Hokjes denken, doe jij daar aan mee?

Hoe kijk jij naar anderen? Wat komt er in je op als je over straat loopt en anderen je passeren? Misschien bekijk je iedereen wel met een open blik of stop je mensen juist stiekem in hokjes. Tot voor kort dacht ik dat ik op dit gebied wel ‘oké’ was. Ik, onderscheid maken, in hokjes denken? Nee joh, daar doe ik niet aan!

Ten minste, dat dácht ik, totdat ik rustig door mijn Instagram-tijdlijn aan het scrollen was en deze tekst tevoorschijn kwam:

Broeders en zusters, nu jullie geloven in onze Heer Jezus Christus (van Hem is alle hemelse macht en majesteit), mogen jullie niet de ene mens belangrijker vinden dan de andere (Jakobus 2:1).

Een tekst die ik al vaker gelezen heb, maar die me nu even stil deed staan. Wanneer een tekst me iets doet, zoek ik de omringende verzen op – de context – en in dit geval legt Jakobus daar uit dat je heel verkeerd bezig bent als je iemand op basis van zijn uiterlijk behandeld. Als je dat doet, ben je net een rechter die zich bij rechtspraak laat leiden door verkeerde motieven. Want, zo zegt hij:

Zij hebben net zoveel recht op Gods Koninkrijk als andere mensen. (Jakobus 2:5)

Hmm, niet alleen vers 1 doet me iets en ik voel me enigszins aangesproken. Alsof ík anderen Gods Koninkrijk zou willen ontzeggen! Nee, natuurlijk doe ik zoiets niet. Ik, in hokjes denken? Dat is toch absurd?

Maar als je de ene mens belangrijker vindt dan de andere, ben je ongehoorzaam aan de wet van God. Dan zal de wet je veroordelen. (Jakobus 2:9)

Maak jij onderscheid?

Natuurlijk ben ik tegen racisme, en veroordeel ik ook helemaal niemand op welke grond dan ook. Ik walg van uitsluiting en van deze groep tegen die groep, en noem het maar op. Maar toch klaagt iets in deze tekst me aan. In m’n hoofd hoor ik een stemmetje. ‘Weet je zeker dat dit niet precies is wat je doet…? Als je over straat loopt, als je boodschappen doet, als je onder de mensen bent, weet je dan zeker dat je geen onderscheid maakt? Weet je zeker dat je niet de neiging hebt om in hokjes te plaatsen, doordat je op verschillende manieren naar verschillende mensen kijkt? Die vrouw, ja daar heb ik wel een goed gevoel bij. Nee, hem loop ik toch maar snel voorbij.’ Ik hoor de woorden van Jakobus in m’n achterhoofd. ‘Als je de ene mens belangrijker vindt dan de andere, ben je ongehoorzaam aan de wet van God…’

Herken jij je hierin? Herken je dat in hokjes plaatsen, dat onderscheiden? Die wel en die niet? In de winkels, in het openbaar vervoer, op school, op festivals? Of ga je daar niet in mee?

Onderzoek jij je gedachten?

Natuurlijk houden wij ons als christenen best oké aan de Tien Geboden. We moorden niet, we stelen niet. Maar kijken we ook verder dan dat? Want dat is denk ik óók waarom de Tien Geboden voor ons nog steeds van belang zijn: een spiegel, die ons onze ware aard laat zien. Gebruiken we die spiegel? Kijken we naar wat zich van binnen afspeelt, in plaats van dat wat aan de oppervlakte ligt. Onderzoeken we de gedachten die we hebben? Kijken we écht naar onze hartsgesteldheid, zoals God dat doet? Weten we wat Hij vindt, als Hij in ons hart kijkt? Liefde, gehoorzaamheid? Of juist afgunst, egoïsme, in hokjes denken?

Kijk verder dan die hokjes!

Ik wil je uitdagen om eens verder te kijken. En misschien in jouw geval ook letterlijk verder dan die zelfbedachte hokjes. Dat kan best moeilijk en pijnlijk zijn, maar dat is oké. Dat is denk ik namelijk de manier waarop Hij ons helpt te groeien. De staat waarin Hij ons elke keer, dag na dag, wil vinden. Zo zijn we kneedbaar en worden we steeds meer zoals we moeten zijn: als Christus. Want alleen als we meer op Hem gaan lijken, kunnen we anderen leren zien met Zijn ogen.

Aan de slag!

Hoe kijk jij naar anderen? Wees je er eens van bewust als je over straat loopt, of als je je in een groep bevindt. Wat voel je? Voel je liefde? Of plaats je mensen in hokjes en zijn er dingen in je hart die moeten veranderen? Vraag God of Hij je wil helpen te laten zien waar je hart nog niet op dat van Hem lijkt, en of Hij je daarin wil veranderen.