Dag en nacht een glimlach, maar niemand die je echt kent?

Zij heeft iets. Bijna iedereen met wie zij te maken krijgt, wordt blij van haar prettige manier van omgaan. En dat niet alleen: ze is iemand van wie je op aankunt. Als je een probleem hebt staat ze voor je klaar, zonder er iets voor terug te verwachten. Ze zet zich voor meer dan 100% in voor het werk van de Heer. Bodi is een diepgelovige vrouw met hart voor haar Redder en voor de mensen om haar heen. Maar toch… toch knaagt er iets van binnen. Diep in haar dreint een stem die haar bang maakt: ‘Straks prikken de mensen door je positieve bubbel heen en zien ze wie je echt bent. Uiteindelijk zullen ze je aan de kant zetten.’ Op dagen dat die stem vanuit de diepte naar boven komt, is het of haar ziel het uitschreeuwt. Ze hoort in die stem de honende lach die ook op Golgotha klonk: ‘Anderen heb je geholpen, maar jezelf kún je niet helpen.’ En dat frustreert. Want het laatste wat zij wil, is kwetsbaar en afhankelijk zijn. 

Er zijn in ons leven fases waar we doorheen gaan. Elke fase heeft invloed op de fase die daarna komt. En elke nieuwe fase nodigt ons uit om de fase ervoor te evalueren en te verwerken. Dat is nodig om door te gaan en evenwichtig in het leven te staan. Hoewel… God heeft veel van zijn kracht in mensen gelegd. We zijn sterk. Dat geeft ons de mogelijkheid om ook met minder fijne bagage door te leven. Soms twee, drie, vier fases verder. Maar er komt bijna altijd een moment, waarop de gevolgen van vroegere gebeurtenissen aandacht vragen. Leven we daaraan voorbij, dan zou het zomaar kunnen gebeuren dat we veranderen in verbitterde mensen, waar (inderdaad) niemand bij in de buurt wil zijn. Bezoek maar eens een verzorgingshuis en kijk de mensen aan. Je zult zien dat de ouderen waar je graag bij aan tafel schuift de issues uit het verleden onder ogen durfden zien. Zij kunnen tevreden zijn en stralen aanvaarding uit.  

Niemand die je echt kent 

Grote kans dat jij als lezeres een nieuwe fase ingaat, als ik de statistieken mag geloven. Misschien herken je wel iets uit het leven van Bodi. Zoals de band Damascus zingt in het nummer ‘Volmaakt’:  

‘Dag en nacht een glimlach 

Altijd in de spotlight 

Maar niemand die je echt ziet 

Ondanks alle aandacht 

Wanneer het doek valt 

Hoor je hoe ze klappen 

Maar niemand die je echt kent 

Ze zien alleen een masker.’ 

En wat is het pittig, dat gevoel dat niemand je echt kent. Ook de mensen die dicht bij je staan, ja zelfs jouzelf, zal het niet lukken om je diepste ‘ik’ te begrijpen. Het slechte nieuws is dat dit erbij hoort aan deze kant van de eeuwigheid. Het is maar één aspect van de intense invloed die de zondeval op de schepping heeft. 

Anderen heeft Hij verlost… 

Maar er is ook goed nieuws. Ze vertellen namelijk een leugen. Wie? Nou, de stemmen die zeggen dat niemand je echt kent. Dat jij er ten diepste niet toe doet en uiteindelijk afgewezen zult worden. De spottende stemmen op Golgotha waren niet aan jou gericht, maar aan Jezus. De leugen dat Hij zichzelf niet zou kunnen verlossen, weerlegde Hij door zichzelf te vernietigen voor jouw verlossing – én weer op te staan uit de dood.  

Híj is Degene die jou echt kent, of je dat nu zo voelt of niet. Hij weet wat er in jouw hart leeft, kent je angsten, onzekerheden en het schreeuwen van je ziel. En Hij heeft laten zien dat jij er ten diepste voor Hem toe doet, door zijn zondeloze zelf in plaats van jouw zondige, beschadigde ‘zijn’ te offeren. Jesaja 53 zegt:  

Voorwaar, onze ziekten heeft Híj op Zich genomen, 

onze smarten heeft Hij gedragen. 

Wíj hielden Hem echter voor een geplaagde, 

door God geslagen en verdrukt. 

Hij is om onze overtredingen verwond, 

om onze ongerechtigheden verbrijzeld. 

De straf die ons de vrede aanbrengt, was op Hem, 

en door Zijn striemen is er voor ons genezing gekomen. 

Wij dwaalden allen als schapen, 

wij keerden ons ieder naar zijn eigen weg. 

Maar de HEERE heeft de ongerechtigheid van ons allen 

op Hem doen neerkomen.

Eng 

Bodi werd geconfronteerd met de bagage uit eerdere levensfasen. Negeren hielp niet meer. Maar ze vond het doodeng: open en kwetsbaar moeten zijn, het masker laten zakken en erop vertrouwen dat ze daarna nog even geliefd zou zijn. Ook, als ze een tijdje van rol zou moeten wisselen: niet degene zijn die vooral een zegen is voor een ander, maar zegen ontvangen door de hulp van anderen te aanvaarden. 

In een vergelijkbaar proces bracht ik deze angsten bij mijn Heer. Hij bemoedigde mij en vertelde me dat ik niet alleen zou staan met de woorden uit Psalm 62: 6-9 (vrij weergegeven uit de HSV): 

Zeker, mijn dochter, zwijg voor Mij,  

Want van Mij mag jouw verwachting zijn. 

Zeker, Ik ben jouw rots en je heil,  

Je veilige vesting, je zult niet wankelen.  

In Mij is jouw heil en jouw eer; 

Je sterke rots, je toevlucht is in Mij. 

Vertrouw op mij te allen tijde, dochter; 

Stort je hart uit voor Mijn aangezicht. 

Ik ben voor jou een toevlucht.’  

Zo, in de aanwezigheid van de Allerhoogste God, kunnen we onze struggles aan. Hij is bij ons, in Hem is onze redding, in Christus zíjn we geliefd. Voor eeuwig! 

Aan de slag!

Luister naar het lied ‘Overwinnen’ van Damascus.  
De makers van dit lied kunnen kwetsbaar zijn, doordat ze weten omgeven te zijn door God. 

Wat heb jij nodig om je volgende levensfase evenwichtig in te kunnen gaan? 

Wie of wat is daarin jouw zekerheid?