Blijf mij nabij

Heb je dat ook weleens? Je ligt in bed en de eerste zonnestralen schijnen voorzichtig door de gordijnen. Langzaam open je je ogen en je denkt: ‘Oei, vandaag wordt het een pittige dag.’ Misschien door iets wat je die dag moet doen, misschien iets wat je de dag ervoor al mee naar bed nam. Of misschien heb je niet eens een reden, maar voel je de zwaarte van de dag al op je schouders rusten.  

Zelf heb ik hier geregeld last van. En om mijn bed uit te stappen, voelt dan als een dagtaak op zich. Laatst was dit weer het geval. Ik heb er een gewoonte van gemaakt om op die dagen gelijk mijn oortjes in mijn telefoon te pluggen en dat ene lied aan te zetten. Dat lied dat mij zo nauw aan het hart ligt. Dat lied dat mij al al zo vaak de kracht heeft gegeven om door te gaan. ‘Blijf mij nabij.’ En terwijl ik mij uit bed hijs, stamel ik zachtjes diezelfde woorden: ‘Heer, blijf mij nabij.’ 

‘Heer, blijf mij nabij.’ 

Hij ís nabij 

Bij dit lied moet ik altijd denken aan Psalm 34:19.

‘De HEERE is nabij de gebrokenen van hart, 
Hij verlost de verbrijzelden van geest.’ 

Deze psalm is geschreven door David. Toen David deze psalm schreef had hij zojuist de stad Gath weten te ontkomen door zich als een waanzinnige voor te doen om niet gedood te worden door koning Achis. De zoveelste die hem dood wilde hebben (1 Samuël 21: 13-15). In die tijd was David constant op de vlucht voor koning Saul en moest hij vrezen voor zijn leven. ‘Gebroken van hart’ zal hij ongetwijfeld zijn geweest. Maar ondanks dit alles schrijft hij geen klaagzang, maar een lofpsalm. Ondanks deze moeilijk tijd kan hij zeggen dat God hem nabij is. Dat God hem niet heeft verlaten.  

David vraagt hier niet om Gods nabijheid, nee: hij is ervan overtuigd dat God al nabij ís. En natuurlijk is dat ook zo. Want wanneer de nood het hoogst is, zou God ons dan verlaten?  

Absoluut niet. Maar soms kan dat wel zo voelen. En op die momenten kan het gebed om Gods nabijheid juist de bevestiging zijn die je dan nodig hebt. Juist op de momenten wanneer het duister daalt en er geen licht meer straalt, wanneer hulp en en steun vanuit alle hoeken lijkt te ontvallen, mag je vragen om zijn nabijheid. Weten dat zijn genade jouw enig licht is in de duisternis. Ja, ook wanneer de dood, of misschien zelfs het leven genadeloos in je nek hijgt. En zelfs als Zijn genade, Jezus’ offer je troebel voor de ogen staat, mag je het bidden: ‘Houd, Heer Uw kruis op voor mijn brekend oog.’

‘Houd, Heer, Uw kruis op voor mijn brekend oog.’

Lieve vrouwen, zullen we het dan met elkaar zingen? Hardop of stilletjes in je hart. Als een gebed, een bevestiging, een verlangen vanuit het diepst van je hart. Voor jezelf of misschien wel voor iemand anders. 

‘Blijf mij nabij, wanneer het duister daalt. 

De nacht valt in, waarin geen licht meer straalt. 

Andere helpers, Heer, ontvallen mij. 

Der hulpelozen hulp, wees mij nabij.’ 

‘Ik heb U nodig, Uw genade is 

mijn enig licht in nacht en duisternis. 

Wie anders zal mijn leidsman zijn dan Gij? 

In nacht en ontij, Heer, blijf mij nabij.’ 

‘Houd, Heer, Uw kruis hoog voor mijn brekend oog. 

Licht in het duister, wijs de weg omhoog. 

Uw dag breekt aan, de schaduw gaat voorbij. 

In dood en leven, Heer, wees mij nabij.’ 

Aan de slag!

Luister de prachtige uitvoering van ‘Abide with me’ door Audrey Assad. 

Bronnen 
Abide with me – H.F. Lyte; vertaling W. Barnard, A.C. den Besten, J.W. van der Molen