De berg op – waarom het zoeken van de stilte zo belangrijk is

We hebben allemaal van die momenten waarop we er even geen zin meer in hebben. Je weet niet wat precies het probleem is, maar de beste oplossing lijkt te bestaan uit een pyjama, een dekentje, chocola en niet te veel verantwoordelijkheden. Mijn man en ik hadden zo’n week nadat we terugkwamen van vakantie en kwamen er zelf niet helemaal uit. Tot ik gefrustreerd in de auto zat en God tot me sprak met de oplossing en ik opeens besefte hoe simpel en tegelijkertijd moeilijk dat was. Want de theorie van stilte is heel mooi en logisch, maar de praktijk is vaak best moeilijk. En toch zo belangrijk, want het legt een basis die we harder nodig hebben dan we denken.

We kwamen net terug van vakantie en hadden allebei een kleine kater. Het was eind september en zouden we nu in de Verenigde Staten aan het werk zijn bij een kerk, om vervolgens verder te reizen naar verschillende volgende organisaties. Mijn man en ik zijn geschapen met een soort ‘reis-gen’ en de vakantie liet ons dat weer voelen. Mijn man had nog meer moeite met acclimatiseren dan ik. Hij was sip en leek bijna moeier als voor de vakantie. Ik werd daar dan weer gefrustreerd van en zo ging dat maar door. Tot ik naast hem in de auto zat en het echt voelde alsof God zei: Hij moet de berg op.

De berg op?

‘De berg op?! Wat bedoelt U?’ dacht ik. En toen herinnerde ik me opeens een klein zinnetje wat bijna bijzaak lijkt, maar toch erg veel zegt:

En toen Hij de menigte weggestuurd had, klom Hij de berg op om er in afzondering te bidden. Toen het avond was geworden, was Hij daar alleen.
– Mattheüs 14:23 (HSV)

Dit zinnetje staat tussen de wonderbare spijziging en het lopen op het water in. Twee grote, indrukwekkende verhalen die we veel horen. Maar Jezus koos ervoor om zijn vrienden het meer van Galilea al over te laten steken, zodat Hij alleen op een berg kon gaan zitten. Hij had ervoor kunnen kiezen om naar zijn huis te gaan en daar te gaan zitten, maar hij koos voor 100% afzondering. Waarom?

Je kamer in

Wat gebeurt er als je thuis bent en je besluit om stille tijd te houden in één van je kamers. Hoe lang heb je dan daadwerkelijke stille tijd? Hoelang duurt het voor je hoofd helemaal stil is, je niet nadenkt over de was die nog op je ligt te wachten of de rommel die je kinderen van hun kamer hebben gemaakt.

Hoe lang ben je nog met je hoofd op je werk, of aan het bedenken hoe je die moeilijke schoolopdracht gaat maken? En tegen de tijd dat je die rust in je hoofd hebt, is het dan eigenlijk alweer tijd om te gaan koken of heb je dan nog de tijd om echt Gods hart te gaan zoeken? Als ouders van 3 kinderen van 5, 3 en 1 jaar oud hebben wij dat niet. We kunnen met moeite 1 uur per dag inplannen waarbij een van ons stille tijd kan houden en dat is niet genoeg om tot dat punt van echte stilte en rust te komen en ons volledig op God te focussen.

Een hutje in het bos

Ik had dus het idee dat God zei dat Ramon de berg op moest, echte afzondering moest hebben en echt tijd met God moest spenderen. Toen ik erover nadacht was het best logisch: Jezus moest zijn discipelen en volgelingen leiden en zijn opdracht vervullen en dat was over het algemeen best rumoerig.

Hij had de tijd met God nodig om te weten wat Hij moest doen, hoe Hij het moest doen en wat zijn identiteit in dit alles was. Ramon als vader en echtgenoot moet mij en de kinderen leiden en zijn opdracht vervullen en dat is over het algemeen ook erg rumoerig (want: 3 jonge kinderen…). Hij heeft meer nodig dan misschien 3x per week 1 snel uurtje stille tijd om echt met God te kunnen overleggen wat hij moet doen, hoe hij dat moet doen en wat zijn identiteit is in dit alles. Dus boekte ik een huisje in het bos (bij gebrek aan bergen in Nederland) en bracht hem weg voor een nachtje alleen met God.

Hij kwam verfrist terug en had visie, identiteit en energie om de komende periode in te gaan. God had gesproken, en hij had zelf ook zijn hart kunnen onderzoeken en luchten. In de stilte hoorde hij zijn eigen gedachten en kon hij ze op een rijtje zetten.

Stilte is belangrijk

Wij hebben onze opdrachten in het leven. Soms houdt dat in het leiden van een gezin of team, soms houdt het in dat je verantwoordelijkheden draagt op je werk of voor je ouders. Meestal in onze omgeving op welke manier dan ook rumoerig. Het hoeft niet per se geluid te zijn, want ook een volle agenda of emotionele situaties veroorzaken rumoer in ons hoofd. Een nieuwe omgeving met geen andere taak dan alleen met God zijn kan helpen om onze focus echt op God te leggen. En vanuit die tijd met God komen we sterker terug, want dat is wat God doet. Jezus kwam terug en liep op zijn gemakje door een storm over water. Hoe tof zou het zijn als jij en ik terugkomen van onze tijd op de berg en dan de kracht en het geloof hebben om in een storm op water te lopen?!

Aan de slag!

• Hoe lang is het geleden dat jij ‘de berg op ging in afzondering’ om te bidden en met God te zijn?
• Plan in de komende 2 maanden een moment van 24 uur in, waarbij je afgezonderd bent en je een plekje in de natuur opzoekt om je te focussen op God.
  (Extra tip daarbij: veel mensen kennen wel mensen met een (vakantie)huisje, dus een rondvraagje kan je veel geld schelen. Kwam ik iets te laat achter… ;-))