En ze kwam niet meer terug

“Op 22 maart 2016 overleed de liefde van mijn leven tijdens de aanslagen in Brussel. Sindsdien probeer ik mijn kinderen te laten geloven in de goedheid van de wereld. Ik wil ze liefde meegeven. Het is een uitdaging om een zo gelukkig mogelijk mens te zijn. Ondanks wat er is gebeurd wil ik blijven geloven in de mensheid.” – Mohamed El Bachiri (RTL Late Night)

Op 22 maart 2016 vonden de vrouw van Mohamed El Bachiri en 34 anderen onschuldige mensen de dood. Zomaar uit het leven gestapt. De een op weg om de reis van zijn leven te maken die bij het startstation al eindigde, terwijl de ander bezig was met het opbouwen van een carrière en onderweg de metro niet meer kon verlaten. Het zijn verschrikkelijke verhalen. Het is niet voor te stellen dat het plan dat jij met je leven hebt ineens als een kaartenhuis in elkaar valt, door één schot. Maar niet alleen jij, ook familie, vrienden en collega’s moeten ermee zien te leven dat hun beste vriend, broer, zus, zoon of dochter dood is geschoten door een terrorist. Een jaar geleden was het vorige week dat dit drama plaatsvond.

En niet alleen deze aanslag spookt door ons hoofd. Een paar dagen geleden werd Londen opgeschrikt door een man die op de menigte in reed. Een terroristische daad. De cijfers: Vijf doden, meer dan vijftig gewonden. Het is niet voor te stellen. Maar wij zijn er nog. Wij gaan door met ons leven, terwijl het voor anderen abrupt is geëindigd. Ik hoor anderen om me heen zeggen: ‘Wacht maar, Nederland is de volgende.’ Terwijl ik nee schud, denk ik dat niet. Wat als dat echt waar is? Maar God beschermt ons toch? Zal het binnenkort dan ook klaar zijn? Het antwoord is dat we het niet weten.

Wij mensen maken er een puinhoop van. Er zijn oorlogen over de hele wereld en veel mensen worden doodgeschoten zonder dat ze ook maar iets van hun leven gemaakt hadden. Als christenen zullen we het niet makkelijk krijgen. We zullen hobbels en obstakels vinden op ons levenspad maar uiteindelijk zal Gods weg de kant van de hemel op wijzen. Als we maar op Hem vertrouwen. Hoe moeilijk het ook is, zoals het volk Israël door de woestijn trok naar het beloofde land, zijn we op weg naar Gods koninkrijk. Maar hoe dichtbij of ver weg we nog zijn, weet alleen God. Dus laten we er alsjeblieft een feestje van maken op aarde en iedereen vertellen over Gods liefde. Je weet nooit wanneer het levenspad van jouw beste vriend of vriendin ophoudt. Straks heb je Hem niets kunnen vertellen van Gods grote liefde?

Laten we hopen dat een groot deel van de overledenen bij God mochten komen en nu een fijn en vredig leven hebben in de hemel.

Aan de slag!
Het is raar om hiermee aan de slag te gaan. Eigenlijk geef ik je ook geen bemoediging mee vandaag maar een besef van wat er zich afspeelt in de wereld. Want wat leven we in een harde wereld. Ik wil je vragen naar het volgende lied te luisteren en even stil te zijn voor God. Denk aan die honderden mensen die niet verder mochten leven en aan alle nabestaanden. Wees stil.

Deze overdenking is geschreven door onze oud-schrijfster Melanie. Melanie is een enthousiaste 21-jarige student Media, Informatie & Communicatie die op zoveel mogelijk verschillende manieren haar passies en talenten wil inzetten voor het Koninkrijk van God. Van het schrijven van blogs, verhalen en gedichten tot zingen en gitaar spelen voor de Koning. Zij Lacht van een prachtige regenboog, de zon die elke dag weer opkomt, goede gesprekken, fijne vriendschappen en het maken van muziek.