Een wolk van getuigen

De tribune zit stampvol mensen. Van alle kanten klinken er aanmoedigende kreten. Ze zijn bedoeld voor de deelnemers op de loopbaan. Een van die deelnemers ben jij. Je rent. Je rent voor je leven. Het geluid van de tribune raakt verstomd in je oren. Het enige wat je nog hoort is je eigen hoge ademhaling. Je kijkt om je heen: vlak naast je zie je gefocuste gezichten. Toch rent niet iedereen meer enthousiast. Er zijn er ook die achterop zijn geraakt, om welke reden dan ook. En aan de kant hangen enkelen die het hebben opgegeven. “Je gaat het toch niet halen!”, roepen ze je toe. “Kom even uitrusten bij ons, dat kan toch geen kwaad?”

Eerlijk? Hun aanbod klinkt verleidelijk. Misschien had je verwacht dat deze tocht makkelijker zou zijn. Hahaha, zo naïef. O ja, er zijn stukken op de loopbaan met een prachtig uitzicht, en samen rennen schept een bijzondere band. Maar de wedloop zelf? Alles behalve makkelijk. Je kunt bijna niet meer, en komt amper nog vooruit. Je kunt niet… Baf! Zie je wel, daar ga je: recht op je snufferd.

“Hee! Kijk me aan!”, klinkt een stem vanuit de verte. Je hoofd voelt als een blok beton, maar je raapt je krachten bijeen en kijkt omhoog, recht in de ogen van… Abraham! Hij is opgestaan van de tribune: “Ik weet hoe moeilijk de weg kan zijn, maar houd vol. Hoor je me?” Je knikt. Je hoort hem wel, maar tja… hij is Abraham; daar durf je jezelf niet mee te vergelijken. Jij. Kunt. Dit. Niet.

Overwinnen door geloof

“Hee, hee, luister!” Weer een stem. Je draait je hoofd wat naar rechts. Het is Jozef: “Weet je hoe vaak ik, net als jij, dacht dat ik niet meer verder kon? Toen ik in de put zat bijvoorbeeld – o, wat voelde ik me daar zwak.” Jozef draait zich om, en slaat de man achter hem op zijn schouders. Je ziet meteen dat het Petrus is. “En we zíjn ten diepste ook maar zwak, toch kerel? We konden hier niet zelf komen. Niet in eigen kracht tenminste.” Petrus knikt, zichtbaar ontroerd. “Maar je hóeft het ook niet zelf te doen”, zegt hij. “Richt je ogen op het einddoel. Door geloof overwin je. 

Er wacht u, die door Gods kracht wordt beschermd omdat u gelooft, in de hemel een onvergankelijke, ongerepte erfenis die nooit verwelkt. (…) Verheug u hierover ook al moet u nu tot uw verdriet nog een korte tijd allerlei beproevingen verduren. 
– 1 Petrus 1:5-6 (NBV)

Bizar misschien, maar deze woorden moedigen je aan om weer overeind te krabbelen. Maar meteen als je staat, begin je weer te twijfelen. Je benen trillen, je voeten zijn zo moe, je armen voelen aan als lood. Ga je dit echt doen? Ga je dit serieus echt doen? Nog eenmaal kijk je naar de tribune, zoekend naar dat laatste zetje in je rug. Ineens vallen je ogen op haar: mama.

Jullie ogen kruisen elkaar. Ze zegt niets, ze vouwt alleen haar handen. Langzaam, duidelijk zichtbaar. En dan weet je het weer, hoe ze al die avonden jouw naam noemde in haar gebeden. Dan weet je weer hoe ze met tranen in haar ogen vertelde dat God Zelf voor jou zal pleiten (Romeinen 8:34).

Nieuwe kracht

Je haalt adem. Je voelt hoe het Woord nieuwe energie door je lichaam laat stromen. Alsof je kracht hernieuwd wordt. Je scherpt je blik, zodat je focus weer komt te liggen op de Man Die aan het eind van de lange loopbaan staat. Hij staat er nog steeds, met open armen. Naar Hem moet je toe, daar ga je weer.

“Welnu dan, laten ook wij, nu wij door zo’n menigte van getuigen omringd worden, afleggen alle last en de zonde, die ons zo gemakkelijk verstrikt, en laten wij met volharding de wedloop lopen die voor ons ligt, terwijl wij het oog gericht houden op Jezus, de Leidsman en Voleinder van het geloof.”
– Hebreeën 12:1-2 (HSV) 

Aan de slag!

Luister Opwekking 554: Ik loop de wedloop.