Interview met een inspirerende vrouw // Anneke Jagau

Verhuizen naar het meest afgelegen dorpje in Malawi. Ruim drie maanden geleden ging Anneke Jagau (30) samen met haar man en twee kinderen de uitdaging aan. Na acht bijzondere jaren in Kaapstad verruilden ze de wereldstad voor een klein dorpje in het noorden van Malawi. “Hierheen verhuizen was een grote stap. Het keuzeproces liet ons inzien hoezeer we in onze eigen cultuur geneigd zijn keuzes te maken die veilig zijn maar waar misschien minder uitdaging of groei in zit.”

Wonen onder de lokale bevolking in Malawi. Volgens Anneke is het fascinerend, soms frustrerend maar vooral heel leerzaam. “We zijn net als iedereen hier afhankelijk van twee wekelijkse boten die boodschappen komen brengen. We hebben geen stroom of internet en we leven met het ritme van de zon en de regen. Er zijn hier geen wegen, dus als je ons wilt bezoeken moet je een hele dag wandelen of een paar uur met de boot.”

Toen Anneke op haar 18^e een jaar vrijwilligerswerk deed in Kenia werd ze verliefd. Niet op een persoon maar op het leven in Afrika. “De ruige puurheid, de interessante cultuur en het avontuur dat om elke hoek op de loer ligt. Ik vind het heerlijk.” Vastbesloten keerde ze later terug naar Nederland. Ze ging in België verloskunde studeren met maar één doel voor ogen: terug naar Afrika om les te geven aan verloskundigen.” Even later werd Anneke verliefd, trouwde ze en vertrok ze naar Kaapstad. “Daar hebben we ruim acht jaar gewoond. Ik heb daar eerst voor Youth for Christ gewerkt terwijl mijn man zijn master deed. Daarna kreeg ik een baan bij Save the Children. Ik mocht onderzoek doen en lesmateriaal ontwikkelen voor verloskundigen in Afrika. Echt een droombaan. Toen ik zwanger werd, ben ik hiermee gestopt omdat ik veel moest reizen en ik dit lastig kon combineren met hoe ik moeder wilde zijn.”

Is je kinderdroom dus werkelijkheid geworden?

“Ik denk het wel. Toen ik rond de zeven jaar was kwam er een zendeling in onze kerk een presentatie geven. Ik weet nog goed hoe hij vertelde over alles wat hij daar meemaakte en ik was helemaal gefascineerd. Speciaal voor mij schreef hij een papiertje met begroetingen in het Kiswahili. Ik ben die mijn leven lang nooit vergeten. Daarnaast is mijn fascinatie voor het buitenland altijd gebleven. Ik denk wel dat ik een langdurige toekomst in het buitenland voor mij zag.”

Na acht mooie jaren in Kaapstad waren Anneke en haar gezin klaar voor een nieuw avontuur. “In Kaapstad waren we echt heel gelukkig. Het was dus niet zo dat weg wilden, maar we hadden allebei een groot verlangen om een tijdje in een ander Afrikaans land te wonen. Via een vriendin liepen we tegen een unieke kans aan om in Ruarwe (Malawi) een eco-lodge te managen. Een bijzondere ervaring. De lodge is echt verweven in het lokale dorp en we werken heel intensief samen met een NGO die veel werk doet in de samenleving. We helpen zelf ook mee met de NGO en dat zal in de toekomst alleen maar meer gaan worden.” Naar Malawi verhuizen was volgens Anneke niet de meest verstandige stap. “Wanneer je het financieel bekijkt niet. We moesten veel comfort opgeven. En toch ervoeren we in het hele proces zo veel rust en waren we er van overtuigd dat hierheen gaan onze roeping is. Ik weet niet precies waarom. En misschien zullen we dat ook nooit weten.”

Hoe is God hierin aanwezig voor jou?

“God is voor mij een raadsel. Tegelijkertijd is Hij het antwoord op alle raadselen. Ik snap vaak niets van Hem, van zijn plan met de wereld en met mijn leven. Waarom gaan dingen zoals ze gaan? Waarom is er zoveel onrechtvaardigheid, armoede en ongelijkheid? En toch. Ik weet dat Hij achter alle dingen staat, dat Hij mij langs paadjes brengt die ik zelf nooit gevonden had. Hij laat me ergens uitkomen wat ik zelf nooit had kunnen bedenken.

Mijn lievelingsvers uit de Bijbel komt uit 1 Korinthe 13:

‘Nu zien we door een spiegel in raadselen, dan zullen we zien in volle glorie.’

Dat is hoe ik God beleef. Hij is voor mij een betrouwbare Vader die het beste met mij voor heeft, zonder dat ik daar altijd iets van hoef te snappen.

Ik vind dat mysterie mooi.

Ik wil in het aardse leven altijd graag alles begrijpen en kunnen beredeneren. Maar wat geeft het een rust om te weten dat de grote God zo wonderlijk is dat mijn kleine gedachten Hem niet kunnen bevatten.

“Als ik later mag terugkijken op mijn leven, hoop ik dat we mooie herinneringen hebben gemaakt. Dat we kunnen vaststellen dat we niet alleen voor onszelf hebben geleefd, maar vooral ook voor de mensen in de wereld om ons heen. Ik hoop dat mijn meiden zullen opgroeien tot sterke vrouwen die durven te leven voor hun idealen omdat ze zich geworteld voelen in hun geloof. En dat ze niet bang hoeven te zijn of ze iets wel kunnen. Of bang hoeven te zijn om keuzes te maken die tegen de verwachting of norm in gaan. Ik geloof dat God ons niet heeft gemaakt om net zo te zijn als anderen. Zijn plan met ons leven en dus ook met jouw leven is uniek. En daarom mag jij uniek zijn.

En mocht je twijfelen of je het wel kan? Pippi Langkous zei ooit: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’