Een lied temidden van moeheid

Uitgeput plof ik neer op het blauwe bankje in de bus. Op ben ik. He-le-maal op. Buiten flitsen de hoge panden voorbij. Maar door mijn hoofd flitsen flarden van de dag. Brutale kinderstemmen, nare gesprekken, vervelende opmerkingen en een onafgewerkte to-do list komen voorbij. Ik staar opzij. In de weerspiegeling van het raam zie ik mezelf zitten. Onderuitgezakt. Hangende schouders. Een lege blik.

De bus stopt. Ik hijs mezelf omhoog en stap uit. Mijn benen zijn traag en mijn hoofd is zo moe. Op dat moment komt er een lied in mijn gedachten. Een lied dat ik al ken sinds mijn kindertijd.

Kom tot Mij allen die vermoeid en belast zijt
Kom tot Mij en Ik geef U rust
Neem Mijn juk op u en leer van Mij
Want Ik ben zachtmoedig en nederig van hart
En gij zult rust vinden voor uw ziele
Want mijn juk is zacht en mijn last is licht.
– Mattheüs 11: 28-29 (SV)

Er prikken tranen achter mijn ogen. Ja ja, ik weet het. ‘t Zijn overbekende woorden. Maar soms kloppen overbekende woorden ergens op een muur in je hart, vinden ze voeten om rond te dansen door de gangen van je ziel. Precies op het juiste moment.

Kom tot Mij

Ik weet niet wie jij bent. Misschien heb jij vannacht onrustig geslapen en ben je nog totaal niet uitgerust. Misschien sleep jezelf vooruit terwijl je met tegenzin naar je werk gaat. Of je leest deze overdenking aan het eind van een lange dag. Je bent moe. Opgebrand.
Sluit even je ogen en zie hoe Jezus jou wenkt. Hij staat midden in de chaos en zegt: Kom bij Mij.

Maar mijn bus vertrekt over 10 minuten… – Kom!

Maar ik heb straks een vergadering… – Kom!

Maar ik val bijna in slaap… – Kom!

Maar ik heb een rotdag achter de rug… – Kom!

Het lijkt simpel. Gewoon komen. Maar als het puntje bij paaltje komt, is het best moeilijk. Zusters in het klooster weten er alles van. Als het getijdengebed begint, moeten ze alles letterlijk loslaten om naar de kapel te gaan. Ik vraag me af hoe ze dat doen.

Misschien kunnen ze loslaten, omdat ze weten hoe waardevol het is om bij Jezus te zijn. Bij Jezus hoef je niets. Je hoeft jezelf niet te bewijzen, je hoeft niet te laten zien wat voor een goede christen je probeert te zijn. Niets hoef je uit te leggen of te vertellen. Je hoeft alleen maar te ademen. Je mag gewoon ontvangen. Rust. En vrede. Vrede gaat dieper dan rust. Rust is tijdelijk en wordt zo weer van je afgenomen. Vrede is eeuwig, zit diep in je hart.

Jezus neemt elk zwaar juk van je af. Elk hard woord. Elke vernederende blik. Welk juk draag jij? Misschien is het de schaamte die je met je meesleept. Misschien zijn het de verwachtingen van anderen. Verwachtingen waar jij niet aan kan voldoen. Of zijn het littekens. Harde, bobbelige plekjes in je hart en onder je huid. Pijn en butsen en krassen en vragen waar je geen raad mee weet.

Jezus knielt voor je neer. Hij strijkt de haren uit je gezicht en biedt nederig aan om jouw juk te dragen. Naar het kruis toe. Zachtmoedig als Hij is, streelt Hij je overbelaste schouders. Hij legt zijn voorhoofd tegen het jouwe en voelt jouw verdriet, huilt met je mee. Hij neemt het hele gewicht van je juk op zich. En fluistert: toe maar, geef maar. Laat het maar los.

Ik laat de woorden uit de tekst tot mij doordringen. Langs de hoge huizen sta ik even stil. Ik kijk naar boven. Even vertragen. Even bij God uitpuffen. De avondlucht kleurt langzaam roze.

Ik kom op adem. Eindelijk.

Aan de slag

• Neem 5 minuten de tijd om te ontspannen. Hoe? Loop bijvoorbeeld een ommetje. Ga even liggen op de bank. Of sluit je ogen en luister naar dit lied.