Door alle tijden heen belijden wij het geloof

Ik mocht er weer zijn, met mondkapje en al de maatregelen in acht nemend. Ik mocht er weer zijn, in de kerk. De laatste keer dat ik er was geweest was in september. Het was een late zomeravond, we vierden het avondmaal en het licht viel de kerk binnen. En met het licht kwam ook de rust en de stilte. En nu was ik er weer. Ruim 7 maanden verder. Het begon te schermen en het beetje licht wat er nog was viel in de kerk. En ik dacht, laat mij hier maar even zitten.

Laat mij hier maar even zitten. Hier, in deze oude kerk in hartje Amsterdam. Hier is de stilte, hier is het goed. Ik dacht na over de laatste keer dat ik er was geweest. Daarna was de kerk opnieuw op slot gegaan, en ging het op zondag alleen open voor de dominee en wat mensen van de techniek. Wij keken mee online. Je herkent het vast wel.

Laat mij hier maar even zitten, dacht ik. En terwijl de dominee de dienst begon en beleed dat onze hulp en onze enige verwachting van God, werd ik ontroerd. Want hoeveel iedereen online was de afgelopen weken ging toch het kerkgebouw open. En kwam hier week in week uit voor nauwelijks mensen een dominee. Hoe bizar eigenlijk?

Ik bedacht me, bizar mooi eigenlijk. En de woorden die de dominee verderop in dienst beleed, vertaalden mijn verwondering. “Wij belijden samen met de kerk van alle tijden en alle plaatsen ons christelijk geloof.” Wat een verbondenheid. En ik dacht aan al die mensen die ons zijn voorgegaan. Hier in Amsterdam, maar ook veel verder weg. Met elkaar belijden we het en gaan we door alle tijden heen.

Alles verandert. Maar dit blijft en dit houdt stand.
Jezus is trouw en blijft voor Eeuwig dezelfde.
En dus mogen we,
hoe onze situatie onze situatie ook is,
meedeinen op het ritme van de liturgie.
En meezingen met het loflied op Gods genade.

Een kerkdienst houden voor weinig mensen, terwijl de rest online zit. Het lijkt misschien dwaas. Maar door alle tijden heen is God onze veilig vesting. Daar moeten we het zoeken en daar alleen is het vinden. Hoe de situatie ook is, en al moet het vanuit huis en gaat de kerk alleen maar open voor een dominee. De liturgie gaat door, de diensten gaan door en bovenal God gaat door.

Ik wil je eigenlijk maar één tekst meegeven vandaag. Een tekst uit psalm 46. “God is voor ons een veilige schuilplaats, een betrouwbare hulp in nood. Daarom vrezen wij niet, al wankelt de aarde en storten de bergen in het diepst van de zee.”

Zing maar mee met het loflied op Gods genade. Want God in onze veilige vesting, een betrouwbare hulp in nood. En daarom: vrees niet. Het wordt je gezegd, vandaag. En ook snap je er helemaal niets van, zing dan maar zachtjes mee.

Door alle tijden heen mogen wij het geloof belijden. Nee, niet dat die tijden makkelijk zijn. Tijden, het staat er in het meervoud. Tijden, dat is dus je hele leven, met alles wat daar is. De tijden van lachen, de tijden van huilen, de tijden van opbouwen, de tijden van breken, de tijden van baren, de tijden van sterven.

Samen met de kerk van alle tijden en van alle plaatsen mogen we het belijden.

Aan de slag!

Toen ik erbij stil stond dat de kerk altijd doorgaat en dat we het geloof blijven belijden, verwonderde mij dat. Wat doet het met jou en wat betekent het voor jou dat door alles heen God doorgaat met zijn werk? Ook al zie je dat misschien niet? Hoe zou jij ‘de tijd’ van je leven nu omschrijven? En hoe kijk je naar de tijden die zijn geweest? Breng je tijden vandaag in gebed bij God, en geloof – dwars door alles heen – dat God een veilige vestiging is. Een betrouwbare burcht in nood. En daarom: vrees niet!