Abraham: van jezelf volgen tot vertrouwen in God 

Abraham is één van de belangrijkste personen uit de Bijbel. Hij wordt geroemd om zijn grote geloof en vertrouwen in God, bij het maken van keuzes die uiteindelijk doorslaggevend bleken voor het ontstaan van het volk van Israël. Iemand om tegenop te kijken; één van de reuzen in het geloof, toch? 

Dit is één van de kenmerkende verzen waar Abraham mee geassocieerd wordt: 

Want wat zegt de Schrift? En Abraham geloofde God, en het is hem tot gerechtigheid gerekend.
– Romeinen 4:3 (HSV) 

Prachtig als dit over je gezegd kan worden. Abraham vertrouwde God tot en met het moment dat hij zijn zoon Izaäk wilde offeren, zoals de Heer dat van hem vroeg. Een vertrouwen zó groot dat bovenstaande tekst de samenvatting van zijn leven werd. Dat is bijna niet haalbaar voor ons als ‘gewone’ mensen en christenen, toch? Hoe kan zoiets ooit over óns gezegd worden?  

Abraham: een mens met angsten én vertrouwen 

Als je het verhaal van Abraham leest, zie je echter bovenal een mens. Iemand die God vond én weer losliet, keer op keer. Iemand die twijfelde en bang werd, en op basis daarvan keuzes maakte.  

Er kwam hongersnood in dat land. Daarom trok Abram naar Egypte om daar als vreemdeling te verblijven, omdat de hongersnood in het land zwaar was. En het gebeurde, toen hij op het punt stond om Egypte binnen te gaan, dat hij tegen zijn vrouw Sarai zei: Zie toch, ik weet dat je een vrouw bent die knap is om te zien. Als de Egyptenaren je zien, dan zullen ze zeggen: Dat is zijn vrouw! Dan zullen ze mij doden en jou in leven laten. Zeg toch dat je mijn zuster bent, zodat het mij omwille van jou goed zal gaan en ik omwille van jou blijf leven.
– Genesis 12:10-13 (HSV) 

Egypte was niet het land waar God Abraham naartoe riep. Het idee om Sarai zijn zus te noemen kwam ook niet van de Heer. Abraham besloot het heft in eigen handen te nemen.  

Abraham wordt beoordeeld op zijn grootste moment van vertrouwen 

Misschien herken je dit wel: je wordt om wat voor reden dan ook bang, paniekerig of  zenuwachtig, en weet eigenlijk niet zo goed meer wat God nu eigenlijk van je vraagt. Is Hij wel met je? Zorgt Hij nog wel voor je? Misschien is het beter om een eigen plan te trekken.  

De Bijbel geeft er geen duidelijk oordeel over, maar het is duidelijk dat dit stuk niet past in de lijn die God met Abraham aangaat. En tóch wordt deze man uiteindelijk enkel beoordeeld op het grootste moment van vertrouwen dat hij laat zien. Zo staat hij op meerdere plekken in de Bijbel beschreven.  

Geeft je dat geen grote hoop? Niet alleen om te blijven vertrouwen, maar ook om weer op te staan als dat vertrouwen helemaal mislukt? Om voor de lange termijn te gaan, en dat aan het einde van je leven dít gezegd kan worden: ‘En _______ geloofde God, en het is haar tot gerechtigheid gerekend’. 

Aan de slag! 

Evalueer eens waar je op dit moment staat: stel jij je vertrouwen in God? Zo niet, op welk gebied kun jij van koers veranderen om de voetstappen van Abraham te volgen?