Ik kan jou niet overtuigen – Paulus’ nieuwe tactiek toen hij over Jezus sprak

Een tijdje geleden was ik uitgenodigd bij een kerk om te komen spreken. Na een vertraagde OV-reis en een wandeling door de regen, was ik blij toen ik bij de kerk aankwam. Ik stapte binnen achter een vrouw, die zo’n 30 jaar ouder was dan ik. Ze werd hartelijk ontvangen door een man uit de kerk. ‘Bent u de spreekster van vandaag?’, hoorde ik hem aan haar vragen. Terwijl ik glimlachte om de situatie, moest ik tegelijkertijd even slikken. Waarom denken ze bij mij niet dat ik de spreekster ben? Hadden ze misschien iemand anders verwacht? 

Op zo’n moment krijg ik een enorme bewijsdrang. Om te bewijzen dat ik goed kan spreken. Dat ik een indrukwekkende boodschap te brengen heb. Dat ik weet waar ik het over heb, ondanks dat ik nog zo jong ben. Ik krijg enorm de drang om deze mensen te overtuigen. 

Paulus in Athene 

Paulus moet net zo’n overtuigingsdrang gevoeld hebben toen hij in Athene kwam. In Handelingen 17 wordt daarover verteld. Hoe hij gesprekken aangaat met de slimste filosofen. Hoe hij de beste argumenten uit de kast haalt. Om deze mensen maar te overtuigen dat ze in Jezus moeten gaan geloven. Maar het resultaat was teleurstellend. Er kwamen maar een aantal mensen tot geloof. En er ontstond geen gemeente, zoals er wel op andere plekken was gebeurd.  

Nieuwe tactiek 

Vervolgens ging Paulus naar Korinthe. Onderweg moet hij gebaald hebben. Hoe kan het nou dat zo weinig mensen overtuigd raakten? Waarom werkte zijn aanpak niet? Aangekomen in Korinthe pakt hij het anders aan. Over zijn nieuwe tactiek schrijft hij in zijn brief aan de Korintiërs: 

“En ik, broeders, toen ik bij u kwam, ben niet gekomen om u met voortreffelijkheid van woorden of van wijsheid het getuigenis van God te verkondigen, want ik had mij voorgenomen niets [anders] onder u te weten dan Jezus Christus, en Die gekruisigd. En ik was bij u in zwakheid, met vrees en veel beven. En mijn spreken en mijn prediking bestonden niet in overtuigende woorden van menselijke wijsheid, maar in het betonen van geest en kracht, opdat uw geloof niet zou bestaan in wijsheid van mensen, maar in kracht van God.” 
(1 Korintiërs 2: 1-5, HSV) 

Paulus kwam met knikkende knieën aan in Korinthe. Onzeker over wat hij moest zeggen. Bang hoe de reacties van mensen zouden zijn. Dus besloot hij het alleen nog maar over de kern te hebben: Jezus Christus, en Die gekruisigd. Dat had hij in Athene niet gedaan. Hij had zijn naam niet genoemd. Hij had het alleen over de opstanding gehad. 

Daarnaast vertelt hij nog iets belangrijks: hij is tot het inzicht gekomen dat hij de mensen niet kan overtuigen. Zijn welsprekendheid en argumenten gaan niet helpen. Hoe goed hij daar ook in is. Hij beseft dat alleen God mensen kan overtuigen. Alleen door God komen mensen tot inzicht wat de waarheid is. 

Met deze tactiek komt Paulus Korinthe binnen. Het blijkt een goede tactiek te zijn. Want mensen komen door geloof en er ontstaat een gemeente. Niet door zijn wijsheid. Maar door Gods kracht. Omdat Paulus beseft dat hij daarin helemaal afhankelijk is van God. 

Werkt dit wel echt? 

Dat klinkt best christelijk allemaal, vind je ook niet? Je helemaal afhankelijk van God stellen. Je zwak voelen, zodat God sterk kan zijn. Maar werkt het nu echt zo in dit leven? Komen we daar wel verder mee in deze wereld? Want als je geen goede argumenten aandraagt, kun je zo onder tafel worden gepraat door niet-gelovigen. En als je je verhaal niet goed voorbereidt, wie luistert er dan naar je? 

De tactiek die Paulus hier aandraagt, is niet een oproep tot luiheid of laksheid. Integendeel. Paulus bleef alles inzetten wat hij had om mensen bij Jezus te brengen. Maar toch had hij iets belangrijks geleerd: 

“Ik ben immers niet door Christus gezonden om te dopen, maar om te verkondigen – en niet door middel van diepzinnige welsprekendheid, want dan zou het kruis van Christus van zijn kracht worden beroofd.”
(1 Korintiërs 1:17, NBV) 

Paulus beseft dat als hij het van zijn eigen welsprekendheid af laat hangen, dat het kruis van Jezus inhoud zou verliezen. Hij zou het kruis van haar kracht beroven, door te denken dat het van hem af zou hangen. Dat zijn manier van spreken mensen zou moeten overtuigen. Dat zijn aanpak ‘het zou moeten doen’. Maar Paulus weet dat hij mensen niet kan overtuigen. Het kruis heeft de overtuigingskracht in zichzelf. God is de enige die een mens daarvan kan overtuigen. 

Aan de slag!

Denk na over en geef antwoord op de volgende vragen: 

1. Paulus had de drang om mensen te overtuigen van Jezus. Hij probeerde dit in eerste instantie zelf te doen, door alles in te zetten wat hij kon. Herken jij deze overtuigingsdrang? Waar probeer jij mensen van te overtuigen? 
2. Paulus stelde zich volledig afhankelijk van God op toen hij sprak met anderen over Jezus. Hoe zit dat bij jou? Kun jij je afhankelijk opstellen van God?