Echte vriendschap een illusie? Leer van Jezus hoe je een ware vriendin kunt zijn

“Eén keer trek je de conclusie. Vriendschap is een illusie. Vriendschap is een droom. Een pakketje schroot met een dun laagje chroom.” Misschien herken je de woorden uit een beroemd liedje uit de jaren ’90 van Henk Westbroek. Het heeft een hele treurige conclusie. Maar is het waar? Als het er werkelijk op aan komt, blijkt vriendschap dan alleen maar roestig schroot te zijn? Waar je niets aan hebt? Wat je zo bij het oud vuil kunt zetten? 

Eeuwigdurende vriendschap, of toch niet?

Waarschijnlijk herkennen we het allemaal wel, je bezit een vriendschap waarvan je denkt: dit gaat nooit meer voorbij, dit blijft voor eeuwig. Lief en leed met elkaar delen. Eindeloos praten, slap van de lach van de bank rollen, hartsgeheimen delen. Meeleven in elke omstandigheid van elkaars leven.  

En dan, soms ineens, soms geleidelijk is de vriendschap over… 

Goud of schroot? 

Veel vriendschappen zijn als goud. Mooi en waardevol. Maar ook goud heeft wel onderhoud nodig, daar moet op gepoetst worden, wil het blijven glanzen. Goud draag je met plezier, ondanks dat je weet dat er vlekjes en krasjes op komen. Maar die vlekjes en krasjes betekenen ook dat er een geschiedenis is met mooie en minder mooie herinneringen. Stop je het weg in een doosje, dan vergeet je het en kom je het misschien later nog een keer tegen bij een verhuizing.  

Zo is het ook, denk ik, met veel vriendschappen. Als deukjes en krasjes niet worden opgepoetst, blijven ze zitten en wordt het goud dof en vlekkerig. Je legt het weg, want plezier heb je er niet meer van. 

Soms ontstaat er een diepe kras in het goud, één die niet weg te poetsen is, die altijd zichtbaar blijft, waardoor je het niet meer wilt dragen. Is het dan alleen nog maar schroot? Nee, het is nog steeds goud, alleen niet meer draagbaar voor jou. Maar er zijn mooie waardevolle herinneringen die een deel van jouw verleden uitmaken. Daarom is het zo belangrijk om niet met wrok te blijven rondlopen naar vriendinnen waarmee de vriendschap beëindigd is. 

Jezus’ ‘echte’ vrienden 

Hoe zou Jezus naar zijn vrienden hebben gekeken? Goedkoop schroot met een laagje chroom? Lijkt meer van buiten dan van binnen? 

Hij had er zeker het recht toe, want de confrontaties, twijfels en onbegrip naar hun Vriend en Leermeester moeten voor Jezus regelmatig ronduit teleurstellend zijn geweest.  

Nathanaël bijvoorbeeld, hij had in eerste instantie weinig trek in een vriendschap met Jezus. Jezus wilde wel graag, maar Nathanaël had zijn oordeel bij voorbaat al klaar. Jezus uit Bethlehem? Dat kan nooit veel zijn, dus laat maar! Au, pijnlijk. Als ik Jezus was geweest, dan had ik, denk ik, keihard terug geslagen, want wie was nou eigenlijk Nathanaël? (Johannes 1:46) 

Petrus, ook zo’n leukerd. Hij schaamde zich er niet voor om Jezus af en toe flink te corrigeren. 

Petrus nam Hem terzijde en begon Hem fel terecht te wijzen.
– Mattheüs 16: 21-22 (HSV).  

En, och wat liep hij hard voor Jezus… maar toen puntje bij paaltje kwam, liet hij Hem ook net zo makkelijk keihard vallen. (Markus 14: 66-68) 

Judas behoeft denk ik geen nadere toelichting.

Onze ongelovige Thomas dan?! Tja, zijn bijnaam zegt het al; vol wantrouwen en hij wilde bewijs zien van Jezus’ sterven en opstanding. Is dat echte vriendschap? (Johannes 20:25) 

Toch hadden ze Jezus echt lief. Daar wil ik niets aan afdoen. Maar het was zo kwetsbaar en zo feilbaar en zo ongelooflijk niet onvoorwaardelijk!  

Welk een Vriend is onze Jezus? 

Hoe ging Jezus daar tijdens zijn leven op aarde als mens mee om? Liet Hij het goud tot schroot vergaan? Dacht Hij bij zichzelf: ‘Nou, ik ben er wel klaar mee, zeg! Ze begrijpen werkelijk niets van mij en ik word het zat om het iedere keer uit te leggen…?

Waarom loop Ik hier eigenlijk met een stelletje halfbakken vrienden rond waarvan Ik op voorhand al wist dat ze me zouden laten vallen? 

Weet je? Ik stop er mee, laat ze het fijn uitzoeken met z’n allen!’  

Nee: Jezus had hen lief, met een onvoorwaardelijke perfecte liefde, ondanks alle krassen en deuken die Hij opliep in deze vriendschappen.  

Het ging Hem niet om wat Hij kon ontvangen in een vriendschap, Hij wilde geven!  

Jezus legde Zijn kleren af; nam een linnen doek en omgorde Zich.. Daarna goot Hij water in het bekken en begon de voeten van Zijn discipelen te wassen en af te drogen met de doek waarmee Hij omgord was.
– Johannes 13:5 (HSV). 

Toch zie je een verandering bij de discipelen ontstaan. Terwijl hun vriendschap tijdens Jezus’ leven op aarde zo feilbaar en wankel was, verandert dit in een split second tijdens Pinksteren. Gods Geest kwam op hen en daarna veranderde alles. Ze werden trouw aan Jezus tot in hun vaak afschuwelijke dood. 

Dit maakt eens te meer duidelijk, dat wij zelf niet in staat zijn om volledig trouw te zijn, niets van de ander te verwachten, oneindig te geven en te vergeven. Wij zijn daar simpelweg niet toe in staat. Wat dat betreft had Henk Westbroek misschien wel gelijk met zijn schroot.  

Maar dank aan de Heer. Dat hoeft dus ook niet, wij mogen Hem vragen ons te helpen. Jezus wil met zijn aanwezigheid in ons hart de moed te geven  om de rommel en rotzooi uit vroegere vriendschappen op te ruimen. Zaken uit te praten, te vergeven, te verwerken en een plek te geven, niet wrokkig om te zien, maar met compassie naar die ander te kijken en misschien wel opnieuw te beginnen.  

Jezus’ liefde mag zichtbaar worden in mij en dat is puur goud! 

Aan de slag!

Heb jij misschien nog wat schroot op te ruimen, maar vind je het moeilijk? 

Leg het voor aan Jezus en leer van Hem.  

Beluister het liedje van Henk Westbroek en beluisterdaarna Welk een Vriend is onze Jezus. Trek je conclusies, wat is voor jou waarheid? En aan wie wil jij een voorbeeld nemen?