Durf op te geven

Opgeven, we vinden het zo moeilijk. Want opgeven is een teken van falen. Het is niet gelukt, ondanks mijn inzet en harde werken. Ben je aan het struggelen met je baan, in je relatie, in een commissie, wat dan ook? Dan moet je dit misschien lezen. Durf op te geven. 

Afgelopen jaar ben ik verhuisd naar Brussel, vanwege het werk van mijn man. Ik ben freelance schrijver, maar wilde toch wat meer in contact komen met mensen en me op andere gebieden ontwikkelen. Zodoende ben ik Nederlandse les gaan geven aan Franstalige Belgen. Hilarisch.
Ik heb geen enkele ervaring met lesgeven, maar ja, ik ken de taal als geen ander, heb een bovengemiddeld taalgevoel en hm, zo moeilijk kan het toch niet zijn? Dus ik raapte mijn moed bij elkaar, kreeg wat input van mijn collega’s, zocht wat ideeën op via Google en stapte richting het bedrijf waar ik die Belgen eens onze mooie taal zou leren – zonder Samson & Gert-accent.  

Maar het ging niet. Juffen en docenten die dit lezen: sorry, ik heb het lesgeven onderschat. Soms ging het per ongeluk goed en kreeg ik het idee dat mijn leerlingen iets opstaken, maar te vaak stond ik met mijn mond vol tanden. ‘Hoe weet je of het ‘zijn’ of ‘hebben’ is bij het voltooid deelwoord?’ ‘Wanneer komt er een ‘s’ tussen samengestelde woorden als belastingverlaging of meningsverschil?’ ‘Waarom verbeter je geen fouten als we praten?’ Eeeh, tja. Geen idee.  

Ik begon op te zien tegen m’n lessen. Tijdens het kopiëren vooraf hoopte ik dat die ene kritische persoon niet zou komen opdagen. Of gewoon niemand. Alhoewel dat ook weer een teken zou zijn dat ze mijn lessen niet leuk vinden. Aargh! Ik bleef mezelf maar met tegenzin naar die lessen slepen, en reageerde mijn frustraties en angst af op mijn man en omgeving. 

Opluchting 

Knopen doorhakken is geen talent van mij. Ik ben altijd bang dat ik de verkeerde beslissing maak, dat ik achteraf spijt krijg. De vraag ‘koffie of thee?’ vind ik al ingewikkeld. Zo ook hier. Ik durfde niet te stoppen. Want ja, dan komt er toch een gat in mijn agenda. Ik heb even geen baan, en dat is niet cool. En bovendien: ik zou iets opgeven, terwijl ik nog ‘onderweg’ ben. Heeft God mij niet juist hier geplaatst met een doel?  

Thank God ben ik met een man getrouwd die me enorm ondersteunt. Laatst zei hij: ‘Eline, je bent nu al maanden aan het twijfelen of je door moet gaan. Durf nu eens de knoop door te hakken. Ik ga het niet voor je doen. Maar ik denk dat je zelf wel weet wat het beste is.’ Alleen toen ik dat hóórde voelde ik al zo’n opluchting.  

Een vriendin wees me op dit artikel in de Volkskrant, waarbij een kledingontwerpster vertelt hoe ze is afgeweken van de gebaande paden. ‘Sindsdien heb ik vaak gedacht: ben ik niet weer te veel bezig met wat níét lukt? Moet ik dat niet opgeven en focussen op wat wél goed gaat? Ik ben van nature een twijfelaar, maar zo’n afwijkende beslissing durven te nemen heeft me veel zelfvertrouwen gegeven.’ 

Wat een eyeopener! Focussen op wat wél goed gaat. Op de dingen die je wél kunt, waar je wel energie van krijgt. Dat geeft zelfvertrouwen en brengt ons verder. 

Staak de strijd 

Maar hoe moet ik het zien in het grotere plaatje, Gods doel met mij? Moeten we niet doorgaan op de weg waar we zijn geplaatst? Ik vind dat een moeilijk thema. Maar toen las ik Psalm 46, een van m’n lievelingspsalmen. Door die hele Psalm klinkt de macht van God. Hij is een toevlucht, een vesting, de Heere van de legermachten. Hij hoeft zijn stem maar te laten horen en de aarde smelt weg.  

Die machtige God heeft ook mij op het oog. In vers 10 staat: ‘Geef het op en weet dat Ik God ben.’ In de NBV staat ‘Staak de strijd.’ Waar wij panisch onze ballen in de lucht proberen te houden, vertelt Hij ons dat we het aan Hem mogen geven. Het is niet onze strijd. We hoeven niet alles te doen, en al zeker niet perfect. Het enige wat we moeten doen, is onszelf aan God overgeven en vertrouwen op Hem en zijn weg met ons. We mogen opgeven. Dat kan letterlijk zijn – een bepaalde taak – maar ook figuurlijk – we hoeven onszelf niet kapot te piekeren om een oplossing. God will take care.  

Failing forward 

Ik luisterde laatst een podcast waarin iemand iets zei zoals: ‘Mán, wat ben ik blij dat ik niet met mijn eerste vriendje ben getrouwd. Het is zo bevrijdend als je erkent dat fouten maken juist iets is om te vieren.’ Ze noemde het ‘failing forward’. Ik vond het een heerlijk relativerende gedachte. We hoeven niet alles in één keer perfect te doen. Juist door ‘foute’ keuzes weet je waar je wél naar op zoek bent. En daarbij: God doet alle dingen meewerken ten goede (Romeinen 8:28).  

Uiteindelijk durfde ik op te geven en heb mijn baan als docent opgezegd. Ik neem deze ruimte om me te focussen op de talenten die ik van God heb gekregen en waar ik wél energie van krijg. Misschien maak ik volgende week wel weer een keuze waar ik achteraf spijt van heb. Maar zolang ik weet dat het niet mijn gevecht is, maar dat van God, is het goed.  

Aan de slag!  

• Luister het lied ‘Sprong in het diepe’ van Matthijn Buwalda 
• Bid om moed en wijsheid – en misschien dat ene zetje in de rug – om een knoop door te hakken 
• Durf op te geven. Weet dat God God is!  

Schrijfster
Deze overdenking is geschreven door gastschrijfster Eline van Lindenberg.