Geen prestatie zonder relatie

‘Ik ben Tjakeline, 24 jaar. Ik werk nu een jaar als pedagogisch medewerker op een buitenschoolse opvang, daarvoor studeerde ik Pedagogiek. Naast mijn werk houd ik van lezen en wandelen.’ Wat weet je nu van mij? Weet je nu wie ik ben, of wat ik doe? 

Natuurlijk, een kort voorstelstukje bovenaan zo’n overdenking is niet genoeg om mij helemaal te leren kennen. Maar hoe stel jij je aan iemand voor? Het valt me op dat we vaak gericht zijn op wat we doen, ons werk en onze hobby’s. Maar zijn we nog nieuwsgierig naar wie de mensen om ons heen zijn? En weten we zelf eigenlijk wie we écht zijn? 

Prestatiemaatschappij  

We leven in een prestatiemaatschappij. Op Instagram en andere sociale media laten we (al dan niet perfecte) plaatjes zien van ons leven en onze prestaties op werk- of privégebied. 

Het leven is maakbaar: maak de juiste keuzes en je wordt gelukkig. Dit legt een enorme druk op wat we doen. Maken we immers de verkeerde keuze, dan falen we en dat is dan onze eigen schuld. 

Misschien schrijf ik het hierboven ook wel heel zwart-wit op. Toch denk ik dat je er iets van herkent. De druk om te presteren, om jezelf te bewijzen. Om je identiteit uit je prestaties te halen en zelf de controle te willen nemen. 

Ik herken het in ieder geval wel. Hoe vaak wil ik mezelf niet bewijzen door wat ik doe. Ik stel hoge eisen aan mezelf en ben teleurgesteld in mezelf als ik faal door niet aan die eisen te voldoen. 

God in de prestatiemaatschappij 

Hoe heeft dit invloed op mijn relatie met God? Als ik niet oppas, zie ik verlossing als een eindeloze herhaling van zonde-verlossing-zonde-verlossing. Maar: wat is zonde eigenlijk? Vroeger leerde ik dat zonde verkeerde dingen doen  is, niet doen wat God wil.  

Zie je hoe in dit denkbeeld ook de nadruk ligt op prestaties, net als in de maatschappij en in mijn eigen leven? 

Ik ging hierover nadenken en las in dat proces het boek ‘Leven na de genadeklap’ van Arie de Rover. Hij beschrijft dat wij leven in een maatschappij van ‘voor wat hoort wat’. Een ruilhandel. Bijvoorbeeld je werk: in ruil voor jouw prestatie (werk) krijg je een beloning (salaris). Zo werkt dat nu eenmaal in de maatschappij. Maar werkt dit ook voor God zo? 

Arie de Rover beschrijft dat we onze identiteit vaak halen uit omstandigheden (werk, familie, geld, religie, gezondheid). Deze omstandigheden kunnen echter wegvallen. En wat blijft er dan nog over? 

God – met zijn onvoorwaardelijke genade, dwars door onze prestatiedrang heen.  

God – de onuitputtelijke bron van liefde waarop wij onze identiteit mogen bouwen.  

Wie je bent  in Christus: zijn geliefde kind, dat is waar het om draait. 

In dat licht is zonde niet: verkeerde dingen doen, maar God niet op nummer 1 zetten. In plaats van je identiteit in God vinden, je identiteit halen uit je omstandigheden. 

De bevrijding uit de prestatiemaatschappij 

Zie je de verschuiving? Van een voorwaardelijke ruilhandel naar onvoorwaardelijke genade.  Van de eindeloze vicieuze cirkel van zonde naar verlossing en weer opnieuw naar een God die een relatie met je aan wil gaan. Telkens weer als jij je verliest in prestaties en je eigen hoge eisen, wil Hij dat je je overgeeft aan Hem. Hij is het die je opvangt en die jou je identiteit geeft. 

In Efeze 2 staat het zo: 

Want uit genade bent u zalig geworden, door het geloof, en dat niet uit u, het is de gave van God; niet uit werken, opdat niemand zou roemen. Want wij zijn Zijn maaksel, geschapen in Christus Jezus om goede werken te doen, die God van tevoren bereid heeft, opdat wij daarin zouden wandelen. 
– Efeze 2:8-10 (HSV)

Geen prestatie zonder relatie. Niet: presteren om een relatie met God te verdienen, maar presteren uit dankbaarheid voor Gods oneindige liefde en onvoorwaardelijke genade. 

Niet presteren om aan jouw eigen verwachtingen te voldoen, of die van de maatschappij, of die van God… maar je overgeven aan Hem en je telkens weer aansluiten op de bron van onuitputtelijke liefde en genade. Van daaruit je leven leven en de dingen doen die op je pad komen. 

Ik besef dat ik misschien 10 stappen te snel ga in deze overdenking. Want maak je maar eens los van die focus op prestaties. Geef de controle maar eens uit handen.

Dat is een proces, elke dag weer. Met vallen en opstaan. Maar onthoud: God vangt je op als je valt – met zijn onvoorwaardelijke liefde. 

Aan de slag!  

Ook dit onderdeel van de blog kan voelen als druk om te presteren.  

‘Oh, nu moet ik toch iets doen!’ Weet dan dat Gods genade en liefde vooraf gaan aan welke prestatie van jou dan ook. 

Ga voor de spiegel staan. Kijk naar jezelf en zeg tegen jezelf: ‘Ik ben [vul hier je naam in] en ik ben een kind van God. Zijn liefde gaat vooraf aan wat voor prestatie van mij dan ook. Wat er ook gebeurt, ik ben veilig in zijn armen.’ 

Ik bid je toe dat je dit elke dag weer tegen jezelf mag zeggen en dat het je troost en kracht geeft voor een leven in relatie met God. 

Luister ook naar het lied ‘In over my head’ van Bethel Music. 

‘…then you crash over me and that’s where you want me to be.’ 

God wil dat jij je overgeeft aan Hem. Als jij het niet meer weet, verstrikt in het web van je eigen prestaties en perfectionisme, is God daar met zijn onuitputtelijke liefde en onvoorwaardelijke genade. 

Schrijfster
Deze gastblog is geschreven door Tjakeline Nanninga. Tjakeline is pedagogisch medewerker op een buitenschoolse opvang, maar is bovenal dag in dag uit op zoek naar wie zij is als geliefd kind van God. Zij lacht van een tekst zonder spelfouten, een mooie (strand)wandeling en het lezen van een goed boek. 

Naar: ‘Leven na de genadeklap’ – Arie de Rover