt niet dichtbij, maar juist ver weg. 

Alles voelt nep

“Heb je het niet te druk?”, vragen mijn man en een vriendin. Die vraag heb ik mezelf ook al tig keer gesteld. Maar dat idee heb ik echt niet. Daarnaast heb ik alles wat mijn hartje begeert: een lieve man en dochter, mooi huis, fijne baan en collega’s, geen reden tot zorgen en natuurlijk niet geheel onbelangrijk: ik mag weten dat ik een kind van de Allerhoogste God ben. Geliefd, gewenst en gewild, wat wil ik nu nog meer? Ik hou het maar op flinke hormoonschommelingen, want tenslotte heb ik ook momenten dat dit gevoel niet de overhand heeft. Ik neem me voor om er maar niet teveel aandacht aan te besteden. Ik besluit om mijn vreugde niet te laten roven en vooral niet af te gaan op mijn gevoel, dat me nu flink in de maling aan het nemen is.  

En God? God lijkt steeds verder weg van mij te komen staan. Met mijn verstand weet ik dat dit niet de waarheid is. Door geloof kan ik Hem blijven danken voor Zijn aanwezigheid in mijn leven. Maar als gevoelsmens lijk ik hier weinig verder mee te komen. Het voelt nep, ik voel me nep. Ik voel de tranen alweer opkomen. “Nee hoor, weg ermee. Je hebt geen reden om te huilen. Geef jezelf een schop onder je kont en gaan met die banaan!” In gebed vraag ik of God dit akelige gevoel weg wil nemen van mij, maar dat gebeurt niet.  

In de woestijn

Ik onderdruk het gevoel wat mij van binnen lijkt te willen verscheuren. Ik houd vast aan de gedachten dat er betere tijden komen. Dat ik momenteel in de woestijn rondloop waar alles droog en dor voelt, maar waarvan ik geloof dat God het zal veranderen in oasebronnen. Die gedachten maken me blij, voor even. Helaas neemt de onrust toe, en ik lijk onverschillig en kritisch te worden. Hoe kan dat toch? Dat wil ik niet!  

Terwijl ik buiten in het zonnetje weer eens worstel met mijn gevoelens, app ik mijn geestelijke moeder, en haar antwoord is een eyeopener. “Laat de tranen tevoorschijn komen. Zodat het er mag zijn, voor jezelf en voor je Papa.” 

Kostbare tranen

Al die tijd heb ik mijn tranen weggestopt, niet geaccepteerd. Ik heb ze als het ware, ook voor God, verborgen gehouden omdat ik vond dat ze er niet mochten zijn. Ik wilde strijden tegen deze gevoelens. Ik wilde sterk zijn. Maar deed dit uiteindelijk in mijn eentje en op eigen kracht. Ik was een heel belangrijk en essentieel punt vergeten, namelijk mijn gevoelens in Gods handen te leggen. Hoe kon Hij dat akelige gevoel van mij weg nemen als ik het niet eerst aan Hem gaf? Hoe kon Hij er wat mee doen als ik zelf negeerde wat binnen in mij aan de gang was? Ik was zelf aan het strijden tegen mijn neerslachtige gevoel, en liet God erbuiten.  

Ineens zijn daar de tranen, in overvloed, harde snikken. Ik geef ze aan Hem, aan mijn Papa. Hij wuift ze niet weg, alsof deze tranen er niet mogen zijn. Maar mijn tranen worden opgevangen, opgevangen in een fles. En ineens voelt Hij weer heel dichtbij. 

Zo zijn ook jouw tranen kostbaar voor Hem. Hij vangt je tranen op en bewaart jouw tranen. Tranen die om welke reden dan ook over jouw wangen stromen. Ze mogen er zijn! 

U bewaart al mijn tranen in een kruik. 
Hun aantal heeft U opgeschreven in uw boek.
– Psalmen 56:9 (BasisBijbel).

Aan de slag!

Misschien ga jij wel door een moeilijke periode van pijn en verdriet om wat jou overkomen is, of door gemis? Of misschien kun je momenteel niet echt een reden bedenken waarom jij je zo voelt, maar is het er wel? Kent God jouw tranen? Je worsteling? Je verdriet? Heb jij het al in zijn hand gelegd of ben je zelf aan het strijden tegen deze gevoelens? Ben je zelf aan het proberen om sterk aan de strijdlijn te staan?  

Ik wil je uitnodigen om jouw tranen aan God te geven. Om je zwakte aan Hem te tonen zodat je, net als ik, mag ervaren dat juist hierdoor Gods kracht openbaar wordt.  

Hou vol, want God belooft ons dat Hij eens alle tranen van onze ogen af zal vegen. En de dood zal er niet meer zijn. Niemand zal nog verdrietig zijn, treuren of pijn hebben. (Openbaring 21:4) 

Kijk als slot nog eens naar dit troostende stukje uit de film ‘the Shack’.