Vast, verstopt, veilig – een verhaal

Soms ben je ze bijna vergeten, de boeien. Stapje voor stapje ga je naar het licht. Net licht genoeg om de boze, rode wonden rond je polsen te zien, de plekken waar ze schuren. Je hebt ertegen gevochten, gevochten om dichter bij het licht te kunnen zijn. In je heldere ogenblikken was dat je streven. Stapje voor stapje of trekkend voor je leven, op de momenten dat het duister niet lokte, iets anders was dan comfort, bekendheid. Nu ben je moe, en moederziel alleen in het duister. Of toch niet?

Soms ben je ze bijna vergeten, de boeien. Stapje voor stapje ga je naar het licht. Net licht genoeg om de boze, rode wonden rond je polsen te zien, de plekken waar ze schuren. Je hebt ertegen gevochten, gevochten om dichter bij het licht te kunnen zijn. In je heldere ogenblikken was dat je streven. Stapje voor stapje of trekkend voor je leven, op de momenten dat het duister niet lokte, iets anders was dan comfort, bekendheid. Nu weer, je laatste poging. Je bent moe, zo moe. Nog een stap…met oorverdovend gerinkel trekken de kettingen je terug het duister in. Je kan niet meer. Je zakt op je knieën en geeft het op. Het duister omhult je en neemt je in z’n armen, verstopt je tegen het weten en jij? Jij verstopt je, tegen beter weten.

Soms ben je hem bijna vergeten, je naam. Het kostte drie keer voor je het herkende, de stem die je roept. Het duister fluistert leugens mee: ‘dit ben jij niet. Jij bent van mij, jij bent van mij. Geef het maar op, verstop je!’ Nog een keer roept hij je. De stem roert iets in je binnenste. Een briesje steekt op, je ziel heft zijn kop op, alert. Een plotseling gerinkel doet je wakker schrikken: de kettingen vallen van je polsen, je handen voelen zo licht. Licht. Je kijkt op, naar het licht. Het maakt je bang. Je hebt nooit iets anders gekend. Wat moet je nu? Beter terug naar wat je gewend bent. Je draait je om en krult je op. Niets. Je bent niets. Je laat het comfortabele duister met zijn gefluister je in slaap sussen.

Soms ben je hem bijna vergeten, die stem. ‘Het is beter te vergeten’ smiespelt het duister in je oren. ‘Beter zo, beter zo.’ Beter zo. Je bent niets.

Het niets verandert. Eén niets, twee niets? Nee. Dat geluid hoort er niet te zijn. Een stap, een schuifel, alsof iemand blind voor zich uit tast. Een schuivend geluid. Rug, steen? Je hoort je naam maar zegt niets terug. Je blijft liggen en hij/zij/het blijft zitten, stil. Alleen het geluid van jullie ademhaling vermengt zich.

Plink. Snuf. Plink. Het duurt even voor je de geluiden herkent. Huilt de ander? Met verstikte stem zegt hij: ‘Hoe hebben ze je dit kunnen aandoen?’ Een hand op je schouder. Je hand strekt zich trillend uit, nog steeds zo absurd licht, raakt hem aan. Bekend, bekend, fluistert je geest. Bekend waarvan? Jezelf! Littekens. Jouw polsen, zijn polsen. Beiden getekend. Je schrikt, trekt je hand terug.

Hij niet.

Hij spreekt: ‘kom uit je verstopplaats, je bent veilig bij mij.’ Beter zo, spreekt het duister terug. Beter zo, beter zo. Je bent niets, beterzoBETERZO. Je bent- ‘veilig’, echoot je hart. Je bent veilig bij mij.

Je hart spreekt weer, voor het eerst sinds tijden.

‘Ik ben gestraft, zodat jij vergeving kan ontvangen’ spreekt Hij.

Je ziet hem niet, maar hij zit nog steeds naast je. Je hand strekt zich uit en voelt stof, kleding, haar. Je kan niet anders, je schouders draaien mee.

‘Ik werd gegeseld zodat jij genezing kan ontvangen’

Je hand wordt gegrepen, je knie buigt zich, voet plat op de grond. Overbekende handelingen. Het is alsof je het gerinkel van de kettingen nog steeds hoort.

‘Ik werd met jouw zonde tot zonde gemaakt, zodat jij rechtvaardig gemaakt kon worden met mijn gerechtigheid.’

Andere voet ernaast, strek op. Even wankel je, maar een hand doet je weer stevig staan. Je gezicht naar het licht sta je, klaar voor de stap.

‘Ik stierf jouw dood, zodat jij kan leven.’

Hak, bal, tenen. Je rechtervoet eerst. Het loopt makkelijker zo, maar je vreest de ketens. De ander achter je, beschermend, ondersteunend.

‘Ik werd arm gemaakt met jouw armoede, zodat jij rijk kan worden met mijn rijkdom.’

Hak, bal, tenen. Links. Je wankelt verder, een snelle stap om je evenwicht te bewaren. Rechts. Steunend tegen de muur, ondersteund door Hem.

‘Ik droeg jouw schande, zodat jij kan delen in mijn heerlijkheid.’

Het wordt al lichter. Je kan je omgeving bijna zien. Je wil je omdraaien om naar de ander te kijken, maar hij houdt je tegen. ‘Buiten mag je me zien’ zegt hij.

‘Ik onderging jouw verwerping, zodat jij een kind van God kon worden.’

Licht! Dit was het moment dat je altijd teruggetrokken werd, de kettingen aan je armen kletterend met een hels kabaal. Je aarzelt. Is het niet beter-?

‘Ik werd een vloek, zodat jij zegen kon ontvangen.’

Zijn stem klinkt anders hier, vermoeid, alsof Hij iets zwaars met zich meetilt. Je staat op het randje van het licht, je durft niet en wil niet. Je bent immers niets? Een duwtje in je rug, een oorverdovend gerinkel. Je struikelt en wankelt en valt, zo het licht in. Opeens zie je alles in een totaal ander perspectief. Half verblind kijk je om je heen, verwacht je Hem eindelijk te zien, naast je.

Je had niet zoveel herrie verwacht. Waar is Hij? Met een ruk draai je je om. Pas dan zie je Hem, aan de rand van het duister. Steeds minder zichtbaar verdwijnt Hij, teruggetrokken door de kettingen aan zijn polsen. ‘Ga, ik kom eraan!’ roept hij je na.

Je staart hem na. Een hand landt op je schouder en je schrikt van de plotselinge sensatie. ‘Welkom thuis!’ zegt een stem. Voor het eerst zwijgt het duister…

Aan de slag!

Dit verhaal is geïnspireerd door dit prachtige lied van Bethel Music – Come out of hiding. Het heeft mij ontzettend geraakt en veranderd, luister het als je kan.

Wat roept dit verhaal bij je op? Is het herkenbaar voor je of juist niet? Schrijf, teken, zing, en –als je durft- post.

Je kunt ook onderstaande afbeelding downloaden door erop te klikken & delen op Instagram, Pinterest of Facebook. 

BewarenBewaren

BewarenBewarenBewarenBewaren