3 redenen waarom het vreemd is dat Jezus met de Samaritaanse vrouw praatte

De vrouw uit Sichar, de Samaritaanse vrouw, een overspelige vrouw… We hebben veel benamingen gemaakt voor deze vrouw over wie we lezen in Johannes 4. Maar verder weten we weinig van haar, niet eens haar naam. Toch is dit het langste een-op-een gesprek (dat in de Bijbel staat) dat Jezus met iemand voerde. Laten we dit bijzondere gesprek eens beter bekijken!

// Leestip: Johannes 4:1-30 //

Een bijzonder gesprek is het zeker. Om te beginnen is er het feit dat Jezus deze vrouw aanspreekt. Dit is op drie niveaus frappant:
1. Joden mochten niet met Samaritanen praten;
2. Een man mocht niet met een andere vrouw praten als haar man niet aanwezig was;
3. Het was niet wenselijk dat een rabbi (belangrijke, Joodse leraar) met een vrouw als deze praatte.

Maar Jezus doorbreekt deze barrières en hij spreekt haar aan: “Geef mij wat te drinken.” De vrouw in kwestie is deze regels niet vergeten en antwoordt: “Hoe kunt u, als Jood, mij om drinken vragen?” Haar focus ligt op de wet, maar Jezus’ focus ligt op genade! Jezus doorbreekt de regels die door mensen zijn bedacht.

De Samaritaanse vrouw wilde geen dorst meer!

 Jezus raakt aan de praat met de vrouw en vertelt haar over het levende water dat Hij kan bieden.

“Geef mij dat water, heer!”

zegt de vrouw. Zo, dat ging makkelijk – je zou het bijna kunnen denken. Jezus hoefde er niks bij te vertellen, of de vrouw was al verkocht. Maar dan gaat de vrouw verder:

“Dan zal ik geen dorst meer hebben en hoef ik ook niet meer hierheen te komen om water te putten.”

Aha! De vrouw wilde niet per se het levende water van Jézus, ze wilde vooral nooit meer dorst hebben. Ze verlangde daarnaar, omdat ze het vreselijk vond om naar de waterput te komen. Het was vaak druk bij de waterput, veel mensen haalden tegelijk hun water. Dat had een praktische reden: een groot gedeelte van de dag was het simpelweg veel te heet om zo ver te lopen om water te putten. Je begrijpt vast: water halen bij de bron was een sociale gelegenheid. Er werd gepraat en gelachen, maar er werd ook gefluisterd en gewezen. Geen wonder dat de vrouw in haar eentje (op een ander tijdstip) naar de bron kwam om haar water te halen. Je begrijpt nu vast ook beter dat het haar om die reden geweldig leek om nooit meer dorst te hebben.

Één getuigenis bracht velen tot geloof

Heb je de leestip op je kaartje of bovenaan deze blog al gelezen? Zo niet: lees het gedeelte nog eens na in je eigen Bijbel of via de YouVersion app.

Niet veel verder in het verhaal lezen we namelijk iets opmerkelijks: Jezus bevestigt dat Hij de Messias is. Voor het eerst zegt Hij het openlijk. Hierna zegt Hij dit nauwelijks meer, maar Hij vertelde het deze vrouw. Een overspelige vrouw, geminacht door de mensen om haar heen. En de vrouw lijkt ineens de minachtende blikken te zijn vergeten. Ze laat haar kruik staan en gaat terug naar de stad, waar ze iedereen over Jezus vertelt. Nog verder kunnen we lezen dat veel Samaritanen tot geloof kwamen door het getuigenis van deze ene, overspelige, vrouw.

Aan de slag!

Beantwoord voor jezelf de volgende vragen:
1. Waar heb jij dorst naar?
2. Welke belofte vind je in Johannes 6:35? Wat kan jij hiermee, in de praktijk?
3. De vrouw liet haar kruik staan en ging terug naar de stad om de mensen over Jezus te vertellen. Waarin zou jij haar voorbeeld kunnen volgen?

Naar The Woman at the Well: Thirsty for Truth by Liz Curtis Higgs