Wat Jezus jou te zeggen heeft over een geslaagd leven leiden

Wie wil dat nou niet, groots en meeslepend leven, er toe doen, zinvol en onvergetelijk worden. Risico’s nemen, vurige liefde beleven, verre reizen maken.  Door diepe dalen en over grote hoogtes gaan! Zes levens in één leven proppen. Zodat je aan het einde van je leven in ieder geval kunt zeggen: Ik heb er alles, maar dan ook alles uitgehaald wat er in zat en zelfs nog meer! Ik heb dingen gedaan waarvan ik het niet eens kon bedenken.  Uiteraard zou het dan nog leuker zijn wanneer niet alleen jij dat zou vinden, maar dat ook jouw omgeving en het liefst heel Nederland, Europa of nog groter, de hele wereld zou zien hoe belangrijk je eigenlijk was! Want voor minder doe je het uiteraard niet. Maar hoe dacht Jezus daar eigenlijk over? Had Hij dezelfde ambities en verlangens, die voor ons vaak zo bepalend zijn voor de invulling van ons leven? En wat houdt een zinvol en geslaagd leven eigenlijk in? En wie bepaalt dat? 

Voor de discipelen was het helder. Zij wisten het wel. Als discipel was je pas geslaagd, wanneer je de belangrijkste van het stel was en om dat te bereiken, vochten ze elkaar bijna letterlijk de tent uit. 

“En Hij kwam in Kafarnaüm en toen Hij thuis was gekomen, vroeg Hij hun: waarover had u het met elkaar onderweg? Maar zij zwegen, want zij hadden onderweg een woordenwisseling met elkaar gehad over wie de belangrijkste was.”
(Markus 9:33-34, HSV)

Maar wanneer ben jij eigenlijk geslaagd? 

Als je een dijk van een carrière hebt? Een groot miljoenenbedrijf leidt? In een kast van een huis woont? Een SUV voor de deur hebt staan en vier keer per jaar op vakantie kunt? Of ben je misschien pas zinvol en wereldverbeterend bezig wanneer je dat allemaal niet wilt en juist kiest voor een energieneutraal, zadenetend, veganistisch leven in een tiny house op de hei?  

Of misschien ben je wel zinvol en geslaagd wanneer je kunt zeggen dat je minstens 20 mensen tot bekering hebt gebracht?  

Onlangs zat ik weer eens tijdens mijn werk met een hoofd vol wensen en verlangens — waardoor ik bijna ging zweven — te bedenken hoe ik een onverwoestbare indruk kon achterlaten op mijn medewereldburgers, toen een cliënt mij tijdens een onbeduidend éénvoudig gesprekje heel duidelijk met beide voeten op de aarde liet neerploffen. En ineens bleek dat éénvoudige gesprekje zo éénvoudig niet meer te zijn. 

Natascha: Ik hoorde dat jij in een kippenslachterij werkt? 

Cliënt: Klopt, daar werk ik.

Natascha: En wat doe je daar precies… administratie?  

Cliënt: Nee joh, ik zit op de mooiste afdeling van het bedrijf. 

Natascha: Oh? En dat is…? 

Cliënt: Het eruit halen van de ingewanden bij een kip! 

Natascha (stotterend): Je haalt ingewanden uit een kip? 

Cliënt: Ja, dat klopt. 

Natascha: De hele dag?  

Cliënt: Ja, de hele dag. 

Natascha: Maar dat stinkt toch vreselijk?  

Cliënt: Ach, die geur went, dat ruik ik niet meer, behalve als ik terugkom na drie weken vakantie, dan stinkt het weer als nieuw. 

Natascha: En dit vind je de mooiste afdeling van het bedrijf? 

Cliënt: Nou ja, ik kan ook veren gaan plukken, maar dat vind ik niet echt wat. De meeste veren zijn er machinaal al afgehaald, dus dan sta je per kip nog een veertje of vijf te plukken. Je gaat er zo van niezen! 

Natascha (begint acuut te niezen): Maar ehm, hoe lang doe je dit werk dan al? 

Cliënt (opgewekt): Ruim 20 jaar! 

Ik verkeerde na dit gesprekje in een totale shock. 

Deze man was in staat om al 20 jaar blij en tevreden naar zijn werk te gaan om ingewanden uit een kip te plukken. En ik realiseerde me ineens dat ik met al mijn ambities, verlangens en ideeën, ontevreden over wat het leven mij tot nu had gebracht, ergens bovenop een rots, onaantastbaar en vrij nutteloos, zat te bedenken hoe ik groots en meeslepend zou kunnen gaan leven om een onvergetelijke wereldverbeteraar te worden.  

Op een avond tijdens het kluiven op een heerlijk mals gekruid biologisch kippendijtje in kerriesaus kwam ik tot de conclusie dat ik met al mijn hoogstaande wereldverbeterende ideeën nog niet half zover was als de kippenontleder, die waarschijnlijk zelf niet eens besefte hoe dienend en onmisbaar hij was voor de gemiddelde vleesetende Nederlander.
Ik waste mijn handen en vroeg me af hoe Jezus nu eigenlijk dacht over het antwoord op de vraag wanneer een vrouw nu eigenlijk geslaagd is in haar leven. Jezus kennende, zou het antwoord waarschijnlijk niets aan duidelijkheid te wensen overlaten.

“En Hij ging zitten, riep de twaalf en zei tegen hen: Als iemand de eerste wil zijn, moet hij de laatste van allen zijn en een dienaar van allen. Hij nam een kind, zette dat in hun midden en omarmde het, en Hij zei tegen hen. Wie één van zulke ontvangt in mijn Naam , die ontvangt Mij.”
(Markus 9: 35-36, HSV)

Hoe wonderbaar! Onze grote God, Schepper en Verlosser identificeert zich met een kind! 

Waarom? In vredesnaam: waarom!

Het antwoord is ontroerend simpel:
Omdat Hij bereikbaar voor ons, kwetsbare mensen, wil zijn. In ons feilbare mensen wil léven!  

Om dat te kunnen doen, kiest Hij als grote God en Majesteit voor om nederig en dienstbaar te zijn.   

We kunnen pas echt iets betekenen wanneer we werken vanuit zijn kracht in ons! Als we ons eigen ego opzij zetten en dienstbaar willen zijn.  Dan pas kunnen we zeggen: ik leid een leven dat geslaagd is. 100%.

Dan pas kunnen we zeggen: ik leid een leven dat geslaagd is. 100%.

Aan de slag!

Waar gaat jouw diepste verlangen naar uit?  

Vertel het aan Jezus en vraag Hem of het de weg is die Hij voor jou bedoeld heeft.