Je gelooft het niet meer – maar God gelooft nog wel in jou

“Ik geloof niet meer in God.” Verschrikt kijk ik opzij, recht in het bloedserieuze gezicht van mijn vriendin. Wat zegt ze nou? Ze gelooft niet meer? “Weet je, ik voel gewoon niets. Niets als ik bid. Niets als ik in de Bijbel lees. Ik probeer het echt, om te geloven. En soms denk ik even: Ja, ik geloof dat God bestaat. Maar meestal twijfel ik. Heb jij dat dan nooit?”

Lang hoef ik niet na te denken. O ja. Stiekem, diep in mijn hart, twijfel ik ook. Vaker dan ik wil toegeven. Hoort God mij wel? Dien ik Hem wel op de juiste manier? Heb ik echt een relatie met God, of houd ik mezelf voor de gek?

Ik weet niet of jij ook weleens met zulke vragen worstelt. Misschien niet. Misschien ben je gezegend met zo’n enorm geloofsvertrouwen dat je elke dag genoeg olie hebt om in vuur en vlam voor God te staan. Maar misschien herken je de vragen wel. Misschien sta jij ook op een punt in je leven waarop je denkt: geloof ik eigenlijk nog wel in God?

Geloof is onrustig

Je hoeft je daarvoor niet te schamen. Want geloofstwijfel is niet gek! Een bekende man uit de kerkgeschiedenis (Luther) zei eens: “Geloof is een onrustig ding.” De ene dag ben je vol vertrouwen, de volgende dag vraag je jezelf af of je nog wel gelooft.

De ongelovige Thomas

In de Bijbel vond een discipel van Jezus het ook moeilijk om te geloven. “Ik geloof het niet meer”, zei hij tegen de andere discipelen. Ik heb het over Thomas. Hij had Jezus zien sterven aan een kruis. En daar snapte hij niets van.

Maar de andere discipelen vergaten hem niet. Ze kwamen nog steeds bij hem op bezoek. Doe jij dat trouwens ook? Misschien zijn er mensen die je al een tijdje niet meer in de kerk hebt gezien. Vergeet hen niet. Misschien vinden ze het moeilijk om nog te geloven. Zoek hen op. Ze hebben je juist nu hard nodig.

Als de discipelen een levende Jezus zien, zoeken ze Thomas ook op. “Thomas, wij hebben de Heere gezien! Hij leeft!” roepen ze. ‘Maar Thomas zei tegen hen: ik geloof het beslist niet. Tenzij ik in Zijn handen het litteken van de spijkers zie en ik mijn vinger steek in het litteken van de spijkers en in Zijn zij.’
– Johannes 20: 25, HSV

Jezus’ reactie

Wat denk je hoe Jezus reageert op geloofstwijfel? Je ziet Zijn reactie prachtig naar voren komen in deze geschiedenis. Want acht dagen later gebeurt er iets. 8! dagen! later! Dat is dus meer dan een week wachten. Zeven dagen lang kon Thomas denken: “Zie je wel, Jezus was geen God. Ik heb mezelf echt voor de gek gehouden.” Maar na 8 dagen komt Jezus zelf Thomas opzoeken. Hij spreekt Thomas persoonlijk aan.

‘Kom hier met uw vinger en bekijk Mijn handen. En kom hier met uw hand en steek die in Mijn zij. En wees niet ongelovig, maar gelovig.’

God komt Thomas’ ongeloof te hulp. Hij gelooft nog wel in Thomas. Al trekken wij onze handen vaak terug en al dwalen we steeds bij God vandaan, Hij komt telkens achter ons aan.

Dat deed Hij al in Genesis. Daar weerklonken de woorden in de hof: ‘Waar ben je?’ En met die woorden begon God aan Zijn missie – het terugwinnen van het hart van de mensen. Onze God is een God die opzoekt. Heb je al gemerkt dat Hij jou volgt en zoekt?

Thomas kan geen zinnig woord meer uitkramen. Hij ziet dat Jezus hem opzoekt en dwars door gesloten deuren heen breekt. Zijn ongeloof smelt als sneeuw voor de zon. Thomas stamelt: “Mijn Heere en mijn God!”

Niet zien en toch geloven

En dan zegt Jezus iets prachtigs. Hij heeft het vast speciaal gezegd voor mensen zoals jij en ik: ‘Omdat u Mij gezien hebt, Thomas, hebt u gelooft. Zalig zijn zij die niet gezien zullen hebben en toch zullen geloven.’

Weet je, misschien draait het bij geloven om blind vertrouwen. Misschien gaat het erom dat je dit weet: ‘Ook al geloof ik het (bijna) niet meer… God gelooft nog wel in mij! En daarom laat Hij me nooit, nooit los.’

Aan de slag!

Luister dit lied: The commision