De strijd is gewonnen

Ik ervaar strijd. Misschien wel elke dag. Dus ik strijd, ik vecht, maar het mislukt. Zo vaak verlies ik de strijd, maar toen realiseerde ik mij opeens iets: 

Ik kijk om me heen. Een lege vlakte voor en achter mij. In de verte zie ik de zon langzaam ondergaan. Mijn handen voelen koud aan en mijn voeten zijn doorweekt. Ik weet nog dat ik besloot hier naartoe te gaan. Dat ik besloot om hier, op het slagveld, mijn strijd te voeren. Nu ben ik hier, en het enige wat ik zie is een witte vlag, een paar meter van mijn voeten verwijderd.

Het wit reflecteert de kleur van de zon en kleurt roze. Een zachte wind doet de vlag opwaaien. Oranje. Rood. Ik staar naar de vlag. Een witte vlag.

Ik herinner me de stem van Hem. Dat Hij mij vertelde dat Hij de strijd al gewonnen had, maar ik dacht dat het tijd was om mee te strijden. Ik negeerde zijn stem en vertrok. In een waas ben ik naar deze plek afgereisd. Nu ik hier stil sta en naar de vlag staar, realiseer ik mij wat ik heb gedaan.

Ik voel warm bloed langs mijn zij stromen. Niet alleen mijn zij. Mijn borst steekt elke keer wanneer ik ademhaal. Mijn slapen bonken. Ik ben uitgeput en mijn lichaam stort langzaam in. Met een harde klap voel ik mijn knieën de grond raken. Ik hoor iets knappen. Mijn knieën zijn kapot. Ik probeer mezelf op te vangen met mijn handen. De blaren op mijn handen springen open en beginnen te bloeden. Ik wil het uitschreeuwen van de pijn, maar het enige geluid dat uit mijn keel komt is een hoog schril geluid. Mijn keel staat in brand.

Wat heb ik gedaan? Ik kan helemaal niet vechten. Er is niet eens een gevecht. Alleen een stomme, witte, vlag. Hoe kan ik nou ooit mijn strijd winnen, als ik niet eens kan vechten… nu bloed ik langzaam dood en verlies ik langzaam mijn bewustzijn.

Ik blijf liggen. Overeind komen lukt toch niet meer. Ik ruik het muffe zand en zie de zon langzaam verdwijnen. Ik kan dit niet. Ik ga dit nooit kunnen. Ik laat me langzaam omarmen door de stilte.

Plotseling wordt de stilte onderbroken. Ik hoor geluid. Ver weg. Voetstappen. Ik probeer mijn hoofd om te draaien om te zien wie of wat het geluid veroorzaakt. De stekende pijn in mijn hoofd houdt me tegen. Ik voel de angst in mijn binnenste opborrelen. Ik wil schreeuwen om hulp, maar ben bang dat de voetstappen niet veel goeds brengen.

Mijn lichaam begint te trillen. Ik kan niet meer stoppen. De angst in combinatie met de kille wind doen mijn lippen opdrogen. De voetstappen lijken dichter bij te komen. Ik begin harder te trillen. Ik hoor een kermend geluid.

Was ik dat?

De voetstappen zijn nu bijna bij mij. Ik sluit mijn ogen, bang voor wat ze dan ook mogen brengen.

Ik open mijn ogen. Een neergeknield persoon kijkt me aan. Mijn adem stokt en ik begin te huilen. Hij is het. Mijn lichaam schokt wanneer ik adem probeer te halen. Ik voel de tranen langs mijn wangen lopen.

Dan zie ik dat Hij ook huilt. Hij huilt. De tranen lopen langs Zijn wangen en ik zie Hem adem halen om iets te zeggen. Ik wil Hem voor zijn, om vergeving vragen, maar mijn stem is nog steeds ver te zoeken. Dan zegt Hij;

‘Stop met de strijd, Ik heb al gewonnen.’

Hij laat me Zijn handen zien. Gaten.

‘Ik draag de tekens die de strijd gewonnen hebben.’

Ik kijk Hem aan. Hij neemt mijn hoofd in Zijn handen. ‘De strijd is voorbij, ik heb overwonnen.’

De strijd is al gewonnen? De strijd is al gewonnen..

“En Jezus riep luid: “Vader, Ik vertrouw mijn geest aan U toe.” Toen Hij dat had gezegd, stierf Hij.” (Lucas 23:46)

Nadat Jezus ervan gedronken had zei hij: ‘Het is volbracht.’ Hij boog zijn hoofd en gaf de geest. (Johannes 19:30 (NBV))

Jezus won de strijd
En overwon de dood.

En nu we door ons geloof zijn vrijgesproken van schuld, hebben we vrede met God. Die vrede hebben we te danken aan Jezus Christus. Door wat Hij heeft gedaan, kunnen we door ons geloof nu ook genieten van Gods liefdevolle goedheid voor ons. (Romeinen 5:1-2)

Aan de slag!
Misschien denk je nu, mijn strijd is van mij en moet ik wel overwinnen. Toch is de strijd die jij voert al een gewonnen strijd als je die samen met Hem voert. De duivel valt je elke dag aan, maar zijn macht zal nooit in de buurt komen van Gods macht.

Ik wil je vragen om te begrijpen dat De strijd gewonnen is. Je hoeft jezelf niet meer uit te putten of moe te maken om jouw steentje bij te dragen. Wat je wel mag doen, is je iedere dag laten omarmen door de Heilige Geest en samen met Hem op weg te gaan. Waar je gaat, wat je doet, wie je bent, wat je zegt, durf in alles te leven vanuit Zijn genade en zijn liefdevolle goedheid.

Deze overdenking is geïnspireerd op de tekst van ‘War In A Time Of Peace’ van Wolves At The Gate:

(waarschuwing: luid filmpje!)

–
Onze naam Zij Lacht betekent niet per se dat je iedere dag een lach op je gezicht hoeft te hebben. Maar hoe tof zou het zijn om met een groep vrouwen samen te kunnen lachen én te kunnen huilen? Om gezellig een kopje koffie (met de Koning) te drinken, om van hart tot hart met elkaar te praten of om samen Bijbelstudie te doen? Gewoon om vriendschappen te sluiten bij jou in de buurt, met vrouwen die ook hart voor hun Papa hebben. Dan hebben we goed nieuws: we gaan beginnen met Zij Lacht groepen. Yay! Meld je snel aan!