Hoe Mozes gehoorzaam is én zijn gevoelens uit

Ik vind het fascinerend om over het volk Israël te lezen. Het leest als een spannend boek: de uittocht uit Egypte, de veertig jaar in de woestijn en tot slot het innemen van het beloofde land. En vooral de ups en downs die met al die gebeurtenissen gepaard gaan. In de overdenkingen van vandaag en morgen kijken we naar Israël, en specifiek naar de gehoorzaamheid van Mozes en de ongehoorzaamheid van het volk.

Vandaag beginnen we middenin het verhaal van Mozes. Hij is druk bezig de farao ervan te overtuigen het volk te laten gaan, maar die houdt keer op keer zijn poot stijf. Om moedeloos van te worden. Toch blijft Mozes gehoorzaam en vastberaden.

Mozes is gehoorzaam, maar de farao én het volk geven niet mee

Als reactie op Mozes maakt de farao de situatie van het volk alleen maar zwaarder en stelt onmogelijke eisen. Het leven van de Israëlieten wordt steeds ondragelijker. De twijfel en weerstand van het volk groeit en dat laten ze niet ongemerkt voorbij gaan.

En zij zeiden tegen hen: Moge de HEERE op u toezien en moge Hij oordelen, omdat u ons in een kwade reuk gebracht hebt bij de farao en bij zijn dienaren, door hun een zwaard in handen te geven om ons te doden.
– Exodus 5:21 (HSV)

Stel je eens voor dat je in de schoenen van Mozes staat. Je probeert gehoorzaam te zijn door een opdracht uit te voeren die je vanaf het begin af aan al een ongemakkelijk gevoel geeft. Vervolgens ervaar je alleen maar tegenstand van de farao in kwestie én nu komt het volk dat je hoort te redden ook nog eens in opstand. De last op Mozes’ schouders neemt toe en hij zakt steeds verder in elkaar. Maar dan keert hij zich tot God. 

Heere, waarom hebt U dit volk kwaad gedaan? Waarom hebt U mij dan gezonden? Ja, vanaf het ogenblik dat ik naar de farao gegaan ben om in Uw Naam te spreken, heeft hij dit volk kwaad gedaan en U hebt Uw volk helemaal niet gered.
– Exodus 5:22a-23 (HSV)

Mozes blijft gehoorzaam, maar verbergt zijn gevoelens niet

Mozes had kunnen weglopen. Hij had, net als Jona, kunnen besluiten dat dit hem te veel was. Dat gehoorzaam zijn te veel woog. Vraag het maar aan iemand anders, God! Ik had het hem niet kwalijk genomen. Maar hij besluit in gesprek te gaan. Zijn vragen en boosheid bij God neer te leggen. Niet voor de confrontatie weg te lopen, maar er rechtstreeks mee te gaan naar Degene Die er iets mee kan. Mozes laat zien dat gehoorzaam zijn en je (vervelende) gevoelens uiten naast elkaar kunnen bestaan, in plaats van tegenover elkaar.

Hoe vaak doen jij en ik dat? Hoe vaak brengen we onze boosheid, onzekerheid en misschien zelfs wel woede, bij God? En hoe vaak besluiten we in plaats van dat te doen, om weg te lopen en het er niet over te hebben? We denken vaak dat gehoorzaam zijn hetzelfde is als niet klagen en schuiven we alles wat we voelen opzij. Gefrustreerd doen wat we denken dat God van ons vraagt, terwijl het ons van binnen opeet. Of we lopen weg voor wat we denken dat Hij van ons wil.

Als jij dit, net als ik, beter wil doen, hoe pakken we dat dan aan? Hoe blijven we gehoorzaam staan als we het liefste willen weglopen? Misschien door gewoon te beginnen.

Aan de slag!

Breng het vandaag maar in gebed: iets waar je je ongemakkelijk, boos of onzeker over voelt. Benoem het zoals je het voelt en vraag God om je daar te ontmoeten.