Zij maakt verschil: moedige Jochebed

Laatst moest ik iemand toespreken op mijn werk. Voordat ik dat deed, nam ik even kort de tijd om te reflecteren. Hoe kan ik deze persoon het beste omschrijven, wat kenmerkt de persoon? Maar ik dacht ook: is het niet mooi om juist te zeggen wat ik van diegene hebt geleerd? Ja, op het gebied van werk, maar ook persoonlijk? En ik bedacht me: als er iemand moedig is, dan ben jij het wel.

Moedig, dapper, vastberaden. Voor mij liggen die woorden best dicht bij elkaar. Ik vind het mooie woorden, ze laten voor mij iets zien van een bepaalde (bescheiden) overtuiging. Je gaat ergens voor, in vertrouwen. Moedig, dapper of vastberaden; ik associeer er niet direct grote resultaten mee. Nee, veel meer hard werken, en tegenwind, maar toch wel vastberaden.

Ik bedacht me, de Bijbel staat ook vol met moedige vrouwen. Vrouwen die het lef hadden om op te staan. Om door te gaan, hoe moeilijk de situatie ook was. Vrouwen die het geloof hadden.

Zo’n vrouw is voor mij Jochebed. Jochebed is de vrouw van Amram en de moeder van Mozes. In Exodus 2 lezen we dat ze zwanger wordt en een zoon baart. Laten we het eerst lezen.

Een man uit het geslacht van Levi ging en nam een dochter van Levi tot vrouw. De vrouw werd zwanger en baarde een zoon. Toen zij hem zag, dat hij mooi was, verborg zij hem drie maanden. Maar toen zij hem niet langer kon verbergen, nam zij voor hem een mandje van biezen en bestreek het met asfalt en pek. Zij legde het kind daarin en zette het tussen het riet aan de oever van de Nijl. En zijn zuster ging op een afstand staan om te weten te komen wat er met hem gedaan zou worden. Toen daalde de dochter van de farao af om zich te wassen in de Nijl. Terwijl haar dienaressen langs de kant van de Nijl liepen, zag zij het mandje midden in het riet. Zij stuurde haar slavin om het te halen.

Toen zij het opendeed, zag zij hem, het kind. En zie, het jongetje huilde. Zij kreeg medelijden met hem en zei: Dit is een van de Hebreeuwse kinderen. Toen zei zijn zuster tegen de dochter van de farao: Zal ik voor u een voedster uit de Hebreeuwse vrouwen gaan roepen, die dat kindje voor u de borst kan geven? De dochter van de farao zei tegen haar: Ga maar. Toen ging het meisje de moeder van het kind roepen. En de dochter van de farao zei tegen haar: Neem dit kind mee en geef het voor mij de borst. Ikzelf zal u uw loon geven. De vrouw nam het jongetje mee en gaf het de borst. En toen het jongetje groot geworden was, bracht zij hem bij de dochter van de farao, en hij werd haar tot zoon.

Zij gaf hem de naam Mozes. Want, zei ze, ik heb hem uit het water getrokken.
– Exodus 2:1-11 (HSV)

Mozes wordt geboren in een land waar veel donkerheid heerst. De Israëlieten wonen in die tijd in het land Gosen en het volk breidt zich uit. Ook de Farao merkt dat op en ziet de Israëlieten als een bedreigende macht. Hij moet actie ondernemen en brengt het gebod uit dat alle zonen van de Israëlieten in de Nijl gedood moeten worden. Als je het even indenkt is dit iets vreselijks. En dan is Jochebed ook nog zwanger van een zoon. In het bijbelgedeelte wat we net lazen, staat: “Toen zij hem zag, en zag dat hij mooi was, toen verborg ze hem voor drie maanden.” Het kind was mooi. Het Hebreeuwse woord betekent ook wel: goed. Het kind is met een bepaald doel gemaakt. God heeft het zo bedoeld.

Over dapperheid gesproken. Jochabed hield zich niet aan het gebod van de koning maar verborg het kindje drie maanden. Met gevaar voor eigen leven beschermde ze haar eigen zoon. En na drie maanden legde ze het kindje in een mand. Wat moet dat voor Jochabed geweest zijn? Net heb je kunnen lezen hoe het verhaal van Mozes afloopt. De dochter van de farao vindt het kindje en uiteindelijk komt Mozes aan het hof te wonen. Maar daaraan vooraf gaan dappere stappen van Jochebed.  

Wat is haar geheim?

Later in de Hebreeën brief komt dit verhaal nog een keer terug. De schrijver komt daar met allerlei voorbeelden van geloofsgetuigen en spreekt daar ook over het verhaal van Mozes: ‘Door het geloof werd Mozes, toen hij geboren was, drie maanden lang door zijn ouders verborgen, omdat zij zagen dat het een heel bijzonder kind was. En zij waren niet bevreesd voor het bevel van de koning.’ (Hebreeën 11: 23, HSV)

Wat was haar geheim? Dat was het geloof. Misschien zeg je wel: ‘Die Jochebed was misschien zo dapper, maar kijk mij dan eens…’ Ik mag je dan vandaag zeggen: Jochebed kon moedig zijn, maar alleen door het geloof. En daarom spreek ik het met de woorden van de Hebreeënbrief mee: ‘Nu wij door zo’n menigte geloofsgetuigen omringd zijn, moeten ook wij de last van de zonde, waarin wij steeds weer verstrikt raken, van ons afwerpen en vastberaden de wedstrijd lopen die voor ons ligt. Laten we daarbij de blik gericht houden op Jezus, de grondlegger en voltooier van ons geloof.’ (Hebreeën 12: 1-2, HSV)

Aan de slag!

Hoe kunnen we zelf dapper en moedig zijn? Hebreeën zegt: door het geloof! Loop vastberaden de wedloop die voor je ligt én vestig daarbij je blik op Jezus. Ik bid je toe dat je dat meeneemt en daaruit leeft. Niet dat het altijd makkelijk zal zijn. Jezus volgen vraagt moed, zeker als je het zijn wegen niet kan zien en volgen. Het kost je wat om dan toch te vertrouwen op Jezus en moedig de wedloop te lopen.

Waarin moet jij jezelf bemoedigen om toch het pad te lopen, ook al zie je niet waarom? Bid vandaag om kracht en moed én om geloof om vastberaden de wedloop te lopen.