Hoe reageer jij als iemand je kwetst?

Misschien herken je het wel. Je voelt je boos en gekwetst om iets wat een ander gedaan of gezegd heeft en iedereen mag het weten. ‘Wie doet nu zoiets?’, zeg je voordat je er erg in hebt, ‘Sorry hoor, maar dan heb ik er geen zin meer in.’ Je vriendin neemt een slok thee en knikt begrijpelijk: ‘Groot gelijk, dat zou ik ook hebben hoor!’ Wat kan het op sommige momenten verleidelijk zijn om ons af te zetten van iemand die ons teleurstelt. We proberen zo snel mogelijk afstand te creëren. Met gebalde vuisten. Hier horen wij niet bij! Wat een contrast met de liefde die Jezus ons laat zien!

Creëer jij weleens afstand met anderen?

Hoe reageer jij als je gekwetst wordt? Of wanneer een ander iets lelijks tegen je zegt? Wanneer we het gevoel hebben dat iemand ons onaardig behandelt of onze ideeën afschrijft, kan dat heel pijnlijk zijn. En wanneer we ons geraakt voelen, dan is het soms het makkelijkst om terug te slaan. Om ‘kwaad met kwaad’ te vergelden, zoals de Bijbel dat zegt (1 Thessalonicenzen 5:15). Als zij zich zo gedraagt, dan heb ik alle reden om me af te sluiten. Of om ook boos te reageren. Toch?

Natuurlijk is het ook goed om voor jezelf op te komen. Om in liefde te communiceren dat een ander je gekwetst heeft, of om een moeilijke situatie bespreekbaar te maken met mensen die dicht bij je staan. Maar waar we vandaag specifiek naar willen kijken is onze neiging om liever onze vuisten op te heffen naar anderen, in plaats van hen genadig tegemoet te komen. De momenten waarop we iemand willen afrekenen als persoon.

Gods manier van reageren

In die situaties is het belangrijk om te realiseren hoe de God van hemel en aarde reageerde toen Hij enorm gekwetst werd. God was ook voordat de zondeval plaatsvond zo liefdevol en goed voor ons, en Hij schiep ons om voor altijd dichtbij Hem te zijn. Toch kozen wij er bewust voor om afstand van Hem te nemen. Wat moet dit Hem veel pijn gedaan hebben. ‘’Wij keerden ons een ieder naar zijn eigen weg.’’ (Jesaja 53:6b, HSV). Ieder onze eigen weg. Onze handeling van vijandschap zorgde ervoor dat we mijlenver van God af kwamen te staan en van het leven dat Hij voor ogen voor ons heeft.

Wat was Gods reactie vervolgens? Keerde Hij zich abrupt om en liet Hij ons inderdaad eenzaam over aan onze eigen wegen? Zei Hij dat Hij niets meer met ons te maken wilde hebben? Wachtte Hij, menselijk gesproken, totdat wij als eerste onze excuses kwamen aanbieden? Nee, o gelukkig niet! Vers 6 van Jesaja 53 gaat namelijk verder met deze woorden: ‘’Maar de HEERE, heeft de ongerechtigheid van ons allen op Hem doen neerkomen.’’ (HSV). Even later zegt vers 12 dat Hij “de zonden van velen gedragen heeft en voor de overtreders gebeden heeft.”

Neem afstand van zondig gedrag, maar niet van iemand persoonlijk

Dat is nog eens een andere reactie dan vol woede afstand nemen van iemand die ons gekwetst heeft. Zeker, God erkende de zonde als zonde. Hij nam én neemt afstand van ons zondige gedrag. Maar Hij bad voor de overtreders als persoon. Hij daalde zelf neer naar de aarde om de vijandelijke relatie met de mens weer te kunnen herstellen. Meteen ging Hij op zoek naar Adam en Eva, die voor Hem wegdoken (Genesis 3).

Ook wij mogen dus zeker afstand nemen van het zondige gedrag van een ander. Maar afstand nemen van iemand als persoon, of iemand ‘terugpakken’ is niet volgens Gods richtlijnen. Denk je eens in hoe erg het zou zijn als God afstand van ons had genomen van ons als persoon. Hij is geen God die afstandelijk is, maar die juist met zijn komst op aarde heel dichtbij kwam.

Jezus heeft geen gebalde vuisten, maar geopende handen

Want wat deed Jezus toen Hijzelf mens werd? Hij gebruikte zijn aardse handen om mensen aan te raken en om hen te zegenen. Hij is een God die zich niet van ons afkeerde met gebalde vuisten, maar tot ons kwam met geopende handen. “Toen de zon onderging brachten allen die zieken hadden, door allerlei kwalen gekweld, deze zieken bij Hem; en Hij legde ieder van hen de handen op en genas hen.” (Lukas 4:40, HSV).

In plaats van enkele woorden te spreken om de groep met zieken die om Hem heen stond te genezen, koos Jezus ervoor om zijn handen op elk individu te leggen. En op die manier wil Hij ook persoonlijk naar jou toekomen! Dat jij hebt gefaald, of je bewust van Hem hebt afgekeerd, houdt Hem niet tegen om tot jou te komen en je aan te raken.

Zijn handen werden doorboord

Jezus raakte mensen aan en leefde dichtbij hen. Maar om de hele straf op zich te nemen moest Hij sterven. Zijn genezende en zegenende handen werden daarom ook nog eens doorboord aan het kruis. Is dat niet dé meest tegenstrijdige en de meest verwonderlijke reactie op het kwaad?  Is Hij het daardoor niet waard dat we stilstaan op onze weg en onze gebalde vuisten van ontevredenheid en frustratie laten zakken?

Op de momenten dat ikzelf met wrok rondloop en mijn vuisten zo bal dat mijn knokkels er wit van worden moet ik daar aan denken: De Zoon van God, die kwam om te genezen, te helen en te zorgen, werd met zijn geopende en zegenende handen aan het kruis vastgenageld. Dan kan ik niets anders dan vol schaamte en verlegenheid mijn handen laten zakken. En om de frustratie die ik misschien soms over anderen heb, in een heel ander perspectief te plaatsen. En om God te vragen om een leven vol genade. Ik nodig je uit om vandaag hetzelfde te doen!

Aan de slag!

• Het is echt niet altijd makkelijk om onze frustratie over anderen los te laten. Ga eens na op welke momenten jij je het liefst van anderen die jou gekwetst hebben, wil afzetten. Lees nu Jesaja 53 over Gods reactie op ons kwaad.
• Beeld je nu eens in hoe Jezus zijn handen legde op mensen die bewust afstand van Hem namen. Bal je vuisten zelf eens, denk terug aan het beeld van de handen van Jezus, en laat je handen dan langzaam zakken. Bid God of je diezelfde genade mag ontvangen voor anderen.