Het moet goed. Toch? Over perfectionisme en goed genoeg zijn voor God

Met een zucht ga ik achter m’n laptop zitten. De deadline is al voorbij, en ik heb nog geen woord op papier staan. Meerdere ideeën zijn al door m’n hoofd geschoten, maar ik schiet ze net zo hard weer af. Allemaal niet goed genoeg. Het moet wel interessant zijn om te lezen, een kern van waarheid bevatten en op z’n minst een vleugje humor bevatten. Ik ben kritisch. Met als gevolg dat ik na een maand nadenken, nog geen zin getypt heb.  

Niet. Goed. Genoeg. Niets van wat ik schrijf of bedenk vind ik de moeite waard om mee door te gaan. Ik ben kritisch, vooral naar mezelf. Ik vind mezelf ook eigenlijk niet goed genoeg om een overdenking te schrijven voor Zij Lacht. Ik leef echt niet altijd zo dicht bij God als ik zou moeten, of zou kunnen. Ik voel me hypocriet als ik een wijze les probeer op te schrijven, voor anderen om te lezen, terwijl het me zelf niet eens altijd lukt om het toe te passen. Wie ben ik om een overdenking te schrijven? Wie ben ik om iets over God te schrijven?

Niet op eigen kracht 

Tot ik inzag waar ik de mist in ging. Ik probeer het steeds veel teveel op eigen kracht te doen. Ik denk vanuit mijn eigen tekortkomingen, niet vanuit Gods volmaaktheid. In de Bijbel staat niet voor niets dat we het niet op eigen kracht hoeven te doen, maar dat God zijn kracht door ons heen openbaart. Ineens schoot me een liedje van Johnny Cash te binnen:  

And I came to believe in a power much higher than I 
I came to believe that I needed help to get by 
In childlike faith I gave in and gave him a try 
And I came to believe in a power much higher than I 
(Johnny Cash – I came to believe)

Niet door eigen inzicht 

Vertrouw op de HEER met heel je hart, steun niet op eigen inzicht. Denk aan hem bij alles wat je doet, dan baant hij voor jou de weg.
(Spreuken 3:5-6, NBV)

Gisteren schreef Anne-Saar over deze mooie tekst uit Spreuken. De Bijbel is er heel duidelijk over: het is niet door onze eigen fantastische ik, dat we van betekenis kunnen zijn voor de mensen om ons heen. Het is niet omdat wij zo geweldig zijn, dat we God mogen dienen. Nee, het is God die ervoor kiest om ons te gebruiken, misschien wel juist door onze imperfecties en mislukkingen heen. En wij mogen ons laten gebruiken, al voelen we ons nog zo hypocriet of onbetekenend.  

Toch maar schrijven 

En ik? Ik ben toch maar begonnen met schrijven. In de wetenschap dat het niet perfect hoeft, dat God niet alleen perfecte mensen kan gebruiken, maar juist ook mensen die zelf regelmatig strugglen. En ik vertrouw er dan maar op, dat het misschien ergens goed voor is. Dat er misschien iemand is die de onzekerheid herkent. Iemand die zich, net als ik, misschien soms niet goed genoeg voelt om over God te vertellen. 

Aan de slag! 

Ben ik de enige die zich soms onzeker voelt, en hypocriet voelt als het gaat om het vertellen over God? Of herken je er misschien wel iets van? In welke dingen ben jij onzeker over jezelf en wat je kunt?
Ga in de Bijbel eens op zoek naar antwoorden op jouw onzekerheid, hopelijk ontdek je dat God er op een andere manier naar kijkt!