You silenced the boast of sin and grave: een verhaal

De demonen kijken naar het kruis met de spanning en verwachting van een voetbalwedstrijd. Zou hij…? Zouden ze echt? Met ingehouden adem kijken ze toe; ze weten immers waartoe die Man in staat is.  Sommigen van hen hadden de taak gekregen hem van z’n stuk te brengen, te doen falen. Wat waren ze trots geweest op hun opdracht! Ze waren met de staart tussen de poten teruggekeerd, gedegradeerd, een hogere rang demon in hun plaats gestuurd. Leugens, ziekte, onbegrip. Tegenwerking, leugens, toegestopte oren. Maar ze konden hem niet doen opgeven. Tot nu. De Dood heeft hem nu bijna in z’n macht.

De chaos stijgt tot koortsachtige hoogten, vertrapt en elkaar vertrappend zwermt het gepeupel door de onderwereld, ogen gefixeerd op het kruis. De hogere demonen krijgen een speciale plek, met in het midden, op een troon, de Dood.

De Dood is nerveuzer dan hij laat zien. Nonchalant hangend op zijn troon probeert hij het te doen lijken alsof hij alles in de klauw heeft. Niets is minder waar. Die Man is…glibberig. Hij had zijn klauwen bot gekrabbeld op die ziel. Maar nu, nu heeft hij een kans. Zou Satan Hem dan toch in z’n macht hebben gekregen? Zijn fatale zwakte hebben ontrafeld?

De onderwereld explodeert in gelach als Jezus omhoog gehesen wordt aan het kruis. Zijn woorden zullen nog eeuwenlang worden herhaald in diverse duivelse comedyshows. Als.

Het is tijd. De Dood staat op, klauwen in de aanslag. Met de precisie van een chirurg haakt hij één klauw in Jezus’ ziel. Nog één. So far so good, maar zo ging het de vorige keren ook. En dan die woorden: “Vader, in Uw handen beveel ik mijn geest.” De weerstand, die gladheid was plotseling verdwenen. Hij had hem! HIJ HAD HEM! Dit was zijn moment.

De Dood staat op, ziel nog in zijn klauwen:
“HA! Oppermachtig ben ik! Ik ben corruptie, rot, de laatste stuiptrekking, de glimlach en het mes in je rug. Vergeet die god, IK ben degene die altijd is en altijd zal zijn. Ik ben het laatste en het eerste. Mensen vrezen mij en begeren mij, wijzen mij af en wensen mij. Zonde is mijn naam en teleurstelling mijn handtekening. Want hier komen ze terecht en hier zullen ze blijven, voor altijd en eeuwig-”

In de hemel was het stil. Geen verslagen stilte, maar een stilte vol respect. Een stilte die het diepe dal waar de Zoon doorheen moest erkende, het verdriet van de Vader. De stilte die valt op het cruciale ogenblik in de cruciale wedstrijd. Een stilte voor de storm…

—-DRIE AARDSE DAGEN LATER—-

In sommige kringen van de onderwereld werden de speeches van de Dood als de ergste marteling beschouwd. Nog steeds was hij bezig, woest gebarend, vlokken grijzig schuim vliegend in het rond bij elk uitgesproken woord:

“Voeg toe aan mijn namen de volgende: Godendoder, want ik heb de Zoon in mijn macht. Alleen is Hij gestorven, gefaald net als ieder mens. Alleen zal Hij hier wegrotten tot er niks meer van hem over is. Laat Hij vergeten worden in de hemel en op aarde. Laat zijn leerlingen verdrinken in de teleurstelling van hun groots gefaalde plannen. Laat de wereld huiveren als ze hoort wat ik met die Man heb gedaan. Laat Hij-” zijn woorden sterven weg. Onrust in de menigte. Een aanzwellend geroezemoes. “ALLEMAAL, MUILEN DICHT!” krijst de Dood. Alle koppen draaien zijn kant op, angst in hun ogen, maar geen angst voor hem. DAT is niet de bedoeling! Voor HEM moeten ze sidderen! Hij opent zijn mond om verder te spreken, maar wordt overstemd. Het geluid zwelt aan, wordt luider en luider. De menigte stort krijsend in elkaar. Demonen vallen om, verpletterd onder de muur van geluid. De Dood valt als laatste, als het besef wat Satan met hem zal gaan doen tot hem doordringt. Oh shit-

Ramshoorn, viool, elk denkbaar muziekinstrument op aarde en daarbuiten, elke stem van elke engel in de hemel en op aarde schreeuwt de overwinning van de Zoon. Onuitsprekelijke woorden in talloze talen juichen zijn glorie als de Zoon opstaat uit de dood. De overwinning is behaald! Oh, er zal nog steeds gevochten moeten worden, maar door de Zoon aan het kruis te hangen heeft Satan z’n handtekening onder zijn eigen doodscontract gezet. Het geluid is oorverdovend, met geen pen te beschrijven. Handen, voeten, alles wat geluid maakt wordt ingezet in het koor. In de hemel is het feest.

Op aarde is het stil. De leerlingen, zijn vrienden zitten bij elkaar in stilte starend, elk verdrinkend in een persoonlijke cocktail van emoties. Teleurstelling, angst, onbegrip. Als het geluid begint, richt een enkeling plotseling hoopvol zijn hoofd op. Het besef daalt: nee, natuurlijk niet. Ogen richten zich weer naar de vloer. Het gejuich gaat maar door, maar ze horen het niet, ze weten het niet. Ze weten het nog niet: op aarde is het stil, maar het is een stilte voor de storm…

Aan de slag!

Dit verhaal is geschreven naar aanleiding van het lied What a beautiful name van Hillsong. Heb je de bridge wel eens goed beluisterd?

Death could not hold You, the veil tore before You
You silenced the boast of sin and grave
The heavens are roaring the praise of Your glory
For You are raised to life again

You have no rival, You have no equal
Now and forever God You reign
Yours is the kingdom, Yours is the glory
Yours is the Name above all names!

Ik geloof dat als wij God prijzen en aanbidden, wij meejuichen met dit heerlijke geluid, tot eer van zijn naam. Amen!

// Dit verhaal is een vrije invulling van de gebeurtenissen rond het sterven en opstaan van Jezus. Het is als zodanig niet gebaseerd op de bijbel. //