Getuigen van hoop

De woorden duizelen me. Ik begrijp er niets van en ik kan er niets van verstaan. Ik geloof zeker dat het over iets belangrijks gaat, maar mij raakt de Spaanse dominee niet. Wanneer ik om mij heen kijk, zie ik dat de meeste kerkgangers aandachtig luisteren. Nadat ik wat gedraaid heb en alle mogelijke mensen heb bekeken, besluit ik het bijbelhoofdstuk op te zoeken dat op het bord staat. Waarschijnlijk gaat de preek hierover. In mijn Nederlandse Bijbel zoek ik 1 Petrus 3 op en begin te lezen.

“En wie is het die u kwaad zal doen, als u navolgers bent van het goede? Maar als u ook zou moeten lijden vanwege de gerechtigheid, dan bent u zalig. En wees niet bevreesd zoals zij bevreesd zijn, laat u niet in verwarring brengen, maar heilig God, de Heere, in uw hart; en wees altijd bereid tot verantwoording aan ieder die u rekenschap vraagt van de hoop die in u is, met zachtmoedigheid en ontzag.”
(1 Petrus 3: 13 – 15, HSV)

Blijf dicht bij Jezus hoor!

Tijdens mijn studie journalistiek kreeg ik de mogelijkheid om voor een paar maanden naar het buitenland te gaan. Nog niet zo lang geleden ging ik deze uitdaging aan. Voordat ik weg ging, kreeg ik verschillende kaarten en appjes met lieve woorden zoals ‘Je kan dit wel hoor! En vergeet niet: blijf dicht bij Jezus.’ Ja ja, dacht ik. Dat komt wel goed. Ik had tenslotte net belijdenis gedaan en ik sta best wel vast in het geloof.

Dat dacht ik.

Ik was nog geen drie dagen in Spanje en ik belandde in een gesprek met een jongen over het geloof. Tijdens het gesprek vuurde hij verschillende vragen op me af: “Waarom geloof je dan in God?”, “Waarom biedt dat jou zekerheid?”, “Je gaat dus ook naar de kerk, doe je liever niet iets anders op zondag?”, “Ben jij een strenge christen?”, “Hoe weet je dat wat jij gelooft echt waar is?” De Spaanse zon scheen heerlijk. En terwijl ik keek naar de mensen die langsliepen, probeerde ik de goede antwoorden te vinden. Het werd een intensief gesprek. Toen ik later die avond in bed lag, tolde mijn hoofd. En ik bedacht me opeens hoe makkelijk het was geweest om gewoon te zeggen: ‘Ach, ik weet het ook allemaal niet.’

Misschien herken je het wel. Je wordt aangevallen op het feit dat je gelooft. Er komen vragen op je af en je beseft dat het makkelijker is om mee te gaan in de massa. Om voor even alles te laten vallen.

Terug naar het moment in die Spaanse kerk. Ik las 1 Petrus 3 en bleef hangen bij vers 15. “Maar heilig God, de Heere, in uw hart en wees altijd bereid tot verantwoording aan ieder die u rekenschap vraagt van de hoop die in u is, met zachtmoedigheid en ontzag.”

Hoop

Rekenschap afleggen van de hoop die in u is. Terwijl ik dit vers las, wist ik dat dát het was wat ik moest doen tijdens het gesprek met die jongen. Getuigen van zijn genade, zijn leven en zijn hoop in mij. Of zoals dit vers in een andere vertaling staat:
“Vertrouw uzelf helemaal aan Christus toe. Hij is onze Heere. Wees altijd bereid verantwoordelijkheid af te leggen waaruit u leeft, als daarom gevraagd wordt. Maar doe het wel vriendelijk en met het nodige respect.”
(1 Petrus 3: 15, HTB)

Maar hoe doen we dat? Even concreet? Petrus, de auteur van dit bijbelboek, begint dit vers met een opdracht: “Heilig God in uw hart.” Je hart, dat wijst op het centrum van je leven. Hier maak je de beslissingen. Daar, juist daar, wil God wonen. Vertrouw je aan Hem toe. Leg je leven voor Hem. Stort voor Hem uit je hele hart, zingt Psalm 62 zo mooi. Maar doen we dat ook echt? Hij is je Heere, je Vader en je Koning. En Hij wil niets liever dan zorgen voor Zijn kind.

Daarom, lieve vrouw, erken Hem als je God en Heiland en belijd Hem voor de mensen. Getuig van de hoop die in je is. Straal en deel uit. En nee, Godzijdank hoeft je dit niet alleen te doen. Hij is de Ik ben die Ik ben en Ik zal er Zijn. En ja Hij heeft tegen jou gezegd: Mijn lieve kind…

…Mijn genade die is voor jou genoeg. Mijn kracht wordt zichtbaar in je zwakheid.
(2 Korinthe 12: 9, HSV)

Sterk in je eigen zwakheid. Zodat jij kan getuigen van de hoop die in je is.

Aan de slag!

Ik ben er van overtuigd dat we op elke plek waar we komen iets kunnen uitstralen van Gods liefde in ons. Word vandaag eens stil en leg je leven voor God neer. Je hele leven. Alles waarmee je zit of worstelt. En vraag dan of Hij je wil laten zien op welke manier jij mag getuigen van de hoop die in je is.

Lukt het niet? Ben je te onrustig om stil te worden voor Hem? Fluister dan maar zachtjes mee… en geloof!

Waarom, ziel, zo aangeslagen?
Waarom boordevol verdriet?
Hoop op God en laat je dragen.
Hij vergeet je zeker niet.

Want de dag komt – heb geduld! –
dat je Hem aanbidden zult,
dat je je weer zult verblijden,
als zijn blik je zal bevrijden.

(Psalm 42 vers 6, nieuwe berijming)

Hij zal je helpen, want Hij is je hoop!