Hoe ga je om met je grootste wens? Leer van de Hanna, de moeder van Samuël

‘Hier is er één!’ ‘Hey, hier nog eentje!’ Als je door de Bijbel leest, kom je geregeld een vrouw tegen die onmisbaar is geweest in het verhaal dat God in zijn Woord vertelt. Vrouwen die dapper waren, wisten waar ze stonden en stappen durfden te zetten, óók als de uitkomst bijzonder onzeker was. Als ze dát moesten opgeven wat ze het liefste wilden. Deze maand wil ik de verhalen van twee van deze vrouwen uitlichten, om mijn overdenking van vorige maand – over de invloed van vrouwen in het leven van mannen – nog meer uit te diepen. Vandaag in de spotlight: Hanna, de moeder van Samuël.  

Hanna is jarenlang onvruchtbaar. Het wordt haar nog eens extra moeilijk gemaakt door Peninna, de andere vrouw van haar man Elkana. Keer op keer steekt zij Hanna de ogen uit met haar gemis, terwijl Peninna kinderen op de wereld zit. Na weer een sneer haar kant op besluit Hanna naar het heiligdom van de Heer te gaan.  

Op een keer, nadat ze in Silo gegeten en gedronken hadden, stond Hanna op. De priester Eli zat op een stoel bij de ingang van de tent van de Heer. Vreselijk bedroefd bad zij huilend tot de Heer. Ze beloofde de Heer: “Heer van de hemelse legers, als U echt ziet hoe vreselijk verdrietig ik ben, en als U echt om mij geeft en mij niet bent vergeten, geef mij dan een zoon! Dan zal ik hem voor zijn hele leven aan U geven. Hij zal nooit zijn haar knippen.” Omdat ze lang bij de Heer bleef bidden, ging Eli op haar letten. Doordat Hanna zachtjes in zichzelf praatte, zag hij wel haar lippen bewegen, maar hoorde hij haar niet. Daarom dacht Eli dat ze dronken was. Hij zei tegen haar: “Hoe durf je hier te komen als je dronken bent? Zorg er maar voor dat je eerst nuchter wordt!” Maar Hanna antwoordde: “Nee, mijn heer, ik ben niet dronken, maar heel erg verdrietig. Ik heb mijn hart uitgestort bij de Heer. Denk alstublieft niet dat ik een slechte vrouw ben. Maar ik heb zo lang gebeden omdat ik zo vreselijk verdrietig ben.” Toen antwoordde Eli: “Ga dan in vrede naar huis. De God van Israël zal je geven wat je van Hem hebt gevraagd.” Hanna bedankte hem en vertrok. Ze at weer en keek niet meer verdrietig.
– 1 Samuël 1: 9-18 (BasisBijbel) 

Hanna en de belofte die zij doet 

Dat is een hele belofte van Hanna! Misschien herken je het, dat je iets zó ontzettend graag wilt dat je bereid bent als het ware met God te onderhandelen. ‘God, als ik die baan krijg, beloof ik dat ik iedereen over U zal vertellen.’ ‘Heer, als ik mijn toekomstige man ontmoet, verzeker ik u dat ik het allermeeste aan U toegewijd zal zijn.’ We hebben het allemaal wel een keer gedaan. I know I have! Hanna gaat hierin nog een stapje verder. Ze zet Gods eer op de eerste plaats en verbindt haar belofte hieraan. Haar wens is en blijft ondergeschikt aan God. Prachtig hè? 

Hanna vraagt om een zoon en krijgt hem ook. Samuël wordt geboren en wat zijn moeder beloofde komt ze na. Na een aantal jaren brengt ze hem naar het heiligdom van de Heer en geeft ze hem aan God.  

Hoe vaak houden we zó aan onze beloftes vast? Is het niet vaker andersom: dat we erop terugkomen als we eenmaal hebben ontvangen wat we zo wensten? Dat het een ‘voor wat, hoort wat’-situatie wordt? Hanna houdt stand en doet wat ze beloofd heeft. Ze belijdt: ‘God heeft zich aan zijn deel van de afspraak gehouden, en ik zal hem daarin volgen.’ Ze zet Hem en zijn koninkrijk steeds op de eerste plaats. 

Wat een vrouw, wat een geloof. Welke lessen geeft zij ons? 

Hanna durft op Gods vermogen om wonderen te doen te vertrouwen 

Dit betekent uiteraard niet dát Hij het doet, maar wij dienen een grote God. We mogen onze – grootste en kleinste – wensen aan Hem bekendmaken. Vervolgens mogen we ze loslaten en zien wat Hij ermee doet. In het geval van grote wensen zoals die van Hanna is dat soms lastig en verandert je vermogen om los te laten waarschijnlijk met de dag. Het ene moment gaat het je prima af, het volgende moment probeer je je wens krampachtig vast te houden, alsof dat de kans dat deze uitkomt vergroot. Durf – net als Hanna – op God te vertrouwen, ongeacht de uitkomst.  

Hanna durft God op de eerste plaats te zetten wanneer haar wens vervuld is 

Hanna durft te vragen én los te laten. Niet alleen wanneer ze haar wens naar God uit, maar óók wanneer deze uitkomt. Ze laat Samuël los als hij de juiste leeftijd bereikt heeft. Ze durft God, en haar belofte, op de eerste plaats te zetten. Wat een kracht schuilt daarin. Hoeveel moeilijker moet het zijn om los te laten wanneer je éindelijk ontvangen hebt wat je al zolang wenste? Om het niet – onwillekeurig – tegen je aan te drukken hopende dat God het niet uit je handen graait, maar het vrijwillig los te laten. Om het niet op de eerste plaats te zetten, waar God eigenlijk hoort.  

Door dit te doen had ze grote invloed op het leven van haar zoon én dat van haar volk. Samuël werd een groot profeet die namens God tot het volk sprak. Wat als Hanna Samuël zo lang mogelijk bij zich had gehouden en hij nooit in het heiligdom van God terecht was gekomen? 

Aan de slag! 

Hanna geeft ons een inkijkje in omgaan met onze grootste wens(en). Ze geeft ons hoop dat God echte wonderen kan doen én dat het mogelijk is om Hem, ondanks alles, op de eerste plaats te blijven zetten. Om beloftes te doen die boven onze wensen uitstijgen. Wat een geloof schuilt daarin!

Wat is jouw grootste wens? Hoe benader jij deze? En wat kun je hierin van Hanna leren? Misschien is het je verlangen aan God bekendmaken. Geloven dat Hij écht tot wonderen in staat is. Of Hem juist op de eerste plaats in je leven te zetten nadat jouw grootste wens in vervulling is gegaan. Waar bevindt jij je? Neem een moment om je plek te vinden en het met God te delen.