Ben ik wel genoeg voor God en deze wereld?

Het was een dag vol zomeravonturen. En nu ineens… Stilte. Ik lig in het koele gras en staar naar een grootse en fonkelende sterrenhemel. Ik strek mijn hand uit en volg de sterrenbeelden. Ontelbaar. Onbereikbaar. Het welbekende gevoel bekruipt me: Wat ben ik eigenlijk klein. Ik ben al te onmachtig om alles in mijn eigen leven te overzien, laat staan dat ik ooit vat kan krijgen op deze grootste wereld! Of vat kan krijgen op de God van hemel en aarde. Kan ik eigenlijk wel iets betekenen voor andere mensen? Voor deze wereld? Mijn gebed klinkt als een fluistering: ‘Zie me, Heer. Draag me.’

Ken jij dat ook? Dat de grootsheid van de wereld je raakt. Al die vele miljarden levens. Het feit dat alle mensen die je op straat tegenkomt een eigen verhaal, eigen dromen en eigen moeilijkheden hebben. Of wanneer je geniet van Gods schepping, dat je je beseft dat God machtiger is dan je je kan bedenken dat Hij de hele wereld draagt en kleur geeft. Juist in het besef van Gods grote kracht voelen we ons soms extra klein. Juist in het zicht van een complexe wereld kunnen we betwijfelen of ons bestaan wel echt betekenis kan brengen aan anderen.

Probeer jij de wereld te dragen?

God gaf ons gaven om het leven te ervaren in alle opzichten. Om andere mensen te raken of te dienen met onze talenten. Maar is het allemaal wel genoeg? denk ik soms ontmoedigd. Want we zijn mensen met beperkte kracht, capaciteit en energie. We dragen de uitdagingen van de dag. We dragen de pijn of de vreugde van het moment. En we verdragen een file of een tegenslag op ons werk. Onze eigen taken, zorgen en verplichtingen zijn eigenlijk al genoeg om ons overweldigd te doen voelen. En dit kan weer voor twijfels zorgen aan onze bekwaamheid als christen. Want als we al zoveel in onze eigen leven proberen te overzien, kunnen we dan wel genoeg bijdragen aan deze wereld?  

Geef het aan Hem, Hij draagt met zijn kracht

Een troostend antwoord op de vraag: ‘Kan ik ooit genoeg bijdragen voor God en deze wereld?’ vinden we in het Bijbelboek Romeinen. De apostel Paulus schreef deze brief aan christenen die onenigheid hadden over de vraag hoe zij God het beste konden behagen. O, ik stel me zo voor dat Paulus tijdens het schrijven van deze brief zijn hoofd schudde en vol liefde verzuchtte: ‘Lieve mensen, wat maken jullie je toch druk om de gang van zaken in dit leven. Tot in de kleinste dingen toe proberen jullie te ‘werken’, en alles in de hand te houden om zo goed genoeg christen te zijn. Maar de kern van evangelie is dat wij niets kunnen bijdragen aan Gods genade en zijn plan!’ 

Paulus gaat in deze brief dus helemaal terug naar de kern van het evangelie. In hoofdstuk 1 tot 4 omschrijft Hij hoe we als mens zondig zijn en werkelijk niets meer kunnen bijdragen om iets te zijn in Gods ogen. En dan klinkt de bevrijdende waarheid: ‘Toen wij nog krachteloos waren, is Christus op de bestemde tijd voor de goddelozen gestorven.’ (Romeinen 5:6, HSV). Toen wij nog krachteloos waren! Deze woorden raakten me bij het lezen tot in het diepst van mijn ziel. God weet allang dat wij krachteloos zijn en niets tot stand kunnen brengen. En dat het mooiste: Hij grijpt daarom zelf in. In de wereld, en in ons leven.

Gedragen door zijn kracht en liefde

We kunnen dus niet meer ‘werken’ op deze aarde, om genoeg te zijn in Gods ogen. Om genoeg te bereiken of om anderen genoeg te raken. In hoofdstuk 5 bevind zich dus het kantelpunt: God draagt zorg voor onze redding, voor onze vrede met Hem, zonder dat wij daar iets aan bijdragen. Laten we het hele tekstgedeelte eens bekijken:

Wij dan, gerechtvaardigd uit het geloof, hebben vrede bij God door onze Heere Jezus Christus.

Door Hem hebben wij ook de toegang verkregen door het geloof tot deze genade waarin wij staan, en wij  roemen in de hoop op de heerlijkheid van God.  

En dit niet alleen,  maar wij roemen ook in de verdrukkingen, omdat wij weten dat de verdrukking volharding teweegbrengt, en de volharding ondervinding en de ondervinding hoop. En de hoop beschaamt niet, omdat de liefde van God in onze harten uitgestort is door de Heilige Geest, Die ons gegeven is.

Want toen wij nog krachteloos waren, is Christus op de bestemde tijd voor goddelozen gestorven.

(Romeinen 5:1-6, HSV)

Zie je hoe wonderlijk? Er is niets van ons bij. De God van hemel en aarde stort zijn liefde en genade uit in het hart van alle gelovigen, en geeft ons de vrede. ‘Ben ik dus wel genoeg voor God en deze wereld?’, is helemaal geen vraag die aan de orde is. Zelfs toen wij krachteloos waren, en dus duidelijk niet genoeg voor Hem waren, zag Hij ons aan en redde Hij ons met zijn kracht. Het gaat Hem erom dat wij geloven en staan in zijn kracht, in plaats van ons druk te maken over hoe wij kunnen werken en bezig kunnen zijn om alles in goede banen te laten lopen. Hij draagt zorg voor onze rechtvaardigheid en onze hoop op een heerlijke toekomst. Hij draagt daarmee jouw geloof, jouw leven, en daarbij de hele wereld waarin jij leeft.

Anders sterrenkijken

En met die waarheid in gedachten kunnen we heel anders sterrenkijken. Niet angstig, niet ‘wat beteken ik eigenlijk voor de wereld?’ maar vol vertrouwen in een heilig moment met de Vader. Want zoals de aardbodem ons draagt, zo draagt Hij jou en mij ook, en zo houdt Hij de hele wereld in zijn hand. Dan klinkt mijn gebed weer, als een fluistering: ‘Zie me Heer. Draag me in Uw kracht en liefde.’ 

In the middle of the night

I look up to the sky,

I can hear you, singing over me

Through the fire and the flood
I know that I am loved,
I can hear You, singing over me. 

Lied: Song of my Father – Urban Rescue

Aan de slag!

• Luister vandaag eens naar het lied ‘Song of my father’ van Urban Rescue. Wat een prachtige lyrics over Gods liefde vanuit de schoonheid uit zijn schepping.
• Terwijl je dit lied luistert kun je nadenken over deze vragen: Voel jij je gedragen door God de Vader? Heb je het gevoel dat de wereld volledig door Hem gedragen wordt?