De dubbele genezing van de bloedvloeiende vrouw – deel 2

Verbijsterd draait ze zich om. Haar handen beven, haar ogen staren naar de grond. Terug gaat ze, tegen de horde mensen in. Ze voelt nog steeds de stof van Jezus’ kleren, die ze net heeft aangeraakt. En ze voelt ook nog steeds dat hemelse gevoel, diep in haar buik. Ze is genezen! Ze is gewoon genezen! Toch wil ze hier zo snel mogelijk weg. Stel dat iemand haar ziet…! Dat wil ze niet. Onzichtbaar moet ze zijn. Dat is haar plaats. Nooit zal dat meer veranderen.

Maar dan – een stem:  “Wie heeft Mijn kleren aangeraakt?” Stokstijf blijft ze staan. De moed zakt haar in de schoenen. Ze is betrapt. Hij heeft het vast gevoeld, dat er kracht van Hem uit is gegaan. Nu is ze erbij.

Bevend draait ze zich om. Haar handen krijgt ze niet meer onder controle, haar benen evenmin. Voorzichtig kijkt ze op en ziet zijn ogen. Die ogen… Liefdevolle, lotbewogen ogen. Zijn ogen dwalen langs de mensen, glijden over alle hoofden… totdat ze in de hare haken.

Hij weet het, schiet het door haar hoofd. Hij weet dat ik het ben. De menigte om haar heen wordt ongeduldig. Zal ze wegrennen? Ze is genezen, dat is alles wat ze wilde… Toch? Of is er méér wat ze wil? Zijn het zijn ogen die haar dichterbij doen laten komen? Hoe dan ook: haar knieën willen niets anders dan buigen.

Voordat ze het weet ligt ze voor Hem op de grond. Hortend en stotend komt het eruit. Hoe ze twaalf jaar geleden ziek geworden was en bloedvloeiingen had gekregen. Bloedvloeiingen die sindsdien nooit waren gestopt.

Dat ze dokters had geraadpleegd – dokters die het beste met haar voor hadden en die haar probeerden te genezen. Maar het bloeden was alleen maar erger geworden. En ze was ook bij dokters terechtgekomen die niet goed voor haar waren geweest, dokters die haar het vertrouwen in mensen hadden ontnomen. Waaraan ze alles wat zij bezat, had uitgegeven. Twaalf jaar lang was het bloeden doorgegaan, was ze geïsoleerd geraakt van mensen, was het pijn gaan doen totdat ze niet meer zonder pijn kon lopen.

Zomaar deelde ze haar diepste gevoelens met Hem, de Onbekende, die toch niet meer zo onbekend leek. Haar verdriet. Haar zonden. Alles. De volle waarheid. Ook dat ze gekomen was – stiekem, terwijl ze onrein was. Dat ze Hem aangeraakt had en op dat moment voelde dat ze genas. Hij onderbreekt haar geen moment. Ze voelt dat Hij luistert – niet half, vluchtig maar ingespannen, zoals nog nooit iemand naar haar gevoel had geluisterd.

Als alles eruit is, knielt Jezus voor haar neer. Hij neemt haar gezicht in zijn handen en zegt: “Dochter…”

De tranen biggelen over haar wangen. Opeens beseft ze dat ze dáárnaar op zoek was al die tijd. Dat ze dáárnaar had gesnakt, nog dieper naar had gesnakt dan naar lichamelijke genezing. Dat iemand haar dochter noemen wilde. Dat Iemand het waagde om zich niet voor haar te schamen.

Hij zegt nóg meer: “Uw geloof heeft u behouden. Ga heen in vrede en wees genezen van uw aandoening.” Welke aandoening? Denkt ze heel even. Dat ik zo lang bloed verloor of dat ik zo lang ontheemd was? Hij helpt haar overeind. Zwevend op zijn woorden keert ze terug naar huis.

Aan de slag!

Haal deze geschiedenis dichtbij jouw leven door middel van de volgende vragen:

1. Houd jij er ook niet zo van om in de schijnwerpers te staan? Jezus draait zich naar jou toe en zegt: ‘Kom tevoorschijn.’ Hij zal je niet in het openbaar voor schut zetten. Hij wil je juist in zijn armen sluiten. No matter what you’ve done.
2. Wat zou jij lezen in Jezus’ ogen als Hij in die van jou kijkt, denk je? Of: hoop je?
3. Dochter… Zo noemt God de Vader jou ook. Wat betekent het voor jou dat God jou zo ziet en aanspreekt?

Wil je gebruik kunnen blijven maken van onze gratis overdenkingen? Steun ons werk dan met een eenmalige gift! Onze dank is groot.

[paytium name=”Zij Lacht” description=”Donatie” button_label=”Yes, ik steun Zij Lacht!”]
[paytium_field type=”dropdown” label=”Bedrag” options=”5/10/15/20/50/100″ options_are_amounts=”true” /]
[paytium_total /]
[/paytium]