Oogst binnenhalen

Ik zit in zo’n leeftijdscategorie waarin er veel eersten zijn. Eerste banen, eerste vrienden die gaan trouwen, een of twee kinderen krijgen en zelfs al scheidingen. Terwijl ik mijn eerste grijze haren uit mijn hoofd trek, scroll ik door mijn social media. Beetje plotseling sta ik stil bij een bericht over ‘een eerste’ die ik niet had verwacht.

Het was dit keer een vriendin van een vriendin, waar er zo veel van zijn. Ze had haar eerste kindje gekregen. Dit was alleen anders, haar zoontje was geboren met het syndroom van Down. Mijn zusje heeft het syndroom van Down, dus ik schrik hier niet erg van. Vind het ook niet vreselijk, shocking of wat ook. Maar een ‘meisje’ van mijn leeftijd wat een kindje krijgt met deze handicap bleef toch enorm bij mij hangen.

Vanmorgen was mijn ‘tekst van de dag’ Psalm 126:5. Misschien ken je het.

“Wie met verdriet in het hart huilend hun akkers inzaaien, ervaren tijdens de oogsttijd vaak grote vreugde.”

Voor mij was dit altijd een tekst die ging over de pijn en moeite die je op aarde hebt, omdat je lijdt voor je geloof en vreugde ervaart in de hemel. An sich een troostende gedachte.

Ik weet nog dat ik het ook beangstigend vond. Wie met verdriet in het hart huilend de akkers inzaaien… Ging mijn leven een Jezus volgende lijdensweg worden met vervolgens de hoofdprijs in de hemel?

In het boek wat ik altijd grappend het ‘fuckboek’ noem, je kent het misschien beter als: De nobele kunst van het not giving a fuck, ging er voor mij een lichtje branden. De schrijver vertelt over waarden. Hij vertelt dat het nastreven van geluk alleen leidt tot ongeluk. Simpelweg omdat je het niet bereikt, je streeft naar iets wat onhaalbaar is. Gek genoeg geeft voor ongemak gaan geluk!

Voor mij kwam Psalm 126 nu in een heel ander licht te staan. God snapte dit natuurlijk allang.

Hij weet waar echte vreugde zich bevindt. Dwars door de pijn. De momenten dat al je moeite en harde werk echt iets oplevert.

De moeite en pijn van een gezin met een opgroeiende Downer kwam levendiger terug en ik herinnerde me de discussies over school, speciaal onderwijs, vriendinnetjes die haar ontgroeiden, onbegrip en angst. Echt, je kan het niet verzinnen. Alles, echt alles, was lastiger. In bed plassen, uit huis gaande zussen, ongesteld worden. Om niet te spreken over de ziekenhuisbezoeken, de ruzies, de tranen.

Inmiddels is ze groot, en mocht deze dame een overstap gaan maken van school naar de dagbesteding. En daar zat ze. Ze werd uitgezwaaid als de grootste, vrolijkste grappenmaakster van de klas. En ineens was ze geen Downer, maar mijn zusje, die dezelfde eigenschappen had als ik. Ze had een rol in haar klas, een toegevoegde waarde. Man. Wat een oogst!

Zij is voor mij een voorbeeld van God kunnen danken voor de moeite die wij hebben. En dat tijdens veel tranen in ons werk op aarde, we ook hier enorm mogen genieten van onze oogst en oprecht hiervoor kunnen danken. Het is pijn die ik graag lijd om iemand waar ik van houd zichzelf te zien overtreffen.

Aan de slag!

-Waarover kan jij zeggen dat je pijn hebt geleden en mag genieten van de oogst?

-Hoe kijk je daar nu op terug?

Gastblogger!

Deze gastblog is geschreven door Tjitske Hoekman.
Wat Tjitske het mooist vindt om te zien, is als mensen door kracht en inspiratie van Jezus zichzelf overstijgen. Ze is manager bij een arbeidsbemiddelingsbureau op de CHE. Ze schrijf graag, het helpt haar om al haar gedachten op een rijtje te zetten.