Beloften van God kunnen niet niet uitkomen, en daarom kunnen wij rusten

Heb jij weleens dat je je afvraagt wanneer God in gaat grijpen? Misschien heb je een lastige situatie waar je doorheen gaat, of lijkt een situatie erg uitzichtloos. Helaas en tegelijkertijd gelukkig ben je hier niet alleen in, want ook ik loop hier vaak tegen aan. En ik durf je te garanderen dat er veel meer mensen zijn die dit meemaken. Onze menselijke reactie kan variëren van het heft in eigen handen nemen, tot (zo nu en dan huilend) afwachten of smeken en onderhandelen met God of Hij de situatie wil oplossen. Maar wat als Hij dit allang beloofd heeft? Wat doen we dan? Als ik heel eerlijk ben, leef ik lang niet altijd stil en relaxed in vertrouwen. Maar mijn oog viel ergens op, dat mij duidelijk maakte waarom wij kunnen rusten.  

Twee verhalen 

Ik zal u brengen in het land waarvoor Ik Mijn hand opgeheven heb, dat ik het aan Abraham, Izak en Jakob geven zou. Ik zal het u in erfelijk bezit geven.
– Exodus 6:7 (HSV) 

De beloften van God gaf Hij in dit stuk al een behoorlijke tijd terug, namelijk aan Abraham. Ondertussen woonden de Israëlieten al zo lang in Egypte, dat ze zo talrijk waren geworden dat ze in de meerderheid leken te zijn. Niet alleen dat, ze waren in slavernij en waren de vechtlust al verloren. Zelfs toen Mozes en Aaron bij hen kwamen met de woorden van God, waren ze te moedeloos om het te geloven (Exodus 6:9).  

Een situatie die gelijk staat aan deze, komt in het Nieuwe Testament ook weer voor in Markus 4 vanaf vers 36, het vaak vertelde verhaal over de storm op het meer van Galilea. De storm was werkelijk zo heftig dat de discipelen ervan overtuigd waren dat het schip zou vergaan. Een uitzichtloze situatie, waarin wij net als hen, doodsangsten uit zouden staan. Ik vond het ook altijd heel gek dat Jezus hun beschuldigt van weinig geloof. Maar toen las ik vers 35 nog een keer en viel me wat op:  

En op die dag, toen het avond geworden was, zei Hij tegen hen: Laten wij overvaren naar de overkant.’
– Markus 4:35 (HSV) 

Eén gemene deler 

Weet je wat me opviel? Er zit in deze twee verschillende verhalen een gemene deler. In beide situaties was al verteld hoe het verhaal zou eindigen. God herinnert de Israëlieten er (meerdere keren) aan dat Hij hen naar het land Kanaän zal brengen, dat Hij ze helpt om Jericho in te nemen of de rivier over te steken. En toch raken de Israëlieten in paniek en maken ze beslissingen gebaseerd op angst in plaats van vertrouwen.  

Jezus zegt tegen zijn discipelen: laten we overvaren naar de overkant. Hij zegt hierbij dus al: ‘We gaan naar de overkant.’ En als Jezus iets zegt, dan gaat het gebeuren. En toch, in die storm vergaten de discipelen dit en maakten ze beslissingen en uitspraken gebaseerd op angst. Dat is waarom Jezus hun aansprak op hun geloof, Hij had allang de uitkomst van de situatie gegeven en toch raakten ze in paniek, want ze geloofden niet volledig in Jezus’ woorden en mogelijkheden.  

Het verhaal van jou en mij 

En dan jij en ik, en de situaties waar wij in zitten. Situaties die eng, onzeker en soms zelfs gevaarlijk lijken te zijn, en waarop wij vanuit angst reageren. Een reactie die menselijk gezien volledig normaal en te begrijpen is. Maar ook onze reactie komt ten diepste voort uit ongeloof. We geloven niet volledig dat wat God zegt waar is, of we geloven niet dat Hij in staat is om te doen wat Hij heeft gezegd. We geloven niet dat God echt door en door goed is, of we geloven niet dat het plan wat Hij heeft geopenbaard voor ons is.  

Maar er is ook goed nieuws: de gemene deler in de verhalen van Markus en Exodus, is ook de gemene deler in de verhalen van jou, Lianne, Inge, Liza en alle anderen. In de Bijbel staan ook beloften van God over onze bestemming, over hoe het voor ons zal eindigen.

– Johannes 10:7-10: Jezus is gekomen om Leven en overvloed te geven. 

– Jeremia 29:11: God heeft gedachten van vrede over ons en wil ons hoop en een toekomst geven.

– Openbaringen 21:4: Alle pijn, moeite rouw en dood zal ophouden en alle tranen zullen worden gewist. 

Leven vanuit de belofte 

Ik denk dat we steeds meer mogen gaan leven vanuit de beloften die God heeft gegeven. Soms geeft Hij een hele specifieke, op jouw situatie gerichte, belofte. En soms geeft Hij zijn Woord om daar de beloften uit te halen om je aan vast te houden. Hoe dan ook, zijn het handvatten en ankerpunten, die ons vertellen hoe het verhaal gaat eindigen. En als we nog niet op het punt van die beloften zijn, dus we kennen nog geen Leven, of overvloed, we hebben nog geen hoop, of vrede of toekomstperspectief of er is nog pijn, moeite en rouw in ons leven, dan betekent dat simpelweg dat we er nog niet zijn. Dan betekent dat simpelweg dat we nog niet in het beloofde Land zijn en dat we nog niet aan de overkant van het meer zijn. Maar die beloften staan en God kan die beloften niet níét nakomen. En daarom kunnen wij rusten.  

Aan de slag! 

Denk na over je eigen leven, zijn er specifieke beloften die God jou heeft gegeven over jouw leven? 

– Ja, maar je bent daar nog niet. Prijs God dat die belofte er is en dat Hij degene is die het gaat voltooien. En elke keer als je je zorgen maakt, herhaal je die belofte hardop!  
– Nee. Gods woord staat boordevol beloften. Kies er één en leer die uit je hoofd. Elke keer dat je je zorgen maakt, herhaal je die belofte hardop!