Vloek #5, 11-11-2014

De ruimte is simpel, wit, haast oneindig. Je schoen piept over het linoleum en doorbreekt de stilte als je een stap dichterbij zet. Voor je staat een rij stellages, grote metalen frames met bleke vierkanten erin. Stap voor stap kom je dichterbij, nieuwsgierig, wantrouwig. Je weet niet zeker of je de voorkant wel wil zien, maar je lichaam laat je geen keus.

 Je ziet een klein meisje dat door de gangen van school loopt. Op weg naar de wc komt ze de knikkerzak van een ander tegen. Vlug neemt ze de mooiste en loopt door.

Het besef landt, als een slag in je gezicht: dat was ik. Dat ben ik. Je herinnert je de gevoelens van spanning, sensatie van het doen-wat-niet-mag, leugens om eigen bestwil. Schuldgevoel.

Het tweede schilderij: overgooiende pubers. Lummeltje? Onschuldig, toch? Je zet een stap dichterbij en ziet dan pas de details. Geen bal maar een schoen, de sok van de vierde, wanhoop, ‘onschuldig’ vermaak.

Je had de herinnering bijna verdrongen, maar nu dringt het zich weer naar binnen. Jij was die meeloper-overgooier-pestkop. Je loopt snel door.

Het derde schilderij: harde woorden, beledigingen die diep snijden in de ziel van de ander. (On)bewust? Je vreest het laatste.

Het vierde: vlees op vlees op vlees. Porno. Lust. Afkeer en schuldgevoel. Genoeg!

Je kijkt om, op zoek naar de uitgang. Waar je naar binnen bent gekomen staan nu nieuwe schilderijen. Een neerwaartse spiraal van trots, negatieve gedachten, roddels, zelfzucht, liefdeloosheid zover je kan kijken. Je kan geen kant op. Weg! Weg van hier! Je wil alleen nog maar vluchten. Je begint te rennen, verder, verder, op zoek naar de uitgang.

De beelden flitsen aan je voorbij, houdt het dan nooit op? Je stappen haperen en dan zie je pas een detail:

Naast elk van deze schilderijen hangt een keurig bordje. Met een

titel                               wraak. haat. leugen #21.

datum                           12-01-1999. 20-05-2007. 31-08-2016.

gemaakt door:

En dan komt het gruwelijke besef: elk van deze schilderijen is gemaakt door jou.
Eigenhandig geschilderd met harde woorden, egoïsme, ontrouw, noem maar op.

Het besef dwingt je op de knieën en vult je tot de rand met schuldgevoel. Schilderijen vullen je visie met details die waren begraven onder een algemeen gevoel van ik-ben-toch-zo-slecht-toch-niet? Je kan het niet dragen, maar je kent Iemand die dat wel kan.

Je roept het uit: Jezus!

Je aandacht wordt meteen getrokken naar schilderij vloek #5, 11-11-2014, maar dit keer is dat niet wat je bedoelt. Met moeite duw je het weg.

Daar zit je dan, op je knieën, omringd door je zonden. Je bidt:

Lieve Heer Jezus,

Dank U wel dat U voor mij aan het kruis gestorven bent.
Dank U wel dat U mijn zonden van mij hebt weggenomen en weggeworpen, zover als het oosten is van het westen.
Ik geloof dat U mij door uw bloed hebt gereinigd van alle aanklacht en veroordeling.

Deze beelden en dit schuldgevoel hoeven niet meer te bestaan, want U hebt mij schoongewassen van alle zonden in verleden, heden en toekomst.
Ik vraag U om in de naam van Jezus mijn geweten te reinigen van elke negatieve, onreine herinnering die mij iedere keer achtervolgt.

Dank U wel voor wat U voor mij hebt gedaan.

 Amen.

Je kijkt op, naar het schilderij recht voor je. Een bijzonder gedetailleerd schilderij dat beschrijft hoe trots je op jezelf bent geweest en hoe je neerkeek op anderen. Je durft er haast niet naar te kijken maar doet het toch. Uiteindelijk begint er iets te gebeuren: de hoek van het schilderij begint te lekken. Grote druppels beginnen het beeld te vullen, van boven naar beneden. Al gauw is het volledige schilderij bedekt met rood. Je blijft kijken. Het rood loopt verder naar beneden en verdwijnt. Waar het gaat, blijft een volledig wit canvas achter, zonder een spoortje verf. Je staat op en kijkt om je heen. Eén voor een lopen de schilderijen vol met rood, gevolgd door wit. Het lijkt wel uren dat je daar staat. Uiteindelijk –omringd door witte doeken- kijk je om. Daar is de uitgang! Je loopt langs de blinkend witte doeken, geen spoortje verf meer te bekennen. Dan pas valt je de bordjes bij elk schilderij op:

Schoon.

Voor eeuwig.

Door: Jezus Christus

Amen.

Aan de slag!

Ik heb deze blog geschreven vanuit persoonlijke ervaring. Herinneringen van stomme zonden die ik heb gedaan bleven maar terugkomen, ook al had ik er al vergeving voor gevraagd. Ik zag mijn geweten voor me als een soort galerij waar elke herinnering opgesteld staat. Absoluut overbodig!

God heeft ze vergeven en volledig vergeten, waarom zou jij je ze dan elke keer weer terughalen? Met dat beeld en (onder andere) Hebreeën 9:14 in gedachten schreef ik deze blog.

Nu heeft Christus door de eeuwige Geest zijn eigen bloed aan God geofferd. Omdat Hij God nooit ongehoorzaam was geweest, was zijn offer volmaakt. Het is dus duidelijk, dat zijn volmaakte offer ons nog veel méér zal vrijspreken van schuld. Want zijn bloed reinigt ons geweten van alle dingen waar God niets aan heeft. Daardoor kunnen we nu de levende God werkelijk dienen.

Heb jij hier ook last van? Bid dan het gebed uit deze overdenking mee.

In het vervolg, als de duivel je al vergeven zonden in herinnering brengt, herinner hem dan aan zijn nederlaag en jouw status in Jezus Christus.

Ga in vrede, koningsdochter.

(Ik vond het best spannend om deze blog aan iedereen te laten lezen en heb ervoor gebeden of ik dit moest doen of niet. Ik kreeg antwoord 🙂 Juist het feit dat je je niet meer hoeft te schamen is het punt van deze overdenking! Ik heb er dus voor gekozen dit te posten in de wetenschap dat deze dingen in de diepst mogelijke afgrond liggen en daar nooit meer uit zullen komen. Ik hoop dat het je zo tot zegen mag zijn en misschien de openheid mag creëren om zelf je verhaal te delen.)