Geloof, tegen alle stemmen in!

Wat is het goede? Wat is het ware? En hoe blijven we staan, vandaag de dag, in deze wereld? Het
schiet wel eens door m’n hoofd de laatste tijd. Met al die stemmen, met iedereen die het beter weet…
En tegelijkertijd een samenleving waarin de mentale druk, zeker bij jongeren, groot is. Een
samenleving waarin mensen uitvallen, niet meer mee kunnen doen, het niet meer zien zitten. En ook ik herken het. In mijn werk in de politiek is het soms zoeken door de mist. Is het soms tegen alle stemmen op. En is het soms ook door alle stemmen heen… proberen om het geloof vast te houden.

Sta er vandaag eens bij stil. Jij, waar je nu bent en waar je dit ook leest. Misschien zit je heerlijk op de bank met een kop thee – dat doe ik op het moment dat ik deze overdenking schrijf. Buiten is het donker, het regent, maar binnen lijkt er niets van die buitenwereld te zijn. Het is vredig, de muziek staat aan, de kaarsen branden en de mensen die ik lief heb lopen om mij heen. Het is een kostbaar moment, misschien herken je dat wel. Dat je om je heen kijkt, en denkt, dit moet ik koesteren, dit moet ik dichtbij me houden, want buiten… buiten wacht de wereld.

In de wereld van vandaag de dag staan we. En zijn we geroepen. Tegen alles in. En dat vraagt iets van ons, bedacht ik me nog eens extra vandaag. Temidden van alle stemmen die roepen, temidden van alle
stemmen die zeggen ‘is het allemaal wel waar?’ of nog erger ‘het is allemaal niet waar, van die God van jou’.

Christus leeft

In dit alles mag ik je vandaag wijzen naar Paulus. De Paulus die ooit Saulus was, die met God in aanraking kwam, waardoor zijn leven een ommekeer kreeg. Die Paulus zegt vandaag: ‘Maar Christus is werkelijk uit de dood opgewekt.’ Ik lees het in 1 Korinthe 15:20. Als je tijd hebt vandaag, zou ik zeggen, lees eens het hele hoofdstuk. In de verzen ervoor vraagt Paulus zich hardop af wat het zou betekenen als Christus niet was opgewekt; waarschijnlijk beweerden sommigen het in die tijd ook al. Paulus is er helder over: ‘Als Christus niet is opgewekt, dan is uw geloof nutteloos en bent u nog een gevangene van uw zonden.‘ Als Christus niet was opgestaan, dan waren we niet vrij.

Maar… zegt Paulus: ‘Christus is opgewekt!‘ Met alle stemmen die er zijn in deze wereld, in je eigen leven, roept Paulus het vandaag uit. Christus is gestorven voor onze zonden, maar nu: Hij leeft! Hierop mogen we ons laten vallen, elke dag weer. Laat dit je heilig troosten. Want als Christus is opgewekt, dan heeft geloven zin. Hij heeft alles, zelfs de dood, overwonnen.

Aan de slag!

Dit is mijn laatste overdenking. Jarenlang schreef ik elke maand een overdenking voor jullie. Was het een moment van rust, in de chaos van de dagen die er waren. Was het een moment van schrijven, van me af schrijven. Maar bovenal was het een moment van zoeken in Gods Woord, van zoeken naar woorden van hoop voor de dagen die komen.

En als ik iets heb geleerd de afgelopen jaren, dan is het wel dit: we staan in een traditie, we staan in een rij van helden die ons zijn voor gegaan. En dat mag je hoop geven, dat mag je houvast geven, ook in de dagen die komen. Om je vast te klampen aan Christus, aan je Vader, die je tot hiertoe gedragen heeft. Die trouw is geweest en die je nooit heeft losgelaten. Die voor jou is gestorven én die leeft!

En als je soms, door alle stemmen van deze wereld, niet weet wat je moet zeggen, niet weet wat je moet bidden, grijp dan naar de gebeden die al eeuwenoud zijn.

In een tijd van twijfel en verlies gaven de gebeden van de kerk Tish Warren, een priester in de Anglicaanse kerk in Amerika, grond onder de voeten:

‘Ieder gebed dat ik ooit gebeden heb, is deels een belijdenis geweest: “Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp.” Dat was mijn gebed, terwijl ik de versleten woorden van de completen bad.

En de kerk antwoordde temidden van mijn zwakheid, met haar oude stem:
“Hier zijn een paar woorden. Bid ze.
Ze zijn sterk genoeg om je te dragen.
Ze zullen je helpen in je ongeloof.”’

(Tish Warren, Bidden in de nacht)

Tish Warren bad de completen, de nachtgebeden van de kerk. Misschien pak jij wel elke ochtend je Bijbel erbij, of elke treinreis een Zij Lacht-overdenking. Door mee te gaan in het ritme van liturgie, misschien wel tegen alle ongeloof in, geloof ik dat je woorden worden gegeven. We staan in iets groters, we leven omdat God trouw is. En ik hoop dat dat je rust mag geven, en kracht, voor alle dagen die komen.