Jezus gaat altijd met je mee

Ons vaste ritueel als gezin, sinds ik het me kan herinneren, is dat we altijd vlak voordat we op vakantie gaan met elkaar Psalm 121 lezen. Jezus is bij ons, in ons komen en in ons gaan. ‘Hij zal uw voet niet laten wankelen, uw Bewaarder zal niet sluimeren.’ (Psalm 121:3, HSV). Het raakte me, het zet voor mij alles in een bepaald perspectief. Hij gaat met ons mee.

Ik moest er aan denken toen ik het verhaal van Jaïrus las. Jaïrus, de man, die op het dieptepunt in zijn leven koortsachtig naar Jezus zoekt. Als zijn laatste redmiddel, zijn enige hoop. Je kan het hele verhaal lezen in Markus 5:21-43. Ik deel hier een paar kernverzen met jullie

En toen Jezus opnieuw in het schip naar de overkant gevaren was, verzamelde zich een grote menigte bij Hem; en Hij was bij de zee. Zie, er kwam een van de hoofden van de synagoge, wiens naam Jaïrus was; en toen hij Hem zag, wierp hij zich neer aan Zijn voeten en smeekte Hem dringend: Mijn dochtertje ligt op sterven; ik smeek U dat U komt en de handen op haar legt, zodat zij behouden wordt en zal leven.

Terwijl Hij nog sprak, kwamen er enigen van het huis van het hoofd van de synagoge, die zeiden: Uw dochter is gestorven; waarom valt u de Meester nog lastig? En zodra Jezus het woord gehoord had dat er gesproken werd, zei Hij tegen het hoofd van de synagoge: Wees niet bevreesd, geloof alleen.

En Hij pakte de hand van het kind en zei tegen haar: Talitha, koemi! Dat is vertaald: Meisje (Ik zeg je), sta op. Meteen stond het meisje op en het liep, want het was twaalf jaar; en zij waren geheel buiten zichzelf. Hij gebood hun met klem dat niemand dit te weten zou komen; en Hij zei dat men haar te eten moest geven.
– Markus 5: 21-23, 35-36, 41-43 (HSV)

Jezus is onderweg en een grote menigte volgde hem. Zo ging het vaker in die tijd. In die menigte is een man op zoek naar Jezus. Zijn dochtertje ligt ziek, doodziek, op bed. Alle hoop is gevestigd op Jezus. Als hij Jezus ziet, werpt hij zich voor Hem neer en vraagt Hem spoedig mee te komen. Maar Jezus is nog niet onderweg of andere mensen, zoals de bloedvloeiende vrouw, vragen zijn aandacht.

En dan komt het verhaal tot een hoogtepunt, zo lijkt het. Het hoofd van de synagoge komt vertellen aan Jaïrus dat het te laat is. Jezus is te laat. Het dochtertje is gestorven. ‘Stop met het lastig vallen van Jezus’, horen we het hoofd van de synagoge zeggen.

En wat er dan gebeurt, vind ik zo treffend. Als het voor ons lijkt op te houden, als het al te laat lijkt, gaat Jezus niet weg. Hij is bij ons, altijd. Dat zegt Psalm 121 en dat laat deze geschiedenis duidelijk zien.

Jezus gaat mee. Ook als het menselijkerwijs te laat is. Jezus gaat altijd met ons mee, maar wel op Zijn tijd. Hij had ook gelijk mee kunnen rennen toen Jaïrus hem kwam roepen. Dat deed Jezus niet. Hij gaat Zijn eigen ongekende gang. Gods wegen zijn soms anders, maar altijd hoger dan onze wegen.

Aan de slag!

We mogen rust vinden in de belofte dat Hij altijd met ons mee gaat. Dat vraagt geloof. Geloof alleen, zegt ook dit bijbelgedeelte van vandaag. Vertrouw je aan Jezus goede zorg toe, en belijd het mee: er zijn geen grenzen aan Jezus’ macht. Voor elk die wonderen van Hem verwacht.

Gaat gij gebukt, door zorg gedrukt?
Leg dan uw lasten neer!
Tob niet langer voort,
vertrouw op ‘s Heren woord.
Hij hoort uw bee en schenkt u vree
in liefde eind’loos teer.
Zo gij slechts kunt geloven,
niets is onmoog’lijk meer!

Daar zijn geen grenzen aan Jezus’ macht,
voor elk die wond’ren van Hem verwacht!
Ja, wie Hem aanraakt, ervaart zijn kracht.
Daar zijn geen grenzen aan Jezus’ macht.