Dwingen of lokken? – Hoe Hosea Gomer voor zich won

Ik kende jou niet. Ik zag alleen dat je bij me bleef staan en dat je over me heen boog, toen ik ergens aan de kant van de weg lag als een stuk vuil. Naakt. Achtergelaten. Ongewild. Van man tot man gaf ik mijn lichaam weg, maar niemand wilde me echt. Ik dacht: jij bent vast zoals de anderen. Je trekt me mee, leeft je uit en gooit een muntstuk naar me toe. Of nee, misschien vergiste ik me. Want jouw ogen stonden anders. Niet vol lust, maar vol liefde.

De profeet Hosea kreeg een vreemde opdracht. Hij moest trouwen met een “hoerenkind.” Zo zou hij als het ware in de huid van God kruipen. En kunnen voelen wat God voelde.

Het begin van het spreken van de HEERE door Hosea. De HEERE zei tegen Hosea:
Ga! Neem voor u een vrouw van de hoererijen en kinderen van de hoererijen, want het land wendt zich in schandelijke hoererij van de HEERE af.
– Hosea 1:2 (HSV)

Gomers ontrouw

Hosea gehoorzaamde en nam Gomer tot zijn vrouw. Hij beloofde dat hij haar nooit verlaten zou. Wat was Hosea goed voor Gomer. Hij gaf alles wat hij had. Zijn hart en zijn liefde. Maar wat Hosea ook deed, Gomer kon haar man niet trouw zijn.

Haar oude leven trok aan haar. Het leek wel alsof ze daaraan vastgeroest zat.

Weet je, ik lijk op Gomer. Ik zeg wel dat ik Jezus volg, maar ontvolg ik Hem niet nog veel vaker? Ik probeer het wel – om Jezus achterna te gaan en mijn oude gewoonten achter me te laten. Maar het gaat niet. Het lijkt wel alsof ik aan mijn oude ik zit vastgeroest. Mijn oude ik die God niet dienen wil. Die zichzelf lostrekt uit Gods vaderarmen om het hoofd te vullen met aardse dingen. Ja, ik ren ook steeds weer weg. Weg bij God, bij Zijn woord en Zijn geboden. De wereld trekt me, en voordat ik het weet, geef ik er aan toe.

We lijken allemaal een beetje op Gomer. Dat is wat God duidelijk wil maken. We kunnen onze oude gewoonten nooit helemaal achter ons laten. Stof zijn we – en stof kan het volmaakte Licht niet volgen. Keer op keer struikelen we over onze eigen onwil, elke dag verloochenen we God – of doen we iets anders wat Hij niet verdragen kan.

Hosea’s trouw

Hosea begreep God steeds beter. Het ligt misschien voor de hand dat hij Gomer zou opgeven. Maar dat deed hij niet. Hosea kwam Gomer steeds weer halen. Hij zocht haar op en eiste haar terug. Zo liet hij zien hoe God zou handelen met Zijn volk.

God zou komen, altijd weer.

Iemand zei ooit: als ik de Bijbel in twee woorden zou moeten samenvatten, zou ik dat doen met de woorden ‘Hij komt’. Ik ben dat nooit vergeten. Misschien is dat inderdaad de kern van het hele verhaal. God komt. Steeds opnieuw. Hij ziet je. Hij pakt je op en maakt je zoals Hij je heeft bedoeld. En loop je weer weg, ontvolg je Hem? Hij komt je achterna. 

Niet dwingen, maar lokken

Hosea was al getrouwd, maar moest Gomers hart nog zien te winnen. Dat kon hij op twee manieren doen. Hij kon Gomer opsluiten of vastbinden na elke keer dat ze weg was gelopen. Of hij kon ervoor zorgen dat ze geen andere man zou zien. Dwingen dus om hem trouw te blijven.

Hosea kon er ook voor kiezen om te zorgen dat Gomer niet meer vreemd zou willen gaan. Dat ze geen behoefte meer had om naar andere mannen te gaan. Omdat Hosea genoeg was. En voor dat laatste koos Hosea.

Hij wilde zijn meisje lokken naar de woestijn. Niet dwingen, maar lokken. Zoals God ook mensen trekt en lokt, met koorden van liefde.

Daarom, zie, ikzelf ga haar lokken, haar de woestijn in leiden, en naar haar hart spreken. (…) Dan zal ik de namen van de Baäls uit haar mond wegdoen en aan hun namen zal niet meer gedacht worden.
– Hosea 2:13 en 16 (HSV)

Het Dal van Achor

Maar, vraag ik me af: stel dat het Hosea lukt om Gomers hart te winnen. Hoe zou het dan ooit goed kunnen zijn tussen die twee als Gomer zo vaak vreemd is gegaan? Dat zou alleen kunnen als het verleden helemaal vergeten en vergeven is. Daarom staat er in het volgende vers:

Ik zal haar daarvandaan haar wijngaarden geven, en het Dal van Achor tot een deur van hoop.
– Hosea 2:14 (HSV)

Het Dal van Achor lag vlak bij Jericho. In dat dal werd Achan gestraft, omdat hij God ongehoorzaam was geweest. Daar werd recht gedaan, zodat het volk verder kon gaan met een schone lei.

Hosea wilde Gomer vergeven en het verleden vergeten. Dat wil God ook. Hij wil het kwaad wegdoen, de zonden wegwerpen in een diepe zee en daar niet meer aan denken. Steeds opnieuw. Het Dal van Achor lijkt op de heuvel Golgotha. Dat was ook een dal – een diep, donker, doods dal voor Jezus. Hij hing daar om recht te doen. Hij wilde daar opnieuw beginnen en alle zonden vergeven en vergeten.

Trouwdag op komst

Hosea was bereid om opnieuw met Gomer te trouwen. Eindelijk, in liefde.

Ik zal u voor eeuwig tot Mijn bruid nemen: ja, Ik zal u tot Mijn bruid nemen in gerechtigheid en in recht, in goedertierenheid en in barmhartigheid. In trouw zal Ik u voor Mij als bruid nemen; en u zult de HEERE kennen.
– Hosea 2:18-19 (HSV)

Dit zegt God ook tegen jou en mij. Hij wil met Zijn meisje trouwen. Ho, wacht even. Hoe kan dat? God, hoe kunt U dat zeggen tegen mij? Weet U wel echt wat ik allemaal gedaan heb? Uw bruid zijn? En U, mijn Man? Nee, dat is onmogelijk.

En toch staat het er. Zwart op wit. Ik weet niet hoe met jou zit, maar ik kan alleen maar op mijn knieën vallen. En huilen en lachen tegelijk. Duizendmaal dank, lieve God!

Aan de slag!

Leer deze tekst uit je hoofd. De Bijbeltekst die beide overdenkingen prachtig samenvatten. Ik heb hem alvast in stukjes gehakt voor je.

Wie is een God als U,  
Die de ongerechtigheid vergeeft,  
Die voorbijgaat aan de overtreding  
van het overblijfsel  
van Zijn eigendom?  
Hij zal niet voor eeuwig  
vasthouden aan Zijn toorn  
want Hij vindt vreugde  
in goedertierenheid.  
– Micha 7:18- (HSV)

Kijktip: Redeeming love (Pathé Thuis), de verfilming van het gelijknamige boek van Francine Rivers.