Challah: een brood van herinnering en houvast!

Ik weet niet hoe het er bij jou thuis aan toegaat, maar ik heb, of eigenlijk maak, te weinig tijd om te bakken. Toch probeer ik iedere week challah te maken. Een brood dat wij nuttigen op vrijdagavond en de sabbat. Het is een simpel recept en een eenvoudig brood, maar met een diepe herinnering en fijn houvast.

Het eerste deel van het deeg

U moet van de eerstelingen van uw deeg een koek als hefoffer brengen. Zoals het hefoffer van de dorsvloer, zo moet u dat brengen. U moet van de eerstelingen van uw deeg de HEERE een hefoffer geven, [al] uw generaties door.
– Numeri 15:20-21 (HSV)

Toen het volk Israël aankwam in het beloofde land, kregen zij meteen een opdracht. Iedere keer dat er bij een gezin brood gebakken werd, moesten zij de priesters een eerste deel van het deeg geven. De priesters gebruikten deze stukjes deeg voor het dagelijkse hefoffer. Dat offer moest, net als het jaarlijkse hefoffer, van de dorsvloer komen. Net zoals na iedere oogst een deel van de eerste opbrengst naar de priester ging, zo moest ook een deel van ieder eerste deeg geofferd worden.

Challah: een herinnering aan de verlossing

Vandaag de dag maken wij elke vrijdag challah. Eenzelfde soort ritueel, waarbij een stukje van het eerste deeg wordt afgescheurd, gezegend en apart gelegd. Daarna bakken we de rest van het deeg tot brood. Het apart gelegde stukje wordt later verbrand op een grill of in een oven, als herinnering aan het hefoffer dat de priesters brachten.

Challah is daarnaast ook een herinnering aan de uittocht van Egypte. Veel vrouwen maken namelijk twee grote challah-broden. God gaf manna in de woestijn en specifiek op vrijdag gaf Hij een dubbele portie. Genoeg voor vrijdag én voor de sabbat. Hij gaf overvloed, zodat de sabbat echt een rust- en dankdag zou zijn.

Maar er is meer: misschien vier jij het Heilig Avondmaal in jouw kerk of gemeenschap. Vaak worden stukjes brood of matzes gebruikt. Het is een herinnering aan onze verlossing. Precies zo breekt mijn man een stuk van het challah af en zegent het. Het is een herinnering aan de tempeldienst, het manna en de grote verlossing. Daarna breekt hij dat ene stukje nog eens in tweeën en geeft mij daar een deel van. Als symbool dat wij door God bij elkaar gebracht zijn en daardoor één geworden.

Zo wordt ons lichaam, onze geest en ons huis meer en meer als een tempel: een plek van dankzegging en lofprijs voor God!

Challah: een houvast aan Gods liefde

En als de eerstelingen heilig zijn, dan het deeg ook, en als de wortel heilig is, dan de takken ook.
– Romeinen 11:16 (HSV)

Het bakken en eten van challah is ook een houvast. Dat geldt niet alleen voor Joden, maar zeker ook voor de Messiasbelijdende Joden en andere gelovigen.

In Romeinen 11 vraagt de gemeente zich af of God Zijn volk zal verstoten, omdat velen niet in de Messias geloofden. Paulus geeft het voorbeeld van de eerstelingen van het deeg. Dat stukje brood wordt afgezonderd voor God, waardoor de rest van het deeg heilig wordt: door God toegestaan voor gebruik.

De Messiasbelijdende Joden hebben een belangrijke taak voor de rest van het volk, maar God vergeet ook de anderen niet. God vergeet deze wereld niet. Dat is een houvast voor als ik om me heen kijk en me zorgen maak om al die mensen die nog niet de liefde van God hebben mogen of kunnen omarmen. Laten we ook aan hen denken als we dat kleine stukje brood tot ons nemen!

Een eenvoudig brood met zoveel betekenissen. We herinneren de offerdienst, het manna dat rijkelijk uit de lucht kwam vallen en onze Messias die alles gaf om ons te redden. Dit stuk brood, in verbinding met zaligmaking, met de zorg en liefde van God voor ons mensen. Het is een krachtige herinnering en een houvast voor de toekomst. God is ons niet vergeten en laat door dit brood zien dat Hij er nog steeds is. Er is een toekomst!
Bak je mee? Ik weet zeker dat God ook kan genieten van de heerlijke geur van vers gebakken brood. Doe het ter ere van Hem!

Aan de slag!

Lees Mattheüs 6:11. Wat betekent het ‘Onze Vader’ voor jou? En het gebed om dagelijks brood?